در هفته‌های اخیر، رژیم صهیونیستی با انجام عملیات پراکنده ترور از طریق پهپادها در سکوت نسبی رسانه‌ای، زمینه را برای تشدید خشونت در غزه فراهم کرد. شیب صعودی این حملات، سرانجام به بمباران‌های سنگین هوایی و آغاز دور جدیدی از جنگ تمام‌عیار انجامید. حملات اخیر رژیم صهیونیستی در بستری از بحران‌های داخلی این رژیم صورت می‌گیرد. بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر راست‌گرا، تحت فشار افکار عمومی به دلیل شکست در آزادی اسرا و رسوایی‌های قضایی، تلاش می‌کند با شعله‌ور کردن جنگ، اتحاد موقت در جامعه اسرائیل ایجاد کند. از طرفی هماهنگی واشنگتن با تل‌آویو در این تجاوز، غیرقابل انکار است. کاخ سفید رسماً تأیید کرد که رژیم صهیونیستی پیش از حمله، با دولت ترامپ مشورت کرده است. شروع مجدد جنگ در غزه، نه یک درگیری موقت، بلکه حلقه دیگری از زنجیره اشغالگری و آپارتاید صهیونیست‌ها محسوب می‌شود. رژیم صهیونیستی با اتکا به حمایت بی‌قید و شرط آمریکا، می‌کوشد موجودیت خود را بر ویرانه‌های حقوق بشر بنا کند. اما تاریخ نشان داده است که مقاومت‌های مردمی در نهایت پیروز میدان‌اند. آینده غزه نه در توافق‌های ناعادلانه، بلکه در تحقق حقوق تاریخی فلسطینیان، از جمله بازگشت آوارگان و تشکیل دولت مستقل در تمام سرزمین فلسطین از نحر تا بحر معنا می‌یابد. بنابراین هرگونه آتش بس یا توافق نامه‌ای با جرثومه فساد و جنایت (رژیم منحوس صهیونی) شکننده و موقتی بوده و با عهدشکنی‌های مداوم و تاریخی باند جنایت کار حاکم بر سرزمین‌های اشغالی و حامی اصلی‌شان، ایالات متحده آمریکا، چاره‌ای جز مقاومت و مبارزه برای پیروزی کامل و زوال کامل رژیم صهیونیستی باقی نمانده است و به مطابق با سنت های الهی که همواره خون بر شمشیر پیروز است، عمر روزهای سخت کوتاه بوده و فرج و ظفر برای مقاومت فلسطین نزدیک و قریب خواهد بود.

توافق آتش بس با حزب الله و جنبش حماس، نقطه عطف مهمی در روند منازعه و درگیری بین مقاومت و اشغالگران صهیونیستی محسوب می شود؛ زیرا نخستین پیام آن اعتراف به شکست در برابر دشمنانی است که رژیم غاصب قصد نابودی آنها را داشت. از این منظر اسرائیل در مرحله پسا جنگ با چالش های متعددی در ابعاد مختلف سیاسی ـ اجتماعی، نظامی ـ امنیتی و اقتصادی مواجه است که عبور از آن کار آسانی نخواهد بود. مهمترین چالش سیاسی رژیم صهیونیستی در مرحله پساجنگ تشدید شکاف های داخلی است. احتمال فروپاشی کابینه افراطی بنیامین نتانیاهو، تشکیل کمیته تحقیقات جنگ و نیز کاهش اعتماد جامعه به دولت و شخص نتانیاهو به دلیل ناکارآمدی و ناکامی در تحقق وعده های خود در جنگ (شامل نابودی حماس و حزب الله، آزادی یک جانبه اسرا، کوچ اجباری اهالی غزه و...) از جمله چالش های دشوار رژیم غاصب پس از توافق آتش بس می باشد، به گونه ای که برخی ناظران در موفقیت نتانیاهو در مدیریت مرحله جدید تردید جدی دارند. مهمترین چالش امنیتی رژیم صهیونیستی، قوام و دوام مقاومت چه در لبنان و چه در نوار غزه است. همچنین جنگ اخیر که با درگیری‌های شدید با حماس در نوار غزه آغاز شده و دامنه آن تا درگیری با لبنان کشیده شد، مشکلات اقتصادی متعددی برای اقتصاد رژیم صهیونیستی در پی داشته است. طبق آمار داخلی رژیم صهیونیستی، جنگ اخیر حداقل هزینه مستقیم ۶۶ میلیارد دلاری روی دست تل آویو گذاشته است.

برخلاف دوران جنگ که غالباً موجب نوعی همگرایی در جبهه درونی جامعه صهیونستی شده بود، مرحله آتش بس و پایان جنگ، به تدریج زمینه های از سرگیری اختلاف و ظهور گسست های داخلی را فراهم می آورد. نخستین چالش مهم نتانیاهو احتمال فروپاشی دولت او می باشد. ائتلاف کنونی در پارلمان (کنست) 62 کرسی در اختیار دارد که 32 کرسی آن متعلق به حزب لیکود به رهبری نتانیاهو می باشد. در این میان، حزب بن گویر یعنی «قدرت یهود» ۶ کرسی را در اختیار دارد، اما بدون این حزب نیز همچنان ائتلاف فعلی می ‌تواند اکثریت پارلمان را تحت کنترل داشته باشد. بن گویر و هم حزبی هایش در اعتراض به توافق آتش بس استعفا داده اند، اما مشکل اصلی نتانیاهو بن گویر نیست، بلکه اسموتریچ است. حزب اسموتریچ ۱۴ کرسی در اختیار دارد و اگر وی نیز از ائتلاف خارج شود، نتانیاهو هیچ شانسی برای حفظ دولت ائتلافی نخواهد داشت. از هم پاشیدگی جامعه صهیونیستی، تخریب بسیاری از زیرساخت ها، آسیب های اقتصادی، فشارهای روانی ناشی از جنگ و خصوصا احساس تحقیر، آوارگی صدها هزار اسرائیلی و نیز پدیده مهاجرت معکوس نیز از جمله چالش هایی است که نه تنها نخست وزیر مستاصل اسرائیل، بلکه مجموعه حاکمیت و دولت بعدی را درگیر خود نموده و طبیعی است که عبور از این چالش ها برای رژیمی که بیش از 15 ماه خود را درگیر یک نبرد سخت و وحشیانه در جبهه غزه نمود، کار آسانی نخواهد بود. از طرفی بازسازی و تقویت ساختار نظامی و تسلیحاتی حماس، کابوس تازه ای را برای صهیونیست ها مبنی بر تکرار طوفانی دیگر همچون طوفان الاقصی ایجاد کرده است.

دولت‌های مختلف آمریکا همواره سیاست‌هایی را برای منطقه حساس و استراتژیک غرب آسیا طراحی کرده‌اند که هدف اصلی آن تأمین منافع رژیم صهیونیستی، محدود کردن قدرت محور مقاومت، و اعمال فشار بر جمهوری اسلامی ایران بوده است. دولت جدید ایالات متحده نیز از این قاعده مستثنی نیست و با طرح برنامه‌های مختلف درصدد پیشبرد اهداف خود در این منطقه است. با این حال، همان‌گونه که تاریخ نشان داده است، محور مقاومت همواره به‌عنوان یک سد محکم در برابر این طرح‌های استکباری ایستادگی کرده و بسیاری از نقشه‌های آن‌ها را ناکام گذاشته است.