غنی‌سازی اورانیوم ایران

سفر اخیر عراقچی به قاهره، نشانه‌ای از آغاز فصل جدیدی در روابط ایران و مصر و تلاش تهران برای ایفای نقش فعال‌تر در مدیریت بحران‌های منطقه‌ای است.

پیشنهاد تشکیل کنسرسیوم هسته‌ای در خلیج‌فارس می‌تواند راه‌حلی برای کاهش تنش‌های هسته‌ای ایران و آمریکا باشد، اما اختلافات عمیق بر سر غنی‌سازی، نظارت و مدیریت فناوری، این ابتکار را در معرض شکست قرار داده است. آینده این طرح به میزان انعطاف‌پذیری طرفین و عبور از بی‌اعتمادی تاریخی بستگی دارد.

❇️ 1. دیپلماسی در سایه اختلاف؛ رم میزبان امیدهای شکننده دور پنجم مذاکرات غیررسمی ایران و آمریکا در رم، با وجود بن‌بست‌های جدی، نشانه‌ای از عزم دو طرف برای باز نگه‌داشتن مسیر دیپلماسی بود. این مذاکرات با نقش‌آفرینی عمان، گرچه در سطح کارشناسی برگزار شد، اما نشان‌دهنده تحرک تازه‌ای در فضای رکودزده روابط تهران - واشنگتن بود. ❇️ 2. گره‌های هسته‌ای و تحریمی؛ چانه‌زنی بر سر مرزها ایران بر ادامه غنی‌سازی تأکید کرد و آمریکا خواستار توقف آن شد؛ اختلافی بنیادی که هنوز بی‌پاسخ مانده. هم‌زمان، ایران خواهان لغو کامل تحریم‌ها شد، اما واشنگتن تنها تعلیق محدود را پیشنهاد داد. این مواضع سخت، مذاکره را همچنان در دوراهی پیشرفت و عقب‌گرد نگه داشته است. ❇️ 3. تهدیدهای تل‌آویو و بازدارندگی تهران تهدیدات اسرائیل مبنی بر حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران، فضای مذاکرات را تحت‌الشعاع قرار داد. تهران هشدار داد که هرگونه اقدام ماجراجویانه با پاسخ قاطع روبه‌رو خواهد شد. این خط‌ونشان‌ها، بُعد امنیتی مذاکرات را پررنگ‌تر از همیشه کرد. ❇️ 4. امید در واشنگتن، احتیاط در تهران ترامپ از "پیشرفت جدی" در رم سخن گفت، اما ایران همچنان تأکید دارد که بدون لغو کامل تحریم‌ها، توافقی در کار نخواهد بود. پیام تهران روشن است: برنامه هسته‌ای ادامه دارد و حتی بدون توافق نیز جمهوری اسلامی ایستاده باقی می‌ماند.

اسرائیل با نقشی دوگانه، همزمان ذینفع غیرمستقیم و تخریبگر فعال روند گفتگوهاست. دیدار اخیر «ران درمر» (وزیر امور راهبردی) و «دیوید بارنیه» (رئیس موساد) با ویتکاف، پیش از آغاز مذاکرات رم، چند پیام کلیدی داشت: ۱. نفوذ اطلاعاتی: دسترسی تل آویو به جزئیات مذاکرات، از طریق کانال‌های رسمی و غیررسمی. ۲. فشار حداکثری: تحمیل خواسته‌های غیرمعقول همچون غنی سازی صفر درصد که جزو خطوط قرمز ایران است. ۳. تهدید امنیتی: استفاده از اهرم حملهٔ نظامی بعنوان ابزاری برای تشدید تنش و توقف مذاکرات. این رفتار‌ها نشان میدهد اسرائیل نه بعنوان ناظر، بلکه به مثابه بازیگری فعال در حال تحمیل هزینه‌های خطرناک بر فرآیند دیپلماتیک مذاکرات است.