اگرچه در ظاهر امر نقش مثبتی از مقامات امریکایی در سفرهای مقامات آن‌ها به خاورمیانه نشان داده می‌شود. اما تجربه یک‌ساله شعارهای امریکایی به خوبی چهره واقعی آنها را نشان می‌دهد. از همان ابتدا جنگ صهیونیست‌ها با مردم بی‌گناه غزه، سران کاخ سفید شعارهای صلح‌آمیز و خویشتن‌دارانه برای اتمام جنگ سرمی‌دادند. اما این شعارها نه تنها به جنایت رژیم در غزه پایان نداد، بلکه جبهه جنگ جدیدی در لبنان نیز آغاز شد. همچنین امریکایی‌ها در عمل همیشه از متحدان منطقه‌ای خود حمایت و دفاع کرده‌اند. ارسال تجهیزات پیشرفته نظامی امریکا به فلسطین اشغالی، خود به تنهایی به میزان جسارت رژیم صهیونیستی افزوده است.

طی سه سال اخیر کشورهای عرب محاظه‌کار مانند عربستان سعودی و امارات از طریق گسترش روابط راهبردی با هند، کره جنوبی، روسیه، چین، ژاپن و حتی ترکیه اردوغانی سعی نمودند تا برخی تسلیحاتی را که واشنگتن یا سایر کشورهای اروپایی در اختیار دولت‌های عربی قرار نمی‌دهند را تهیه نمایند. سیاستی که در نهایت منجر به تجدید نظر بایدن در سیاست‌های خاورمیانه‌ای آمریکا شد.

ایده «دو دولت» اگر در مقام عمل امکان اجرایی شدن نداشته باشد، اما به مثابه یک ابزار می‌تواند زمینه ایجاد اجماع جهانی علیه نتانیاهو و تحت فشار گذاشتن اسرائیل را فراهم کند.

منافع اقتصادی کوتاه مدت کشورهای عربی باعث شد تا این کشورها نه تنها از مزدم غزه حمایت نکنند، حتی با تامین مواد غذایی و انرژی آن به نوعی از آن حمایت کنند. اما غافل از اینکه رژیم صهیونیستی با برنامه های بلندپروازنه خود و چشم داشتن به خاک این کشورها، تهدیدی جدی برای منافع بلندمدت آن‌هاست.

مهم‌ترین رکن حمایت از رژیم صهیونیستی، ایجاد محدودیت برای ارسال تسلیحات راهبردی به سایر کشورهای خاورمیانه و در عین مجهز کردن تل‌آویو به انواع تسلیحات مدرن زمینی، دریایی و هوایی است.