حمایت‌های امارات و رژیم صهیونیستی از ژنرال حمیدتی، اختلاف و شکاف را در میدان ژنرال‌های فعال در کودتای سودان اضافه کرد و سبب شد تا این کشور اسلامی به جای حرکت به سمت برگزاری انتخابات زودهنگام، درگیر جنگ داخلی شود. عربستان موفق شده بود تا پای سودان را به جنگ یمن باز کند و اماراتی‌ها زمینه الحاق خارطوم به پیمان ابراهیم را فراهم کردند. با این حال گذشت زمان نشان داد که این دو شریک بزرگ در جهان عرب، همچنان دارای اختلافات اساسی و راهبردی در حوزه‌های ژئوپلیتیکی- ژئواکونومی هستند. حمایت اماراتی‌ها از نیروهای شورای انتقالی جنوب و سعودی از دولت مستعفی در عدن، اختلاف بر سر مفاد توافق اوپک پلاس، رقابت بر سر جذب برندها و سرمایه شرکت‎‌های خارجی و اخیرا جنگ داخلی سودان نشان دهنده افزایش شکاف میان ریاض- ابوظبی است.

«اجلاس ایران و آفریقا بار دیگر مهر تاییدی بر تبدیل شدن ایران به یک قدرت قابل توجه منطقه ای بود. کشوری که با فعال سازی ظرفیت های دیپلماسی چند جانبه خود از این ظرفیت برخوردار است که مقام های ارشد بیش از 30 کشور آفریقا یی را در تهران گردهم جمع کند و نقشه راهی قابل توجه را برای توسعه روابط و پیوندهای دو طرف، ترسیم کند. نقشه راهی که در قالب آن، هم ایران و هم آفریقا می توانند برنده باشند.»

در میان کشورهای آفریقا یی شاید کم‌تر دولت- ملتی یافت می‌شود که به مانند الجزایر حامی آرمان فلسطین بوده و اقدامات رژیم صهیونیستی در باریکه غزه را محکوم نماید.

دولت اردوغان در دوران جدید حکمرانی خود قصد دارد تا پروژه‌های ناتمامی همچون تکمیل کریدور میانی در منطقه قفقاز جنوبی، تبدیل شدن به قطب انرژی و پیروزی در مناقشه حقوقی با یونان در دریای مدیترانه را دنبال کند. برای تحقق این اهداف جاه‌طلبانه ترک‌ها بدون دریافت چراغ سبز از طرف روس این امکان را نخواهند داشت تا موفقیتی به دست آورند.

باید در نظر داشت سابقه مدیریتی بایدن در دوره اوباما و همچنین اظهارات ایشان در یکسال اخیر نسبت به آفریقا و در عین حال لزوم تغییر ابر راهبردهای آمریکا نسبت به این قاره، به ضرورت شاهد تغییراتی در سیاست خارجی دولت بایدن نسبت به آفریقا خواهیم بود.