استراتژی جنگ بین جنگ ها

 

رژیم صهیونیستی مدت هاست استراتژی خاصی را در برابر محور مقاومت اتخاذ کرده که به استراتژی جنگ بین جنگ ها شناخته می شود.‌ این استراتژی ابعاد و اهداف مختلفی دارد که در ادامه بیشتر درباره آن بحث خواهد شد.

 

۱. استراتژی "جنگ بین جنگها" بر این فرض استوار است که اسرائیل هر چند سال، یک درگیری قابل توجه و موقتی را با محور مقاومت اعم از حماس یا حزب الله تجربه می‌کند. هدف این استراتژی به تأخیر انداختن هرچه بیشتر درگیری و تقویت موقعیت استراتژیک اسرائیل به منظور آماده شدن برای دور بعدی تنش‌ها است.

 

۲. این استراتژی برخلاف تصور مقامات صهیونیستی ابعاد و نقاط ضعف بسیاری دارد: الف ) اولین نقطه ضعف این استراتژی حفظ وضع موجود برای بقای بیشتر است. رژیم صهیونیستی از این استراتژی برای عدم چالش های امنیتی و ایجاد یک وضعیت پایدار استفاده می کند. بنابراین درصورت تغییر شرایط و تغییر وضع موجود این استراتژی کارآیی ندارد.

 

ب)  این استراتژی به صورت مقطعی و کوتاه مدت است. این استراتژی در راستای جنگ پیش دستانه صهیونیست ها طراحی شده و اهداف بلندمدت در آن طراحی نشده است. در نتیجه در بلند مدت نقطه ضعف آن بسیار مشهود است. مخصوصا زمانی که یک نقطه قوت در بازیگران موجود به وجود آید. 

 

ج) این استراتژی جنگ ها را به یک کلیت تبدیل کرده و نقاط ضعف امنیتی آن بسیار محسوس است. در یک نگاه این استراتژی یک استراتژی جنگ محور است تا امنیتی و همین عاملی در جهت ایجاد هزینه ها است.

 

استراتژی جنگ بین جنگ ها یک استراتژی موقتی و دارای ابعاد نظامی است که برای تهدیدات موجودیتی تدوین شده است. این استراتژی موازی سازی استراتژی بن‌گورین و جنگ پیش دستانه است. بن‌گورین طرح استراتژی پیرامونی را ذکر کرد که براساس آن از طریق پیرامون خود باید بازیگران مخالف پیرامون را در یک جهت قرار دهد. جنگ پیش دستانه هم به این موضوع پرداخت که باید از ایجاد تهدیدها و جنگ های آینده جلوگیری کرد. اکنون استراتژی جنگ بین جنگ ها هم همین موضوعات را مطرح می کند آنها را یک تفاوت و آن هم تکیه بر ابعاد نظامی است. اگرچه استراتژی بن گورین و پیش دستانه هم نظامی هستند اما تاکید صرف آنها بر مساله نظامی نیست. 

در نتیجه رژیم صهیونیستی برای ایجاد امنیت و استفاده از ابزارهای پوشالی به اتخاذ راهبردهای مختلفی دست می زند و تهدیدات موجودیتی خود را از طریق همین استراتژی ها به دنبال مرتفع کردن آنها است. در این میان آنچه برای این رژیم اهمیت دارد، نوع اتخاذ راهبردش در برابر ایران است.