فشارهای غربی

در آستانه اکتبر ۲۰۲۵، اروپا بار دیگر دست بر ماشه گذاشته؛ همان مکانیزم پوسیده‌ای که سال‌هاست برای تهدید ایران از غلاف بیرون کشیده می‌شود، اما حالا بیشتر به شمشیر زنگ‌زده‌ای می‌ماند که حتی از پس بریدن نخ پوسیده اعتماد هم برنمی‌آید. آنچه امروز اروپایی‌ها به‌عنوان «مکانیسم ماشه» به رخ می‌کشند، بیشتر به شمشیر داموکلسی می‌ماند که نه بر سر ایران، بلکه بالای سر خود آن‌ها در نوسان است؛ شمشیری که با هر تکان، اعتبار باقی‌مانده‌ی توافق هسته‌ای را تهدید می‌کند و دیپلماسی را به مرز سقوط می‌کشاند. ایران در نشست‌های عمان و رم با صراحت موضع خود را اعلام کرده: غنی‌سازی ادامه خواهد یافت، برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای متوقف نمی‌شود و هرگونه فشار، با پاسخ متقابل روبه‌رو خواهد شد. اینکه اروپایی‌ها بار دیگر مکانیزم ماشه را به‌عنوان ابزار فشار مطرح می‌کنند، نه نشانه قدرت، بلکه علامت استیصال و سردرگمی آنهاست. مکانیزم ماشه حالا نه فقط کارایی سیاسی ندارد، بلکه به ابزاری برای افشای ریاکاری و وابستگی اروپا به تصمیمات واشنگتن تبدیل شده است.مذاکرات آپریل بیش از هر چیز نشان داد اگر توافقی قرار است شکل بگیرد، باید بر پایه احترام متقابل باشد، نه تهدید. ایران آماده گفت‌وگوست؛ اما نه از موضع ضعف، نه زیر سایه شمشیر داموکلسی که اروپا آن را بالای سرش تاب م

طبق اظهارات فالح الفیاض، رئیس سازمان الحشد الشعبی هدف از قانون جدید، تثبیت و رسمیت‌بخشی به این نیرو‌ها در ساختار نظامی عراق است، نه حذف آنها. ایجاد آکادمی نظامی و تقویت ساختار حشد، این هدف را نشان می‌دهد. این رویکرد با نقش بسیج نیرو‌های مردمی در مبارزه با داعش و حفظ امنیت عراق همخوانی دارد. این گروه، با حمایت مردمی و رهبران سیاسی و مذهبی، مکمل ارتش عراق است. طبق قانون جدید، حشد همچنان زیر نظر مستقیم نخست‌وزیر عراق اداره می‌شود، نه ارتش. این سازمان نقش نظامی خود را در هماهنگی با ارتش ایفا می‌کند، اما استقلال نسبی دارد. این قانون، مسائل بحرانی حشد مانند بیمه و بازنشستگی را حل کرده و این سازمان را به‌عنوان بخشی از ساختار دفاعی و امنیتی عراق تحت نظارت نخست‌وزیر تثبیت می‌کند.