شهرک سازی

اظهارات اخیر محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، در نشست شورای مرکزی بار دیگر شکاف میان دو رویکرد مقاومت و سازش را نمایان کرد. عباس با لحنی توهین‌آمیز حماس را مسئول تداوم حملات اسرائیل به غزه دانست و خواستار تحویل اسرای صهیونیست و خلع سلاح این جنبش شد. این سخنان در بحبوحه بمباران غزه، موجی از انتقادها را در پی داشت. دیدگاه محمود عباس مبتنی بر تئوری سازش و اعتماد به دیپلماسی است؛ مسیری که از زمان توافقات اسلو ناکارآمدی آن آشکار شده و عملاً باعث گسترش اشغالگری شده است. در مقابل، حماس و جریان مقاومت معتقدند که تنها از راه ایستادگی مسلحانه می‌توان اشغالگران را وادار به عقب‌نشینی کرد. تجربه‌های تاریخی فلسطین و ملت‌های تحت اشغال نیز این دیدگاه را تأیید می‌کند. سخنان عباس واکنش شدید گروه‌های مقاومت، نخبگان فلسطینی و حتی برخی چهره‌های مستقل را برانگیخت. آن‌ها این مواضع را توهین به مقاومت و مردم دانسته و خواستار عذرخواهی عباس شدند. حماس نیز بر ادامه مبارزه و اصول مقاومت تأکید کرد. این اختلافات، در شرایط کنونی که غزه با "نسل‌کشی" مواجه است، بیشتر به نفع رژیم صهیونیستی تمام می‌شود. تجربه‌های تاریخی، از خروج اسرائیل از غزه تا موفقیت‌های اخیر مقاومت، نشان داده است که تنها مقاومت می‌تواند معادله قدرت را تغییر دهد. با این حال، خطر فتنه داخلی، فشارهای خارجی و نبود وحدت ملی از چالش‌های جدی پیش روی مقاومت است. توافقات جدید مانند توافق پکن فرصتی برای بازسازی وحدت و تمرکز دوباره بر مبارزه با اشغالگری فراهم می‌کند.

در شرایطی که رژیم صهیونیستی از امکان جلب حمایت بسیاری از کشورهای منطقه همچون عربستان سعودی تحت تاثیر سیاست های جدید این رژیم ناامید شده است، مقامات اسرائیلی سعی دارند تا جای خالی رابطه با عربستان را از طریق کشور دیگری در منطقه پر کنند.