ترامپ در روزهای گذشته افرادی را به سِمت های مهم در دولت خود در حوزه های سیاست خارجی و امنیت ملی آمریکا و منصوب کرده که عیناً در نقطه مقابل شعارهای دور و دراز وی مبنی بر اراده اش جهت برقراری صلح و ثبات در جهان در دوره جدیدِ حضور او در قدرت هستند. آمریکای کنونی تا حد زیادی موقعیت خود در عرصه بین المللی را رو به افول و زوال می بیند. از این رو، این کشور جنجال افکنی در جهان را تلاشی برای احیای هژمونی بین المللی خودش ارزیابی می کند و به نوعی سعی دارد از وقوع واقعیت های تلخی که علیه آن و منافعش رخ خواهند داد، جلوگیری کند. حال در یکچنین شرایطی، ثبات و آرامش در جهان بیش از آنکه به نفع نظام حکمرانی در آمریکا باشد، عملاً به ضرر آن است و فردی نظیر ترامپ هم به خوبی این را می داند.

«در زمان حضور دولت سابق ترامپ در قدرت(در فاصله میان سال های 2016 تا 2020)، نه توان موشکی-پهپادی، نه قدرت اتمی و نه نفوذ منطقه ای ایران در سطح کنونی نبود. به بیان ساده تر، ایران در طی سال های گذشته توانسته پیشرفت های قابل توجهی را در مولفه های قدرت خود ایجاد کند. از این رو، اساساً فضای کنونی در قیاس با دوره زمانی دولت سابق ترامپ، از زمین تا آسمان متفاوت است.»

آمریکا به چنان درجه ای از سقوط اخلاقی و سیاسی رسیده که دو نامزد اصلی انتخابات ریاست جمهوری آن به جای ارائه برنامه های خود صرفاً سعی در تخریب شخصیت یکدیگر دارند و در این رابطه جنجال های زیادی را نیز خلق می کنند. موضع گیری های اخیر دو نامزد انتخاباتی آمریکا به ویژه درخصوص تحولات منطقه یا آتش بس، بیشتر جنبه تبلیغاتی و کسب آرای مسلمانان آمریکا و عرب تبارهای ساکن در آمریکا را داشته و در این شرایط تقریباً برابر، برای کسب آرای لازم، به هر فریب و نیرنگی روی آورده اند.

تاکنون کنفرانس امنیتی مونیخ فرصتی برای کشورهای غربی بوده است تا در قالب نوعی «داووس امنیتی» دیدگاه‌های خود را با سایر متحدان به اشتراک گذاشته و به نوعی هماهنگی برای مقابله با کشورهای رقیب و چالش‌های جهانی برسند.