پاشینیان بر مدار پیروزی

انتخابات پیش از موعد مجلس ارمنستان روز یکشنبه 30 خرداد/20 ژوئن برگزار شد که با پیروزی حزب پیمان مدنی به رهبری نیکول پاشینیان، نخست‌وزیر فعلی، همراه بود. دلایل متعددی برای اقبال مجدد مردم ارمنستان به نیکول پاشینیان علیرغم شکست در جنگ 44 روزه قره‌باغ وجود دارد از عوامل داخلی مثل نگرانی از روی کار آمدن حاکمان وابسته و فاسد سابق تا نگرانی‌های خارجی مثل جنگ مجدد با آذربایجان و ترکیه. اگر بخواهیم به‌صورت مختصر به تشریح این عوامل بپردازیم موارد زیر قابل‌احصا است:

• نگرانی مردم ارمنستان از روی کار آمدن حاکمان فاسد گذشته و بازیگری دوباره روسیه در همه شئون داخلی آنها
• استمرار توافق‌نامه آتش‌بس 10 نوامبر و بروز دوباره جنگ، به‌ویژه که این موضوع خواسته همسایگان نیز هست و مردم ارمنستان نیز خواهان پایان یافتن چند دهه قهر و دوری از همسایگان هستند.
• تلاش برای حفظ انقلاب شبه رنگی 2018 که نتیجه آن روی کار آمدن یک شخص ساده‌زیست و مردم‌دار بوده که برخلاف رویه دولت‌مردان چند ده سال اخیر است و به روستاها و نقاط دورافتاده کشور هم توجه می‌کند.
• آشنایی مردم با شیوه‌های تبلیغاتی گمراه‌کننده احزاب داشناکسوتیون و هواداران باندهای قدرت و ثروت علیه دولت و ترتیب اثر ندادن به آن‌ها
• مقصر ندانستن تمام و کمال پاشینیان و دولت فعلی در شکست اخیر جنگ قره‌باغ و پذیرش اشتباه در تصرف اراضی آذربایجان از سوی مردم در دهه 90 و تغییر اولویت آن‌ها از توسعه ارضی و احیای امپراتوری‌های موهوم گذشته به مبارزه با فساد و ارتشا و باندبازی
• تخلیه جمعیتی ارمنستان به‌ویژه نسل جوان و عزیمت آن‌ها به روسیه، اروپا و آمریکا به دلیل سیاست‌های غلط

بهار سال گذشته اظهارنظرها در خصوص چرایی تداوم حضور نظامی روسیه در ارمنستان در محافل مختلف مجدداً داغ شد که پس از بروز جنگ چهارروزه جولای 2020؛ کم‌رنگ شد. اما پس از جنگ 44 روزه نوع نگاه مردم به روسیه کاملاً تغییر کرد به‌گونه‌ای که آن‌ها را از یک قدرت مداخله‌گر و زورگو تبدیل به ناجیانی کرد که می‌توانند تمامیت ارضی این کشور را حفظ کنند منتها با این شرط که دیگر در همه ارکان اقتصادی و تصمیم‌گیری ارمنستان بازیگر اصلی و همه‌کاره نباشند.

پوتین اما به دلیل تجربه سرکشی مقامات سابق جمهوری‌های شوروی در مقابل روسیه و نیز واگرایی حاکمان جدید به سمت ناتو و غرب؛ به‌گونه‌ای در انتخابات و حوادث چند ماه اخیر ارمنستان ظاهر شد که شائبه حمایت یا طرد هیچ‌کدام از طرف‌های حاضر در میدان سیاسی ارمنستان دیده نشود. اتخاذ این سیاست البته شاید ناشی از سیاست کلان روسیه در جذب ترکیه و نگه‌داشتن آذربایجان در مدار خود و نیز جلوگیری از گشودن میدان جدید تقابل با غرب با عنوان مداخله در امور داخلی دیگر کشورها باشد. برای این کار؛ نیکول پاشینیان را مهره بهتر و مقبول‌تری دید.

شرایط فوق این پیام را به مردم ارمنستان منتقل کرد که اولاً در انتخاب خود آزاد هستند و لزوماً برای بقای خود نیاز نیست که مهره کاملاً وابسته و منسوب به این کشور را انتخاب کنند و دوما پاشینیان بهتر می‌تواند در حوزه تأمین نیازهای اولیه داخلی و مراودات خارجی، کشور را رهبری کند و یک پیام هم به دیگر بازیگران از جمله ترکیه و اروپا و آمریکا داشت که روسیه قصد ندارد مثل گذشته با تحکم در امور جمهوری‌های شوروی دخالت کند و حضور نظامی این کشور هم کاملاً بنا به خواسته و دعوت رسمی دولت ارمنستان است.