عاشورای رهبری و صحنه نبرد روانی

در اوج جنگ دوازده‌روزه‌ای که به رغم لطمات به زیرساخت‌های کشور، با شکست راهبردی آمریکا و رژیم صهیونیستی پایان یافت، افکار عمومی ایران با یک تصویر ماندگار در حافظه جنگ روانی مواجه شد: حضور ناگهانی رهبر انقلاب در شب عاشورا، در حسینیه امام خمینی (ره). این حضور نه یک تصمیم عبادی صرف، که حرکتی هوشمندانه در متن نبرد ادراکی و شناختی دشمن بود؛ حضوری که معنای «صلح امام حسن آغاز عاشورا بود» را در ذهن مخاطب داخلی و خارجی حک کرد.

✅در جبهه خارجی، حضور رهبری در شرایطی که به ادعای رسانه‌های داخلی و غربی «بیت هدف مستقیم» بوده، معادله تهدید را معکوس کرد. در فضای نبرد روانی، این تصویر نوعی بی‌اثر‌سازی تهدید و بازنمایی قدرت اراده ملی بود. دشمن که با عملیات روانی قصد القای ترس و تزلزل داشت، ناگهان با چهره‌ای مواجه شد که نه‌تنها در پناهگاه نرفت، که در قلب عزاداری ملت ایستاد و با مداحی «ای ایران خدایی» فرمان پایداری و ایران سرفراز صادر کرد.

✅در سطح داخلی، این حضور نقش بازآفرینی هویت مقاومت را داشت. در شرایطی که شهرهایی، چون حیفا و تلاویو زیر آوار بودند و موشک‌های ایرانی به عنوان نماد «عاشورای تهاجمی» عمل کرده بودند، پیام شب عاشورا بسیج‌گرایانه بود. بسیاری از ایرانیان که فشار جنگ و رسانه را حس می‌کردند، بار دیگر در سایه امام حسین (ع) و با تصویر «سفینه نجات»، اعتماد به روایت رسمی را بازیافتند؛ این یعنی بازسازی اعتماد ملی در برابر جنگ روانی.

✅در نهایت، رهبر انقلاب با تعمد در تاخیر حضور و انتخاب شب عاشورا، به دشمن فهماند که در ایران، حتی عزاداری یک رهبر هم می‌تواند تبدیل به عملیات روانی و پیام استراتژیک شود. این یعنی تبدیل هیأت به قرارگاه، دعا به پیام و حضور به دکترین.