به نظر می رسد، همزمان با تشدید و گسترش جنگ در منطقه، این روند افزایشیِ همکاری های میان دو کشور جمهوری آذربایجان و اسرائیل اهداف خاصی دنبال می شود. نفوذ و کسب اطلاعات جاسوسی و نظارت بر فعالیت های ایران از اهداف مهld است که رهبران دو کشور درصدد هستند با توسعه همکاری های نظامی به ویژه در زمینه ساخت ایستگاه های جاسوسی در مرزهای جنوبی جمهوری آذربایجان، به آن جامه عمل بپوشانند.

به نظر می رسد طولانی شدن بحران غزه و تضعیف جایگاه نظامی و امنیتی و بین المللی رژیم صهیونیستی، منطقه قفقاز جنوبی را هم تحت تأثیر قرار داده است. بنابراین، با توجه به تحولات فوق الذکر، روندی که در دوره دولت شهید رئیسی آغاز شد و شاهد تغییر روند ارتباطات و نقش آفرینی روز افزون نظام جمهوری اسلامی ایران در منطقه قفقاز بودیم؛ در دولت جدید هم باید با قدرت و سرعت بیشتر این روند ادامه یابد.

پس از بحران اوکراین، اروپایی وابستگی خود به منابع انرژی روسیه را کاهش دادند. همین موضوع سبب شد تا شرکت‌های روس به تدریج وارد بازار‌های آسیایی شده یا آنکه سهم خود را در بازار‌های بزرگ شرقی مانند چین و هند افزایش دهند. در این روند دهلی‌نو- مسکو برای دور زدن تحریم‌های آمریکا سعی کردند از ارز‌های جایگزین مانند درهم استفاده کنند تا از این طریق بتوانند سازوکاری مستقل از چرخه سوئیفت ایجاد نمایند. در عین حال تسلیحات روسی همچنان بخشی مهم از توان رزم ارتش هند را تشکیل می‌دهد و با توسعه فناوری‌های جدید همچون هوش مصنوعی به نظر می‌رسد این نیاز افزایش پیدا کرده باشد.

کریدور بین المللی شمال - جنوب در جمهوری اسلامی ایران امکان ترانزیت ریلی کالا از هند و کشورهای خلیج فارس به جمهوری آذربایجان، روسیه و شرق و شمال اروپا را فراهم می ‌کند؛ لذا این کریدور از اهمیت راهبردی برای جمهوری اسلامی ایران، منطقه و جهان برخوردار است و اساساً این کریدور ، می‏تواند دیپلماسی سیاسی- اقتصادی ایران در قفقاز را از بن بست خارج نموده و نقش‏آفرین کند.