ارتش سوریه

تحولات اخیر در سوریه، از حملات گسترده رژیم صهیونیستی به دمشق تا عقب‌نشینی نظامی آمریکا از دیرالزور، نقشه‌ای چندوجهی برای برهم زدن موازنه قدرت در منطقه است. تل‌آویو با تکیه بر خلأ قدرت در دولت جدید دمشق، تلاش دارد با تضعیف پدافند و ایجاد تنش‌های قومی، باز هم کنترل میدان را به دست گیرد. ادعای دفاع از اقلیت دروزی، نقابی برای توسعه‌طلبی اسرائیل است؛ آن‌هم در حالی‌که حملات این رژیم جان شهروندان دروزی را نیز گرفته است. همزمان تهدیدات داخلی و شکاف‌های قدرت در دولت جدید سوریه، فرصتی خطرناک برای مداخلات خارجی و تشدید بحران ایجاد کرده‌اند. عقب‌نشینی ایالات متحده از میادین نفتی کلیدی، نه نشانه صلح، بلکه بازآرایی خطرناک است. این خلأ قدرت اگر با ورود محور مقاومت پر نشود، می‌تواند میدان تاخت‌وتاز تازه‌ای برای گروه‌های تروریستی و رژیم صهیونیستی باشد. پیام این رخدادها روشن است: نبودِ بازوی مقاومت یعنی جسارت بیشتر دشمن! حزب‌الله در لبنان و حشدالشعبی در عراق، نه مانع توسعه، که تنها سد واقعی در برابر تکرار سناریوی سوریه‌اند. راه نجات منطقه، تمسک به مقاومت است؛ نه سازش با متجاوز.

سرعت پیشروی گروه‌های مسلح در حلب و ادلب و اشغال آن‌ها (عملکرد ضعیف و عدم آمادگی ارتش سوریه در اینجا نباید نادیده گرفته شود) به‌خوبی نشان می‌دهد که اولاً گروه‌های تروریست به سرکردگی تحریرالشام از مدت‌ها قبل خود را برای آغاز چنین جنگی آماده کرده بودند. ثانیاً، آغاز چنین تحرکاتی با پیشروی برق‌آسا و دامنه‌دار بدون چراغ‌سبز یا حمایت بازیگران ذی‌نفع منطقه‌ای و بین‌المللی از جمله آمریکا، ترکیه و رژیم‌صهیونیستی عملاً امکان‌پذیر نبوده و نیست. برای دولت ترکیه باید سهم و نقش «مؤثری» در تحولات حلب و مناطق پیرامون قائل شد. چرا اولاً آنکارا از تحریرالشام حمایت نظامی و اطلاعاتی می‌کند. ثانیاً نیروها، پایگاه‌ها و تجهیزات نظامی ترکیه در مناطق شمالی سوریه حضور دارند، ثالثاً حمله به حلب و ادلب بدون موافقت ترکیه امکان‌پذیر نبوده است. رابعاً اشغال حلب و ادلب، به تحقق اهداف ترکیه در سوریه کمک قابل‌توجهی می‌کند. جنگ و درگیری در حلب و مناطق پیرامون شاید بتواند یک مناقشه کوتاه‌مدت باشد، اما نمی‌تواند به یک چالش منطقه‌ای تبدیل شود. در بحران سال ۲۰۱۱ سوریه گروه‌های تکفیری مختلف با انسجام سیستمی قوی و پشتوانه مردمی در سوریه و حمایت کشورهای عربی و غربی شامل عربستان سعودی، قطر، امارات، ترکیه، ایالات متحده آمریکا، رژیم صهیونیستی و... وارد عرصه میدان شدند و از دو جناح عراق و سوریه یک بحران عظیم منطقه‌ای را خلق کردند که به شدت چالش‌آفرین شد.

تحریر الشام از سال ها پیش با تثبیت موقعیت خود در ادلب و تشکیل حاکمیت خودمختار تحت عنوان «دولت نجات سوریه»، در صدد توسعه طلبی در شمال بوده و با حمایت های خارجی از یک سو و سوء استفاده از برخی نارضایتی ها در داخل، حملات خود را از بامداد چهارشنبه گذشته کلید زد و در سایه ضعف و غافلگیری ارتش سوریه پیشروی های قابل توجهی انجام داد. وضعیت کنونی در شمال سوریه در چهارچوب ادامه پروژه تضعیف مقاومت پس از جنگ غزه و لبنان قابل ارزیابی بوده و در همین راستا برخی ناظران از آن به عنوان پیش درآمد فشار حداکثری دولت جدید آمریکا علیه کانون مقاومت یعنی جمهوری اسلامی ایران تعبیر کرده اند. تروریست ها و حامیانشان از عملیات روانی و جنگ رسانه ای غافل نبوده و تلاش دارند چنین القا کنند که کار سوریه و بشار اسد تمام است؛ غافل از آنکه کشوری که با کمک متحدان خود بیش از 10 سال در برابر سخت ترین حملات تروریست ها پایداری کرد، با یک حمله در شمال دست به عقب نشینی نخواهد زد و بلکه به زودی معادلات را تغییر خواهد داد. کم و کیف بازگرداندن معادله اما نیاز به زمان داشته و منوط به روند تحولات آتی و میزان توانایی و نقش آفرینی بازیگران موجود در این معرکه می باشد.