چالش های اردوغان

رهبران آنکارا سالهاست شعار «ترکیه بدون تروریسم»، را در ادبیات گفتمانی خود تبلیغ و اشاعه می دهند، اما به نظر می رسد این شعار در عرصه انتزاع متوقف شده و با عرصه میدان در تعارض است. ترکیه برای تحقق این شعار در عرصه میدان، نیازمند یک دموکراسی کامل و واقعی تضمین شده توسط قانون اساسی، و سایر قوانین مدنی و جزایی است که به تصمیمات دادگاه اروپایی حقوق بشر، به ویژه موافقت نامه های بین المللی که ترکیه امضا کرده است، متعهد باشد. ترکیه عاری از ترور تنها با دموکراسی ای به دست می آید که نه به انواع تروریسم، اعم از مذهبی، تجزیه طلب و مافیایی، بدون اما و اگر، آنهم در ابعاد داخلی، منطقه ای و بین المللی را، هم در گفتار و هم در رفتار تحقق ببخشد. به نظر می رسد «دموکراسی» تنها مفهوم بنیادین پارادایم «ترکیه عاری از ترور» است، که رهبران آنکارا طی چند سال اخیر آن را به فراموشی سپرده اند و مفهوم «دولت متمرکز» در قالب نظام سیاسی اقتدارگرا در دستور کار قرار گرفته است. در صورتی که در قالب جدید که مدعی تمرکز بر پایان دادن به تروریسم است، هیچ «وحدت مفهومی» در میان اجزای پارادایم در مورد «تروریسم» ایجاد نشده و به اجماع هم نرسیده است و این روند هر دو بُعد داخلی و خارجی را دربر می گیرد. واضح است که این آشفتگی مفهومی که اساساً بنیان دموکراسی و تصمیمات سیاسی عرصه داخلی و خارجی را تحت الشعاع قرار می دهد، نه تنها از تروریسم جلوگیری نمی کند، بلکه بهانه های جدیدی برای تروریسم ایجاد می کند.

«به نظر می رسد عوام فریبی و رویکردهای پوپولیستی رجب طیب اردوغان به معنای واقعی کلمه به نقطه پایان خود رسیده است. در حقیقت، اردوغان که در طی سال های گذشته در قالب رویدادهای مختلف همواره میان مواضع اعلامی و اعمالی اش تفاوت های بعضاً فاحشی قابل مشاهده بود، اکنون به نقطه ای رسیده که دیگر امکان لاپوشانی واقعیت‌های مرتبط با خود را ندارد و فعالانه برای حذف رقبای انتخاباتی‌اش وارد میدان شده است.»