نیروهای قسد

در کنار تقلای قدرت‌های مختلف منطقه‌ای برای نقش آفرینی در سوریه، درحال حاضر ایالات متحده آمریکا و رژیم صهیونیستی نیز در سوریه در حال تشدید فعالیت‌های خود هستند؛ رژیم صهیونیستی علاوه بر اشغال مناطقی از سوریه و نزدیک شدن به دمشق، از هم‌اکنون به دنبال مرتفع کردن هرگونه خطر احتمالی از ناحیه سوریه است و به همین دلیل هم از زمان سقوط حکومت سوریه درحال از بین بردن توان نظامی و زیرساخت‌هایی است که امکان استفاده از آن علیه این رژیم وجود دارد. همچنانکه ایالات متحده نیز به دنبال تقویت حضور نظامی خود در این کشور از طریق ایجاد پایگاه‌های جدید و استقرار نیروهای نظامی بیشتر است. اما همانگونه که رهبر معظم انقلاب اسلامی فرمودند، استمرار حضور اشغالگران متجاور در سوریه ناممکن است و متعرضان به خاک سوریه بدون تردید روزی در مقابل قدرت جوانان غیور سوری مجبور به عقب‌نشینی خواهند شد.

اگرچه برخی کارشناسان بر این باورند سقوط دولت بشار اسد در واقع فرصتی برای برقراری ارتباط بیشتر میان ترکیه و اسرائیل فراهم کرده است چرا که هر دو کشور نسبت به این کشور نگرانی‌های سیاسی- امنیتی داشتند که هم اکنون مرتفع شده است؛ اما رهبران آنکارا همواره نگران سرایت بحران های منطقه به داخل خاک ترکیه هستند و از حمایت رژیم صهیونیستی از تشکیل کشور کردستان بزرگ و تجزیه سرزمینی کشورشان ترس دارند. بنابراین در تحولات سوریه نمی توان از عنوان «شریک» برای نوع سیاست ورزی های دو کشور ترکیه و اسرائیل نام برد؛ روند «رقابت» میان این دو کشور همچنان باقی است و به نظر می رسد در دوره ترامپ به مراتب تشدید و به مرحله «تنش» کشیده خواهد شد.

آینده سوریه پس از سقوط دولت سوریه، به شدت پیچیده و تحت تأثیر عوامل داخلی و بین‌المللی قرار دارد. سناریوهای مختلفی برای دوران پسا اسد وجود دارد که هرکدام با چالش‌ها و پیامدهای خاص خود همراه هستند. خطرناک‌ترین و محتمل‌ترین سناریو، تجزیه کشور سوریه و آغاز مجدد جنگ داخلی است که می‌تواند به بحران‌های انسانی گسترده، مهاجرت‌های داخلی و خارجی و بی‌ثباتی عمیق در کل منطقه منجر شود.در نهایت، آینده سوریه بستگی به تعاملات پیچیده میان بازیگران داخلی و بین‌المللی، توانایی مدیریت اختلافات و رسیدن به راه‌حل‌های سیاسی پایدار دارد.