نظم نوین جهانی

🔷 سفر شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین، به روسیه نشان‌دهنده تحکیم روابط استراتژیک بین دو کشور در شرایط پرتنش جهانی است. این سفر که در بحبوحه جنگ اوکراین، تحریم‌های غرب و رقابت ژئوپلیتیک انجام شد، بر چند هدف کلیدی متمرکز بود: ۱. تقویت همکاری انرژی: دو کشور درباره خط لوله گاز «پاور آو سیبری ۲» (با ظرفیت ۵۰ میلیارد مترمکعب در سال) مذاکره کردند تا وابستگی روسیه به اروپا کاهش یابد و امنیت انرژی چین تضمین شود. ۲. هماهنگی در نهادهای بین‌المللی: چین و روسیه قصد دارند در سازمان ملل، بریکس و سازمان شانگهای همکاری بیشتری کنند تا در مقابل یکجانبه‌گرایی غرب، نظم چندقطبی را تقویت نمایند. ۳. مسائل امنیتی: دو کشور درباره بحران اوکراین، تایوان و مخالفت با گسترش ناتو گفت‌وگو کردند و برعدم دخالت در امور داخلی کشورها تأکید داشتند. 🔶 اهمیت سفر در شرایط کنونی: - روسیه به دلیل تحریم‌ها، به شرق (چین) نزدیک‌تر شده است. - تنش‌های چین و آمریکا بر سر تایوان و فناوری‌های پیشرفته افزایش یافته است. - غرب به رهبری آمریکا در حال مهار نفوذ چین و روسیه است. پیام اصلی این سفر، نشان‌دهنده اتحاد استراتژیک دو قدرت برای شکل‌دهی به نظم جهانی عادلانه‌تر و کاهش سلطه غرب بود. نتیجه این دیدار می‌تواند شتاب در همکاری‌های انرژی، هماهنگی در بحران‌های منطقه‌ای و مقاومت مشترک در برابر فشارهای غرب باشد. این سفر تنها یک دیدار دیپلماتیک نبود، بلکه گامی بلند در بازتعریف معادلات قدرت جهانی و تقویت جبهه‌ی غیرغربی در برابر هژمونی غرب محسوب می‌شود.

مذاکرات هسته‌ای میان ایران و دولت دوم ترامپ، نقطه عطفی در روابط دو کشور و تحولات ژئوپلیتیک غرب آسیا است. این مذاکرات که در فضایی پرتنش با تهدیدات اولیه آمریکا، فشارهای اقتصادی و قدرت‌نمایی محور مقاومت شکل گرفت، فراتر از برنامه هسته‌ای، به نبردی برای تعیین جایگاه قدرت‌ها در نظم نوین جهانی تبدیل شد. پس از خروج آمریکا از برجام در سال 2018 و اعمال سیاست فشار حداکثری، ایران با تکیه بر خودکفایی و تقویت روابط با چین و روسیه، نه تنها مقاومت کرد، بلکه نفوذ منطقه‌ای خود را گسترش داد. در دوره دوم ترامپ، تهدیدات آمریکا برای مهار ایران در حوزه‌های هسته‌ای، موشکی و منطقه‌ای با عقب‌نشینی و پیشنهاد مذاکره صرفاً هسته‌ای همراه شد. ایران اما با هوشمندی و بر اساس اصول حکمت، مصلحت و عزت، شروطی قاطع برای مذاکرات غیرمستقیم و رفع تحریم‌ها مطرح کرد. این مذاکرات در سه دور برگزار شد: دور اول بیشتر نمادین بود، دور دوم به جزئیات فنی پرداخت و دور سوم با اختلاف بر سر رفع تحریم‌ها و شروط ایران به چالش کشیده شد. ایران در این روند، با پایبندی به مواضع خود، از عقب‌نشینی خودداری کرد و نشان داد که اصولش قابل مذاکره نیست. محور مقاومت نیز در این میان به بازیگری کلیدی تبدیل شد که آمریکا را به میز مذاکره کشاند. این مذاکرات، توانایی ایران در دیپلماسی اصولی را به نمایش گذاشت؛ دیپلماسی‌ای که با اقتدار و عزت، جایگاه ایران را در نظم جهانی تثبیت کرد. ایران با صبر استراتژیک و استفاده هوشمندانه از فرصت‌ها، توانست فشارها را به فرصتی برای تقویت خود تبدیل کند. نتیجه این روند، نه تنها خنثی‌سازی سیاست فشار حداکثری بود، بلکه تثبیت ایران به‌عنوان قدرتی تأثیرگذار در معادلات منطقه‌ای و جهانی را به همراه داشت. این پیروزی، نشان‌دهنده موفقیت راهبردی ایران در حفظ اصول و پیشبرد منافع ملی در برابر چالش‌های بین‌المللی است.

بریکس علاوه بر ظرفیت‌ها و قابلیت‌های «بالقوه‌ای» که از آن‌ها برخوردار است و بخش عمده‌ای از قدرت و ثروت جهان را در اختیار دارد، در سایر عرصه‌ها نیز فعال بوده و دارای اهرم‌های قابل توجهی برای اعمال نظم نوین در جهان است که از جمله آن‌ها می‌توان به: تشکیل صندوق ذخیره ارزی برای مصون سازی اعضا در نوسانات ارزی و پولی ناشی از تحریم‌های یکجانبه کشورهای غربی، تاسیس بانک توسعه نوین برای کمک به رشد و توسعه کشورهای جنوب، ایجاد زیرساخت‌های بریکس همسو با ایده دلارزدایی اشاره کرد.