وضعیت سیاسی در عراق بعد از گذشت 270 روز همچنان در بن بست سیاسی قرار گرفته و بحث پست ریاست جمهوری و نخست وزیری همچنان لاینحل باقی مانده است. در بحث ریاست جمهوری که بین جریان های کردی همچنان اختلاف هایی در بحث معرفی نامزد واحد وجود دارد، اما شواهد نشان می دهد که انعطاف هایی از سوی جریان دموکرات صورت گرفته است.
در بحث پست نخست وزیری نیز اختلاف اصلی بین جریان اطار تنسیقی و صدر بود. جریان صدر قائل به این بود که نخست وزیر توسط این جریان معرفی و جریان اطار آن را تایید کند و سپس مذاکرات پیرامون تشکیل دولت شکل گیرد. برخلاف این رویکرد جریان صدر، چارچوب هماهنگی قائل به این بود که بر روی شخص نخست وزیر ابتدا اجماع صورت گیرد و سپس سراغ تشکیل دولت رفت. این اختلاف اصلی بین جریان صدر با اطار بود و به همین دلیل بود که جریان صدر بعد از عدم موفقیت در تشکیل کتله اکبر در ائتلاف با سایر جریان ها و همچنین مهلت ۴۰ روزه به چارچوب هماهنگی و اتمام آن و سپس مهلت ۱۵ روزه به مستقلین برای ائتلاف و عدم تمایل این طیف به ائتلاف با جریان صدر و به نوعی تنها ماندن این جریان در تشکیل کتله اکبر، مقتدی صدر دستور داد که نمایندگان این جریان از پارلمان انصراف دهند. با انصراف نمایندگان صدر، 73کرسی این جریان به سایر جریان ها و به ویژه جریان اطارتنسیقی تعلق خواهد گرفت.
در بحث وضعیت موجود سیاسی، می توان دو سناریو را مطرح کرد:
الف) دو جریان حلبوسی و بارزانی بعد از انصراف نمایندگان صدر، تمایل خود را به ائتلاف با اطارتنسیقی اعلام کردند.
ب) این دو جریان کرسی های بیشتری نسبت به انتخابات گذشته کسب کرده اند و بعید است به سمت سناریوی صدر برای خروج از پارلمان بروند.
ج) باتوجه به اکثریتی شدن جریان اطار تنسیقی بعد از انصراف جریان صدر،جریان حلبوسی و بارزانی خود را در مقابل اطار قرار نخواهند داد و این دو جریان توان خود را برای چانه زنی درباره پست های وزارتی قرار خواهند داد.
د) جریان اطار تنسیقی کمیته مذاکره تشکیل داده و نخست وزیر پیشبرد امور یعنی الکاظمی نیز برای اولین بار در آن شرکت کرده است. این وضعیت موید آن است که احتمالا وضعیت فعلی دوام زیادی نخواهد داشت و جریان های شیعی در عراق به یک راه حل پایدار برای خروج از بن بست موجود خواهند رسید.
۲. با خروج جریان صدر، برخی جریان های همسو با این جریان یعنی جریان های حلبوسی و بارزانی وارد ائتلاف با جریان اطار نخواهند شد و این جریان ها هم از پارلمان انصراف خواهند داد و پارلمان از حیز انتفاع خواهد افتاد. وقوع این سناریو بعید است، زیرا این جریان ها تمرکز خود را بر تقابل با اطار تنسیقی قرار نخواهند داد و بیشتر به دنبال حل و فصل موضوعات از طرق سیاسی هستند.
در بحث تهدیدات کناره گیری جریان صدر از روند سیاسی عراق نیز باید چند نکته را مطرح کرد:
ارزیابی نهایی
بن بست موجود در عراق تنها با وحدت جریان های سیاسی و چشم پوشی برخی از آنها از خواسته های فراقانونی امکان پذیر است. در این میان آن چیزی که اکنون در عراق بیش از همه باید مورد توجه قرار گیرد، عدم ورود جریان های سیاسی به ویژه جریان های شیعی به جنگ شیعی- شیعی است. زیرا بازیگران خارجی در عراق به ویژه آمریکا و انگلستان تمام توان خود را بر روی وقوع یک جنگ شیعی- شیعی با دوگانگی مقتدی صدر- جریان مقاومت گذاشته اند تا از درون این اختلافات وضعیت بی ثبات کننده ای در عراق به وجود بیاورند.