انتخاب ژنرال جوزف عون به عنوان رئیس جمهور لبنان را می‌توان نقطه عطفی در تاریخ سیاسی این کشور دانست. این رویداد پس از یک دوره طولانی بن‌بست سیاسی اتفاق افتاد و نتیجه مذاکرات پیچیده و طولانی میان گروه‌های مختلف داخلی و قدرت‌های منطقه‌ای بود. این انتخاب نه تنها پایانی بر خلأ قدرت در لبنان بود، بلکه نشان‌دهنده تغییر در موازنه قدرت منطقه‌ای و تحول در رویکرد بازیگران اصلی صحنه سیاسی لبنان نیز محسوب می‌شود. عون به عنوان چهره‌ای که هم از حمایت گروه‌های مسیحی برخوردار است و هم توانسته اعتماد نسبی حزب‌الله را جلب کند، می‌تواند نقش مهمی در ایجاد ثبات سیاسی در لبنان ایفا کند. این تغییر استراتژی نشان می‌دهد که حزب‌الله به این نتیجه رسیده که حفظ ثبات سیاسی لبنان برای منافع بلندمدت این گروه ضروری است. این رویکرد جدید می‌تواند نشان‌دهنده بلوغ سیاسی و درک واقع‌بینانه‌تر از شرایط لبنان و منطقه باشد.

پرونده تاریخی دونالد ترامپ با صدور حکم جدید، عملاً بسته شده تلقی می‌گردد. ناکارآمدی سیستم قضایی ایالات متحده در برخورد با ترامپ در این پرونده کاملاً مشهود است. موضوعی که باعث شد تا تجمعات اعتراضی توسط بخشی از مردم به نحوه عملکرد سیستم دادرسی ایالات متحده در جلوی دادگاه نیویورک نیز برگزار گردد. از سوی دیگر ترامپ به عنوان اولین رئیس جمهور متهم و مجرم ایالات متحده شناخته می‌شود که قرار است تا تنها دو هفته دیگر سکاندار ریاست جمهوری شده و به عنوان شخص اول سیاست ایالات متحده اقدام به رتق و فتق امور کند. به نظر می‌رسد که دادگاه نیویورک و قاضی مرچان برای جلوگیری از وقوع هر گونه وضعیت پیش بینی نشده و پیچیده تصمیم گرفتند تا روند دادرسی را این چنین به پایان برسانند.

یکی از مهم ترین مسائلی که می توان از طریق آن آینده مذاکرات هسته ای کشورمان با غرب را پیش بینی کرد، حول محور اقدام جدی دونالد ترامپ برای وارد کردن فشار حداکثری به ایران خواهد بود. این اقدام در شرایطی صورت می گیرد که رئیس جمهور جدید آمریکا به خوبی این موضوع را پذیرفته است که بیرون آمدن ناگهانی اش از برجام موجب شده است تا دیگر تمایلی از جانب مقامات سیاسی کشورمان برای از سر گیری مذاکرات هسته ای با این کشور وجود نداشته باشد. با این حال، به اعتقاد تیم ترامپ در چنین شرایطی اعمال فشار حداکثری می‌تواند بار دیگر مقامات کشورمان را بر سر میز مذاکره با آمریکا آورد. به طور کلی بعید به نظر می رسد ترامپ در دوره جدید حضورش در قدرت بتواند به موفقیت جدی در رابط با پرونده هسته ای ایران دست یابد. دلیل آن هم اصرارهای وی بر رویکردهای شکست خورده اش در رابطه با تهران است.

در کنار تقلای قدرت‌های مختلف منطقه‌ای برای نقش آفرینی در سوریه، درحال حاضر ایالات متحده آمریکا و رژیم صهیونیستی نیز در سوریه در حال تشدید فعالیت‌های خود هستند؛ رژیم صهیونیستی علاوه بر اشغال مناطقی از سوریه و نزدیک شدن به دمشق، از هم‌اکنون به دنبال مرتفع کردن هرگونه خطر احتمالی از ناحیه سوریه است و به همین دلیل هم از زمان سقوط حکومت سوریه درحال از بین بردن توان نظامی و زیرساخت‌هایی است که امکان استفاده از آن علیه این رژیم وجود دارد. همچنانکه ایالات متحده نیز به دنبال تقویت حضور نظامی خود در این کشور از طریق ایجاد پایگاه‌های جدید و استقرار نیروهای نظامی بیشتر است. اما همانگونه که رهبر معظم انقلاب اسلامی فرمودند، استمرار حضور اشغالگران متجاور در سوریه ناممکن است و متعرضان به خاک سوریه بدون تردید روزی در مقابل قدرت جوانان غیور سوری مجبور به عقب‌نشینی خواهند شد.

حال با گذشت 15 ماه از نبرد «طوفان الاقصی» به نظر می‌رسد صهیونیست‌ها نیز به دنبال ساخت روایت «پیروزی در برابر مقاومت» و فروش آن به افکار عمومی خود و در عین حال تاثیرگذاری بر روی انگیزه و نظام تحلیلی اعضای محور مقاومت هستند. در این خط رسانه‌ای دیگر هدف راهبردی تبدیل شدن رژیم صهیونیستی به «مرجع» اخبار مرتبط با جنگ جاری در حوزه شرق عربی است. به عبارت دیگر تل‌آویو سعی دارد با استفاده از مزیت‌های اطلاعاتی و در عین حال کنار گذاشتن سیاست قدیمی «ابهام و انکار» تبدیل به نخستین مرجع خبری- تحلیلی شود که دوست و دشمن به آن استناد می‌کنند. تحقق این راهبرد به صهیونیست‌ها کمک خواهد کرد تا در ادامه جنگ بتوانند با استفاده از این ابزار «امنیت روانی» جوامع هدف را بهم ریخته و حتی شکست‌های آشکار خود را به عنوان پیروزی بزرگ جلوه دهند.

پروژه «کریدور داوود» از سواحل مدیترانه آغاز شده و از جولان، درعا، السویداء، رقه، دیرالزور و التنف عبور می‌کند تا به رود فرات برسد. این کریدور، اسرائیل را به رود فرات متصل می‌کند و مرزهای عراق را محاصره می‌کند. این مسیر به‌عنوان راهی زمینی برای اسرائیل عمل می‌کند که انزوای آن را می‌شکند و علاوه بر آن، به‌عنوان یک مسیر تجاری اهمیت زیادی دارد. اسرائیل با توجه به سیاست نیل تا فرات خود، پس از سوریه مسیر خود را به سوی مناطقی در اردن، مصر و عربستان سعودی ادامه خواهد داد. بنابراین این غفلت از سوی برخی از کشورهای عربی و گاهاً بازی در زمین صهیونیست ها در نهایت می تواند به ضرر آن ها نیز منجر شود. لذا اهمیت محور مقاومت و تقویت آن در اولویت اول می تواند محافظتی برای همین کشورهای عربی در برابر سیاست های توسعه طلبانه رژیم صهیونیستی باشد.

اگرچه برخی کارشناسان بر این باورند سقوط دولت بشار اسد در واقع فرصتی برای برقراری ارتباط بیشتر میان ترکیه و اسرائیل فراهم کرده است چرا که هر دو کشور نسبت به این کشور نگرانی‌های سیاسی- امنیتی داشتند که هم اکنون مرتفع شده است؛ اما رهبران آنکارا همواره نگران سرایت بحران های منطقه به داخل خاک ترکیه هستند و از حمایت رژیم صهیونیستی از تشکیل کشور کردستان بزرگ و تجزیه سرزمینی کشورشان ترس دارند. بنابراین در تحولات سوریه نمی توان از عنوان «شریک» برای نوع سیاست ورزی های دو کشور ترکیه و اسرائیل نام برد؛ روند «رقابت» میان این دو کشور همچنان باقی است و به نظر می رسد در دوره ترامپ به مراتب تشدید و به مرحله «تنش» کشیده خواهد شد.

جمهوری اسلامی به‌خوبی ثابت کرده است که در برابر دشمن صهیونیستی و حامیان آن، هم از قابلیت‌های لازم و هم از اراده لازم برای ارائه پاسخ معتبر به تهدیدها و اقدامات آنها برخوردار است. رکن ارتباط نیز مربوط به موضع‌گیری‌های مقامات و اقدامات رسانه‌ای درباره اهداف عملیات وعده صادق بود که این نیز به‌خوبی ترسیم و اجرا شد. با این حال، با توجه به رکن ثبات در بازدارندگی که مبتنی بر تغییر محاسبات طرف مقابل می‌باشد، به نظر می‌رسد که این رکن هنوز به صورت کامل حاصل نشده است. درواقع، با وجود موفقیت عملیات‌های وعده صادق، اما هنوز طرف مقابل در قبال توانایی‌های جمهوری اسلامی گرفتار خطای محاسباتی است و به تعبیر عامیانه، «سر عقل نیامده است. بنابراین، در تلاش برای پاسخ به صهیونیست‌ها باید دقت شود که اولاً توانایی جمهوری اسلامی ایران، همچون گذشته، برای طرف مقابل اثبات شود و ثانیاً خطر ورود جمهوری اسلامی برای ورود به جنگ و آمادگی برای این مهم نیز برای طرف مقابل ترسیم شود. به نظر می‌رسد که در این صورت است که نظام محاسباتی صهیونیست‌ها در برابر جمهوری اسلامی و محور مقاومت تغییر کرده و آنها دیگر گرفتار خطای محاسباتی نخواهند شد. در سایه توجه به این مهم است که قدرت بازدارندگی جمهوری اسلامی ایران در برابر صهیونیست‌ها تثبیت می‌شود.

رزمایش اقتدار پیامبر اعظم ۱۹ ، تمرینی فراتر از یک مانور نظامی است که هدف آن تست نهایی امکانات و قابلیت های نظامی کشور و ورزیدگی و توجیه پرسنل نیروهای مسلح برای شرایط حساس پیش روست.

کشیده شدن پای جمهوری اسلامی ایران به نبرد طوفان الاقصی به رغم میل باطنی‌اش و زد و خورد چندباره با رژیم صهیونیستی و وقوع حوادث تلخی چون سقوط بالگرد رئیس جمهور و به تبع آن برگزاری انتخابات زودهنگام و روی کار آمدن دولت غربگرا و احتمال فعال شدن شکاف‌ها و دوقطبی‌های اجتماعی با طرح مجدد دوگانه‌‌های کاذبی چون "میدان_دیپلماسی" و "موشک_معیشت" افکار عمومی جامعه ایرانی را تحت فشار سنگین اقتصادی خود قرار داده که تاثیر(حداقلی و ناچیز) آن در کنشگری جمهوری اسلامی در تحولات اخیر سوریه را نمی توان نادیده انگاشت. در چنین شرایطی "عمل‌گرایی" را می‌توان به عنوان یک رویکرد متعادل بین آرمان‌گرایی و واقع‌گرایی در نظر گرفت. عمل‌گرایی به ما کمک می‌کند تا ضمن پافشاری بر آرمان‌ها در عین حال واقعیت‌های موجود را نیز در نظر بگیریم و به دنبال راه حل‌های بینابین و ممکن برای دستیابی به منافع ملی باشیم. رویکردی که جمهوری اسلامی قبال تحولات تلخ سوریه برگزید "عملگرایی مثبت" بود. 

هرچند که چنین تصور می‌شد با به قدرت رسیدن مجدد طالبان در افغانستان، عمق استراتژیک پاکستان در مقابل تهدیدات احتمالی هند افزایش خواهد یافت و عملاً حکومتِ دوم طالبان نوعی دستاورد برای مقامات اسلام‌آباد خواهد بود، اما تحولات امنیتی در طول سه سال و چند ماه گذشته نشان داد که نه تنها روابط پاکستان با افغانستان استراتژیک نشده، بلکه بر میزان بی‌اعتمادی طرفین نسبت به یکدیگر و سطح و دامنه اختلافات افزوده شده است. از طرفی این احتمال هم وجود دارد که نوعی ناامنی و درگیری مدیریت شده بین پاکستان و حکومت طالبان، توسط دست‌های خارجی طراحی شده باشد، تا با ایجاد ناامنی، شیعیان منطقه کُورام یا کُرم که مرکز آن شهر پاراچنار است را ناآرام ساخته و عملا موجب کوچاندن و پراکنده شدن شیعیان این منطقه شود. درواقع حمله هوایی پاکستان به استان پکتیکا و اردوکشی طالبان در مرز پکتیکا با پاراچنار و ناامن کردن این مناطق؛ موضوعی مهندسی شده به نظر می‌رسد.

استراتژی اسرائیل در سوریه بر اساس یک طرح چندلایه طراحی شده که هدف اصلی آن تغییر موازنه قدرت در منطقه است. محور اصلی این استراتژی، تضعیف همه‌جانبه توان نظامی سوریه است. این حملات عمدتاً مراکز تحقیقات موشکی، انبارهای سلاح‌های شیمیایی و پایگاه‌های نظامی را هدف قرار داده و به تخریب سیستماتیک زیرساخت‌های نظامی سوریه منجر شده است. به‌ویژه در منطقه دامنه کوه الشیخ، تمامی تأسیسات نظامی با خاک یکسان شده‌اند. بُعد دیگر این استراتژی، تسلط بر منابع حیاتی و مناطق راهبردی است. اسرائیل با اشغال سه منطقه آبخیز مهم شامل شیخ حسین، سد سحم جولان و البکار الغربی، کنترل منابع آبی منطقه را در دست گرفته است. علاوه بر این، با گسترش نفوذ خود تا عمق ۲۵ کیلومتری جنوب غربی دمشق و تسلط بر ۵۰۰ کیلومتر مربع از اراضی جنوب سوریه، عملاً یک منطقه حائل گسترده ایجاد کرده است. این اقدامات با هدف ایجاد یک کمربند امنیتی و همچنین اهرم فشار برای مذاکرات آینده صورت گرفته است.در نهایت اینکه تداوم این وضعیت می‌تواند به بی‌ثباتی بیشتر و تشدید تنش‌های منطقه‌ای منجر شود. جنایات رژیم صهیونیستی اما در نهایت بی پاسخ نخواهد ماند و جوانان سوری دوباره عزت و آبروی سوریه در مقابل تجاوزگران را احیاء خواهند کرد.

مردم سوریه هیچ راهی را جز اتحاد، جهت ایستادگی مقابل مسلحین پیش روی خود نمی بینند و درست به همین دلیل شاهد اوج‌گیری اعتراضات در شهرها و مناطق مختلف سوریه بوده ایم. مسلحین هیچ احترامی به عقاید و اعتقادات دینی و حتی زندگی عادی مردم سوریه نمی گذارند و همین مساله مردم سوریه را در مدت زمان کوتاهی قانع کرده که خود باید از حقشان دفاع کنند. اساساً مسلحین کنونی حاکم بر سوریه، از توانایی و ابزارهای لازم برای حکمرانی خوب در سوریه برخوردار نیستند. در همین راستا، مدتی قبل بود که رهبر معظم انقلاب اسلامی به صراحت فرمودند که جوانان غیور سوری و مردم این کشور، حاکمان کنونی سوریه را از این کشور بیرون خواهند کرد.

جربه جنگ هشت ساله یمن و ائتلاف طوفان صحرا به رهبری پادشاهی عربی سعودی و امارات نشان داد که نیروهای مقاومت یمن از مهارت جنگ آوری قابل توجهی برخوردار بوده و شکست دادن آنها در نبرد مستقیم امری مشکل و پیچیده است. 400 حمله موشکی و پهپادی مجاهدان یمنی به سرزمین‌های اشغالی نشان دهنده اراده آنها برای ورود جدی به معادلات منطقه و تبدیل شدن به عنصری کارآمد در محور مقاومت است. نبرد جاری میان نیروهای یمنی با متجاوزان آمریکایی- اسرائیلی نشان از سخت کوشی و ایمان نیروهای انصارالله در برابر متجاوزان خارجی دارد. همچنین انصارالله نشان داده است که هیچ عبایی از تهدیدات دشمن ندارد و با همراهی مردم این کشور، تجربه شکست عربستان را به صهیونیست ها هم منتقل خواهد کرد.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در تحلیل طوفان الاقصی و تحولات اخیر منطقه روند شکل‌گیری، رشد، بلوغ و بالندگی جریان مقاومت و شکست مکرر اراده دشمن در حذف یا مهار آن را محور مباحث خویش قرار می‌دهند و ضمن پرهیز از پرداختن به تحلیل نقطه‌ای، به تحلیل روند‌های موجود می‌پردازند. تحلیل نقطه‌ای یک تصویر لحظه‌ای از تحولات آن هم بدون نگاه به پیشینه آنها به ما ارائه می‌کند و به همین علت نمی‌تواند برآورد جامعی نسبت به آینده داشته باشد. اما تحلیل روندی بر خلاف تحلیل نقطه‌ای، به رغم نگاه نقادانه و آسیب شناسانه به وضع موجود، به شناسایی و بررسی روند‌های بلندمدت با توجه به پیشینه تاریخی آنها می‌پردازد. در تحلیل روندی طوفان الاقصی به این نتیجه می‌رسیم که پیروزی‌های تاکتیکی نه تنها نتوانسته شکست‌های راهبردی رژیم را جبران کند؛ بلکه حتی توان پرکردن خلأ پیروزی‌های راهبردی را هم نداشته است. رهبر معظم انقلاب مبتنی بر همین منطق و با ذکر مثال‌های متعدد از وضعیت گروه‌های مقاومت از جمله حماس و حزب‌الله سعی کرده اند خطای تحلیلی برخی تحلیلگران را اصلاح نمایند. ایشان علاوه بر طرح استدلال در این زمینه، از مثال‌های روشنی استفاده می‌کنند که در نوع خود جالب توجه است. مبتنی بر همین منطق، ترور سیدحسن نصرالله و فرماندهان ارشد حزب‌الله اگر چه یک پیروزی تاکتیکی برای رژیم محسوب می‌شود، اما به لحاظ راهبردی تأثیر ملموس و محسوسی در میدان نداشته؛ بلکه به تعبیر رهبر معظم انقلاب، حملات و قدرت و مشت محکم حزب الله بعد از این ترورها، بیشتر هم شده است. البته این به معنای عدم نیاز به آسیب شناسی میدانی جبهه خودی نیست. اشتباه فاحش آن است که آسیب شناسی و تمرکز بر ضعف‌ها و نارسایی‌ها و خطا‌های احتمالی جبهه خودی به عنوان "همه‌ی ماجرا" و "روایت غالب" و "تحلیل نهایی" تحویل مخاطب گردد. 

رژیم صهیونیستی علناً اعتراف کرده است که هنوز به اهداف خود در این جنگ دست نیافته است. صهیونیست‌ها پی بردند که نابودی جنبش حماس و بازگرداندن اسیران نظامی صهیونیست از نوار غزه دو هدفی است که دستیابی به آن غیر ممکن شده است. در این راستا اخیراً شاهد تکاپو‌هایی از سوی صهیونیست‌ها و حامیان آن برای پیگیری بحث آتش بس هستیم که بیانگر ادامه ناتوانی صهیونیست‌ها در مقابله با مقاومت است که همچون آتس بس در لبنان این بار به سمت آتش بس در غزه رفته اند. از طرفی در روز‌های اخیر نیز مقاومت فلسطین توانسته است در شمال غزه که رژیم صهیونیستی در آن حضور گسترده‌ای دارد و به دنبال تخلیه آن بود، مجدداً تلفات سنگینی بر پیکر صهیونیست‌ها وارد کنند و مجدداً از این مناطق سرزمین‌های اشغالی را با راکت‌های خود مورد هدف قرار دهند تا کل معادلات صهیونیست‌ها به هم بخورد.