جایزه نوبل

وصیت‌نامه نوبل و معیارهای آرمانی سیاسی: بر اساس وصیت‌نامه آلفرد نوبل (۱۸۹۵)، جایزه صلح باید به افرادی تعلق گیرد که بیشترین تلاش را برای "برادری ملت‌ها"، "کاهش تسلیحات نظامی" و "ترویج کنفرانس‌های صلح" کرده‌اند—معیارهایی آرمان‌گرایانه که در عمل، به ابزاری ژئوپلیتیکی برای نهادهای غربی تبدیل شده. انتخاب‌های بحث‌برانگیز مانند اوباما (۲۰۰۹، بدون دستاورد ملموس) یا کیسینجر (۱۹۷۳، علی‌رغم نقش در جنگ ویتنام) نشان‌دهنده "قطبی‌سازی سیاسی" و "ابزاری‌سازی" جایزه برای مشروعیت‌بخشی به برنامه کار غربی است. امسال، کمیته نوبل ماریا کورینا ماچادو را برگزید، با تمرکز بر "حقوق دموکراتیک" در ونزوئلا، که بازتاب‌دهنده اولویت‌های ضداستبدادی غربی است.

دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا در ماه های اخیر که از حضور مجددش در کاخ سفید می گذرد، تکاپوی گسترده ای را برای دریافت جایزه صلح نوبل از خود نشان داده است. در این راستا، او گاه و بیگاه در موض‌گیری های خود، بر این مساله تاکید می کند که از چندین جنگ جلوگیری یا به چندین جنگ در جهان خاتمه داده و درست به همین دلیل، شایسته دریافت جایزه صلح نوبل است. او حتی بعضا به صورت انتقادی گفته که برای برقراری صلح در جهان هر کاری می کند اما جایزه صلح را به دیگران می دهند! این جنس موضع گیریهای ترامپ به قدری مکرر و عجیب بوده که حتی رسانه‌های آمریکایی نیز نسبت به آن واکنش نشان داده اند و تحلیل های مختلفی را در مورد آن مطرح می سازند. در جدیدترین نمونه، ترامپ از اراده خود برای پایان دادن به جنگ اوکراین و البته جنگ غزه صحبت کرده و بار دیگر به شیوه های ضمنی و صریح گفته که این موضوع در صورت تحقق می تواند وی را حقیقتا به فردی با قبلیت دریافت جایزه صلح نوبل تبدیل کند. در حقیقت، وی سعی داشته و دارد حتی کوچکترین اقدامات خود را بزرگ جلوه دهد و از این رهگذر برای خودش دستاوردسازی داشته باشد. برای فردی نظیر ترامپ که به قول لولا داسیلوا رئیس جمهور برزیل بیش از آنکه رئیس جمهور باشد یک اینفلوئنسر فضای مجازی است، کسب جایزه صلح نوبل به معنای مقدمه ای برای تشدید تحرکات تبلیغاتی و نمایشی او با هدف کسب دستاوردهای خاص در دیگر حوزه ها است.