دولت مستقل فلسطینی

حملات و محاصره رژیم صهیونیستی علیه نوار غزه حدود ۲۲ ماه است که ادامه دارد و جامعه جهانی هنوز اقدام مؤثری برای توقف این وضعیت فاجعه‌بار انجام نداده است. نهادهای بین‌المللی از جمله برنامه جهانی غذا، دفتر حقوق بشر سازمان ملل متحد و سازمان جهانی بهداشت، درباره تشدید بحران انسانی در نوار غزه و کرانه باختری هشدار داده‌اند. حملات رژیم صهیونیستی به مناطق مختلف نوار غزه همچنان ادامه دارد و رژیم اسرائیل تهدید کرده است که در صورت انتشار ویدیوهای مستند از ویرانی‌های نوار غزه، ارسال کمک‌های بشردوستانه را متوقف خواهد کرد. دولت خودگردان در نوار غزه اعلام کرد که گزارش‌ها نشان می‌دهد که در طول مدت جنگ غزه، بیش از 17 هزار کودک در این منطقه به شهادت رسیده و 33 هزار کودک دیگر مجروح شده‌اند. در واقع رژیم صهیونیستی سیاست اعمال فشار شدید و گرسنه سازی در نوار غزه را در پیش گرفته است تا بدین وسیله فلسطینی ها به ستوه آمده و مجبور به پذیرش طرح ظالمانه کوچ اجباری شوند. با این حال مقاومت مثال زدنی اهالی غزه مانع تحقق اهداف شوم رژیم غاصب شده و سرانجام این رژیم چاره ای جز عقب نشینی نخواهد داشت. در این میان کشورهای اروپایی که به خاطر انفعال در قبال فاجعه انسانی در نوار غزه از سوی ملت های خود تحت فشار قرار دادند تصمیم گرفته اند با شناسایی دولت مستقل فلسطین بر رژیم صهیونیستی اعمال فشار کنند تا مگر به محاصره نوار غزه پایان دهد. کی‌یر استارمر نخست‌ وزیر بریتانیا اخیرا اعلام کرد که لندن در ماه سپتامبر کشور مستقل فلسطین را به رسمیت خواهد شناخت؛ مگر آنکه اسرائیل گام‌های معناداری برای پایان دادن به وضعیت فاجعه‌بار غزه بردارد. پیش از بریتانیا، فرانسه نیز اعلام کرد دولت مستقل فلسطین را به رسمیت می شناسد. امانوئل مکرون رئیس جمهوری فرانسه تاکید کرد که پاریس کشور فلسطین را به رسمیت خواهد شناخت و این تصمیم را در مجمع عمومی سازمان ملل در ماه سپتامبر (مهر) رسما اعلام خواهد کرد. از نگاه پاریس راه‌حل «دو کشوری» مبتنی بر قوانین بین ‌المللی و به رسمیت شناختن کشور فلسطین گامی اساسی در راستای تحقق صلح و ثبات محسوب می شود.

سفر سه روزه دونالد ترامپ به غرب آسیا در ۱۳ تا ۱۵ مه، با زمزمه‌های «خبر بزرگ» او، گمانه‌زنی‌ها درباره آتش‌بس در غزه و طرح دو دولتی را داغ کرده است. این سفر، فراتر از نمایش قدرت، تحت تأثیر نیازهای اقتصادی آمریکا و تغییرات ژئوپلیتیکی شکل گرفته است.◽️ آتش‌بس غزه: ترامپ به دنبال دستاورد دیپلماتیک و نمایش چهره صلح‌طلب آمریکاست. طرح آتش‌بس می‌تواند به «اشغال مدرن» غزه با کنترل کمک‌ها توسط شرکت‌های خصوصی منجر شود. مقاومت فلسطین شروط خود را دارد: پایان تجاوزات، رفع محاصره و بازگشت آوارگان.طرح دو دولتی: وعده به رسمیت شناختن فلسطین مبهم است و حاکمیت واقعی را به آن نمی‌دهد. این طرح با تثبیت اشغال و حذف حماس، حقوق اساسی فلسطینی‌ها را نادیده می‌گیرد. محور مقاومت آن را فاقد مشروعیت و محکوم به شکست می‌داند. تأثیر سفر ترامپ: هدف، حفظ هژمونی آمریکا و رژیم صهیونیستی در منطقه است. مقاومت فلسطین و حمایت محور مقاومت، این طرح‌ها را با چالش جدی مواجه کرده‌اند. تجربه شکست‌هایی مثل معامله قرن، نشان‌دهنده ضعف رویکرد قمارگونه ترامپ است. چشم‌انداز منطقه: سیاست‌های آمریکا با ابهام و فشار همراه است، اما ایستادگی ملت فلسطین و هوشیاری منطقه، شانس موفقیت این طرح‌ها را کم کرده است. آینده غرب آسیا نه در دست سیاستمداران خارجی، بلکه به اراده مردم آن وابسته است.

اظهارات اخیر محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، در نشست شورای مرکزی بار دیگر شکاف میان دو رویکرد مقاومت و سازش را نمایان کرد. عباس با لحنی توهین‌آمیز حماس را مسئول تداوم حملات اسرائیل به غزه دانست و خواستار تحویل اسرای صهیونیست و خلع سلاح این جنبش شد. این سخنان در بحبوحه بمباران غزه، موجی از انتقادها را در پی داشت. دیدگاه محمود عباس مبتنی بر تئوری سازش و اعتماد به دیپلماسی است؛ مسیری که از زمان توافقات اسلو ناکارآمدی آن آشکار شده و عملاً باعث گسترش اشغالگری شده است. در مقابل، حماس و جریان مقاومت معتقدند که تنها از راه ایستادگی مسلحانه می‌توان اشغالگران را وادار به عقب‌نشینی کرد. تجربه‌های تاریخی فلسطین و ملت‌های تحت اشغال نیز این دیدگاه را تأیید می‌کند. سخنان عباس واکنش شدید گروه‌های مقاومت، نخبگان فلسطینی و حتی برخی چهره‌های مستقل را برانگیخت. آن‌ها این مواضع را توهین به مقاومت و مردم دانسته و خواستار عذرخواهی عباس شدند. حماس نیز بر ادامه مبارزه و اصول مقاومت تأکید کرد. این اختلافات، در شرایط کنونی که غزه با "نسل‌کشی" مواجه است، بیشتر به نفع رژیم صهیونیستی تمام می‌شود. تجربه‌های تاریخی، از خروج اسرائیل از غزه تا موفقیت‌های اخیر مقاومت، نشان داده است که تنها مقاومت می‌تواند معادله قدرت را تغییر دهد. با این حال، خطر فتنه داخلی، فشارهای خارجی و نبود وحدت ملی از چالش‌های جدی پیش روی مقاومت است. توافقات جدید مانند توافق پکن فرصتی برای بازسازی وحدت و تمرکز دوباره بر مبارزه با اشغالگری فراهم می‌کند.