خلع سلاح مقاومت

تحولات اخیر در سوریه، از حملات گسترده رژیم صهیونیستی به دمشق تا عقب‌نشینی نظامی آمریکا از دیرالزور، نقشه‌ای چندوجهی برای برهم زدن موازنه قدرت در منطقه است. تل‌آویو با تکیه بر خلأ قدرت در دولت جدید دمشق، تلاش دارد با تضعیف پدافند و ایجاد تنش‌های قومی، باز هم کنترل میدان را به دست گیرد. ادعای دفاع از اقلیت دروزی، نقابی برای توسعه‌طلبی اسرائیل است؛ آن‌هم در حالی‌که حملات این رژیم جان شهروندان دروزی را نیز گرفته است. همزمان تهدیدات داخلی و شکاف‌های قدرت در دولت جدید سوریه، فرصتی خطرناک برای مداخلات خارجی و تشدید بحران ایجاد کرده‌اند. عقب‌نشینی ایالات متحده از میادین نفتی کلیدی، نه نشانه صلح، بلکه بازآرایی خطرناک است. این خلأ قدرت اگر با ورود محور مقاومت پر نشود، می‌تواند میدان تاخت‌وتاز تازه‌ای برای گروه‌های تروریستی و رژیم صهیونیستی باشد. پیام این رخدادها روشن است: نبودِ بازوی مقاومت یعنی جسارت بیشتر دشمن! حزب‌الله در لبنان و حشدالشعبی در عراق، نه مانع توسعه، که تنها سد واقعی در برابر تکرار سناریوی سوریه‌اند. راه نجات منطقه، تمسک به مقاومت است؛ نه سازش با متجاوز.

پروژه خلع سلاح جریان مقاومت، که با هدف تضعیف محور مقاومت و تثبیت سلطه استکباری در منطقه طراحی شده بود، امروز به بن‌بست رسیده است. آمریکا و اسرائیل، که با شهرک‌سازی‌های غیرقانونی، بمباران‌های وحشیانه، و فشارهای سیاسی-اقتصادی تلاش کردند صدای مقاومت را خاموش کنند، اکنون در برابر اراده پولادین ملت‌های منطقه، به استیصال افتاده‌اند. لبنان، فلسطین، غزه و عراق هر یک به شیوه خود نشان داده‌اند که مقاومت، نه‌تنها خلع سلاح نمی‌شود، بلکه روزبه‌روز قدرتمندتر می‌گردد. شکست اسرائیل در غزه، ناکامی آمریکا در شورای امنیت، و افزایش تنش‌های منطقه‌ای، همه نشانه‌هایی از افول هژمونی استکبار در غرب آسیا است. تاریخ نشان داده که ملت‌های مقاوم، در برابر ظلم و استبداد، همواره پیروز میدان بوده‌اند و این بار نیز، پروژه خلع سلاح، به گورستان آمال استکبار تبدیل خواهد شد. بنابراین مقاومت، نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت تاریخی است که هیچ نیرویی نمی‌تواند آن را متوقف کند.