آمریکا و اسرائیل

رژیم صهیونیستی به تازگی با همراهی آمریکا حملات گسترده ای را به یمن در دستورکار قرار داده است. جنگنده‌های این رژیم بندر الحدیده یمن را به شدت بمباران کرده اند و به تازگی نیز فرودگاه صنعا هدف چندین دور بمباران صهیونیست‌ها قرار گرفته است. این حملات تنها اندکی پس از حمله موشکی موفقیت آمیز مقاومت یمن به فرودگاه بن گورین در فلسطین اشغالی انجام گرفته است. با این همه، حداقل به 3 دلیل مهم، جدای از اینکه چه اتفاقی بیفتد، هم رژیم صهیونیستی و هم آمریکا، با یک بن بست بزرگ در مواجهه با مقاومت یمن رو به رو هستند. ابهام اطلاعاتی صهیونیست ها و آمریکا در مواجهه با مقاومت اسلامی یمن، برگ برنده انصارالله است و از در پیش بودن حملات سنگین تر از سوی مقاومت یمن علیه اهداف آمریکایی و اسرائیلی حکایت دارد. نه اسرائیل و نه آمریکا هیچ درک روشنی در مورد توانمندی‌های مقاومت یمن ندارند و درست به همین دلیل است که نشریات معتبر غربی نظیر وال استریت ژورنال یا نیویورک تایمز بارها تاکید کرده اند که واشینگتن و تل آویو در مواجهه با توان یمنی ها، شوکه شده اند. تجربیات تاریخی نشان داده که تشدید اقدامات خصمانه علیه ملت و مقاومت یمن، صرفا قدرت و محبوبیت آن ها در مقابله با دشمنانشان را افزایش می دهد. از یاد نبریم که یمنی ها حدودا هشت سال زیر سنگین ترین حملات سعودی ها بودند. با این حال، در پایان یمنی ها نه تنها اصول مطلوب خود را به عربستان دیکته کردند بلکه می بنییم که راه تنش زدایی با مقاومت یمن را هم در پیش گرفتند.مقاومت اسلامی یمن تا همین جای کار نیز در جنگ شناختی به صهیونیست ها ضربات جدی را وارد کرده است. اکنون ساکنان اراضی اشغالی و متحدان غربی صهیونیست ها به عینه می بینند که عملا هیچ ظرفیتی برای مقابله با حملات مقاومت یمن ندارند و اینکه گفته می شود انواع و اقسام سامانه های پدافندی به فلسطین اشغالی منتقل شده و غیره، صرفا برای دلداری دادن به صهیونیستها است. واقعیت این است که اسرائیل و آمریکا هیچ راه حلی برای مقابله با یمن ندارند

اختلافات میان نتانیاهو و رونین بار، که به برکناری رئیس شاباک و اعتراف به شکست در طوفان الاقصی منجر شده، نمادی از فروپاشی درونی رژیم صهیونیستی است. این بحران، که ریشه در فساد، سوءمدیریت و تلاش برای حفظ قدرت به هر قیمت دارد، پایه‌های این رژیم را سست کرده و آینده آن را در ابهامی عمیق فرو برده است. رژیم صهیونیستی در گردابی از بحران‌های داخلی و شکست‌های خارجی گرفتار شده است. رسوایی‌های نتانیاهو، اعتراضات گسترده، و فروپاشی انسجام کابینه، همگی نشان‌دهنده ضعف ساختاری این رژیم هستند. از منظر جریان مقاومت، این ضعف‌ها فرصتی بی‌نظیر برای تغییر موازنه قدرت در منطقه فراهم می‌کند. شکست امنیتی، ناکامی دیپلماتیک و بحران مشروعیت، پایان عصر اقتدار اسرائیل و متحدش، آمریکا، را نوید می‌دهد.

سرعت پیشروی گروه‌های مسلح در حلب و ادلب و اشغال آن‌ها (عملکرد ضعیف و عدم آمادگی ارتش سوریه در اینجا نباید نادیده گرفته شود) به‌خوبی نشان می‌دهد که اولاً گروه‌های تروریست به سرکردگی تحریرالشام از مدت‌ها قبل خود را برای آغاز چنین جنگی آماده کرده بودند. ثانیاً، آغاز چنین تحرکاتی با پیشروی برق‌آسا و دامنه‌دار بدون چراغ‌سبز یا حمایت بازیگران ذی‌نفع منطقه‌ای و بین‌المللی از جمله آمریکا، ترکیه و رژیم‌صهیونیستی عملاً امکان‌پذیر نبوده و نیست. برای دولت ترکیه باید سهم و نقش «مؤثری» در تحولات حلب و مناطق پیرامون قائل شد. چرا اولاً آنکارا از تحریرالشام حمایت نظامی و اطلاعاتی می‌کند. ثانیاً نیروها، پایگاه‌ها و تجهیزات نظامی ترکیه در مناطق شمالی سوریه حضور دارند، ثالثاً حمله به حلب و ادلب بدون موافقت ترکیه امکان‌پذیر نبوده است. رابعاً اشغال حلب و ادلب، به تحقق اهداف ترکیه در سوریه کمک قابل‌توجهی می‌کند. جنگ و درگیری در حلب و مناطق پیرامون شاید بتواند یک مناقشه کوتاه‌مدت باشد، اما نمی‌تواند به یک چالش منطقه‌ای تبدیل شود. در بحران سال ۲۰۱۱ سوریه گروه‌های تکفیری مختلف با انسجام سیستمی قوی و پشتوانه مردمی در سوریه و حمایت کشورهای عربی و غربی شامل عربستان سعودی، قطر، امارات، ترکیه، ایالات متحده آمریکا، رژیم صهیونیستی و... وارد عرصه میدان شدند و از دو جناح عراق و سوریه یک بحران عظیم منطقه‌ای را خلق کردند که به شدت چالش‌آفرین شد.