احداث دیوار حائل جدید در کرانه باختری

بر اساس گزارش روزنامه صهیونیستی «هاآرتص» که به یک سند نظامی محرمانه استناد کرده، ارتش رژیم صهیونیستی در حال برنامه‌ریزی برای احداث یک دیوار حائل جدید در منطقه اغوار (بخش شمالی دره اردن در کرانه باختری) است. این طرح، در چارچوب استراتژی کلان تل‌آویو برای الحاق عملی و تدریجی کرانه باختری و تعیین یک‌جانبه مرز‌های نهایی قرار می‌گیرد. بر اساس این گزارش، هدف ظاهری این دیوار، «جدا کردن شهرک‌های صهیونیست‌نشین از روستا‌های فلسطینی» و «انزوای روستا‌های فلسطینی از یکدیگر» برای تأمین امنیت شهرکنشینان عنوان شده است.

در روز‌های گذشته نیز وزارت جنگ رژیم صهیونیستی از آغاز ساخت دیوار امنیتی در مرز‌های شرقی فلسطین اشغالی با هدف کاهش قاچاق سلاح به کرانه باختری خبر داده است! با این حال، واکاوی ابعاد این طرح نشان می‌دهد که احداث دیوار حائل اهدافی بسیار عمیق‌تر و خطرناک‌تر از آنچه که رژیم صهیونیستی اعلام کرده است دارد.

این دیوار حائل که مسیر آن به گونه‌ای طراحی شده تا نزدیک به ۴۶ درصد از خاک کرانه باختری را عملاً به سرزمین‌های اشغالی ۱۹۴۸ ملحق کند، در حقیقت ابزاری برای محقق ساختن چند هدف کلان است:

این دیوار مرزی یک‌جانبه و غیرقانونی ایجاد می‌کند که اساس آن نه بر مبنای توافقات بین‌المللی که بر محور بلندپروازی‌های ارضی رژیم صهیونیستی و خطوط شهرک‌های غیرقانونی استوار است. این اقدام، عملاً کرانه باختری را به چندین کانتون جداافتاده تبدیل می‌کند که از نظر جغرافیایی و ارتباطی از یکدیگر گسسته شده و تحت محاصره کامل رژیم صهیونیستی قرار می‌گیرند.

دیوار با جدا کردن فلسطینیان از شهرک‌ها و از یکدیگر، سیستم جداسازی نژادی (آپارتاید) را به طور جدی و رسمی عینیت می‌دهد. این جداسازی، امکان هرگونه توسعه طبیعی، پیوند اجتماعی و تشکیل یک واحد سیاسی یکپارچه فلسطینی را از بین می‌برد و سلطه جمعیتی و فضایی رژیم صهیونیستی را دائمی می‌سازد.

منطقه اغوار که به «انبار غذایی فلسطین» معروف است، دارای غنی‌ترین منابع آب زیرزمینی و زمین‌های کشاورزی حاصل‌خیز کرانه باختری می‌باشد. احداث دیوار در این منطقه، امکان کنترل انحصاری این منابع استراتژیک توسط رژیم صهیونیستی و قطع دسترسی فلسطینیان به آنها را فراهم می‌آورد که خود ابعاد جنگ آب و محرومیت اقتصادی گسترده را تقویت می‌کند.

این دیوار، به عنوان یک خط دفاعی پیش‌تاخته، عمق راهبردی برای رژیم صهیونیستی در مرز شرقی خود (با اردن) ایجاد می‌کند. همچنین، با قطع ارتباط طبیعی فلسطینیان با اردن، هرگونه امکان ایجاد پیوستگی جغرافیایی در یک دولت فلسطینی آینده یا اتحاد عمل منطقه‌ای را از بین می‌برد.

رژیم صهیونیستی با ایجاد واقعیتی غیرقابل برگشت بر روی زمین، موضع خود را در هرگونه مذاکره آتی تقویت می‌کند. به این ترتیب، می‌تواند «حفظ شهرک‌ها» را در ازای امتیازات ظاهری در دیگر پرونده‌های حساس مانند مسئله آوارگان فلسطینی یا تعیین مرز نهایی پیش کشیده و اصل «زمین در برابر صلح» را وارونه کند.

اما این اقدام رژیم صهیونیستی، تبعات راهبردی و ویرانگری به همراه خواهد داشت که فراتر از منطقه، جامعه بین‌الملل را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد.

دیوار جدید، می‌تواند آخرین میخ بر تابوت راه حل دو دولتی که بسیاری از کشور‌های عربی و غربی آن را دنبال می‌کنند باشد. با الحاق ۴۶ درصدی کرانه باختری و قطعه‌قطعه کردن باقی‌مانده آن، تشکیل یک دولت فلسطینی مستقل، پیوسته و دارای حاکمیت عملاً غیرممکن می‌شود. این اقدام، حتی موضع کشور‌های حامی ظاهری این راه‌حل (از جمله برخی کشور‌های اروپایی) را نیز با چالش مضاعف مواجه می‌سازد.

این طرح آشکارا ناقض قوانین بین‌المللی، از جمله ماده ۴۹ کنوانسیون چهارم ژنو (ممنوعیت انتقال جمعیت کشور اشغال‌گر به سرزمین اشغالی) و ده‌ها قطعنامه شورای امنیت (مانند قطعنامه‌های ۲۳۳۴ و ۴۶۵) است که بر غیرقانونی بودن شهرک‌سازی و اقدامات تغییردهنده وضعیت دائم در سرزمین‌های اشغالی تأکید دارند.

ایجاد این دیوار، خشم و ناامیدی فلسطینیان را به حد انفجار می‌رساند، زمینه را برای تشدید خشونت‌های روزمره و بروز انتفاضه‌های جدید فراهم می‌کند و ثبات امنیتی کل منطقه را به مخاطره می‌اندازد.

این اقدام، سیستم حاکمیتی رژیم صهیونیستی در سرزمین‌های اشغالی را به شکل یک رژیم آپارتاید تک‌دولتی تثبیت می‌کند که در آن یک گروه ملی (یهودیان رژیم صهیونیستیی) با حقوق کامل، بر گروه دیگری (فلسطینیان) بدون حقوق سیاسی و مدنی اساس، حاکمیت دارد. این واقعیت، نه تنها یک صحنه دردناک انسانی است، بلکه تهدیدی بلندمدت برای صلح و امنیت بین‌المللی محسوب می‌شود.

احداث دیوار حائل جدید در کرانه باختری در حقیقت گامی تعیین‌کننده در پروژه استعماری شهرک‌سازی و الحاق سرزمینی رژیم صهیونیستی است. این طرح، با نادیده گرفتن کامل حقوق فلسطینیان و قوانین بین‌الملل، روند اشغال‌گری را تثبیت می‌کند. بی‌عملی یا واکنش ضعیف جامعه بین‌الملل در قبال این اقدام، به معنای مشروعیت بخشیدن به منطق زور و ایجاد واقعیت‌های غیرقابل برگشت بر روی زمین است که هزینه‌های آن را کل منطقه و نظم بین‌المللی در درازمدت پرداخت خواهند کرد.