حمله به قطر

اسرائیل با حمله به قطر در تاریخ ۹ سپتامبر ۲۰۲۵ به بهانه پناه دادن به رهبران حماس این کشور را هدف حمله جنگنده های اسرائیلی قرار داد و این نشان می دهد که اسرائیل برای به آتش کشیدن منطقه می تواند از هر خط قرمزی عبور کند؛ مساله ای که روابط راهبردی آمریکا در چند دهه با قطر را نیز زیر سوال برده و نشان داد که روابط امنیتی و نظامی کشورهای شورای همکاری خلیج فارس با آمریکا، که خود را متحد با آن می دانند الزام آور ثبات امنیتی نیست و بیشتر به یک روابط راهبردی نمادین شبیه است.

درحالی که حماس درحال بررسی آخرین طرح پیشنهادی ترامپ برای آزادسازی اسرا و توافق جدید در قطر بودو اعلام کرده بود از هر تحرکی که به تلاش های توقف تجاوز علیه ملت ما کمک کند، استقبال می کنیم و آماده نشستن پشت میز مذاکرات برای بررسی آزادی همه اُسرا در ازای پایان جنگ، عقب نشینی کامل اسرائیل و تشکیل کمیته اداره غزه از سوی چهره های مستقل فلسطینی هستیم؛ حمله صهیونیست ها به هیئت مذاکره‌کننده حماس در دوحه و محل جلسات و استقرار این هیئت مذاکره کننده اتفاق افتاد که تحیر جامعه جهانی را فرا گرفت. تحلیل اولیه رسانه‌های وابسته به حماس این است که پیشنهاد ترامپ یک تله بوده تا رژیم صهیونی به راحتی بتواند هسته مرکزی مذاکره کننده حماس را مورد هدف قراردهد . به راستی که این "تله مذاکره" که با وعده صلح از سوی آمریکا و میانجی‌گری قطر، رهبران مقاومت را به کام مرگ کشاند، آیینه‌ای است از پارادوکس اعتماد در جهانی که قدرت، اخلاق را بلعیده است والبته که این فقط متن این حمله است. فرامتن این حادثه را باید در نگاه بازیگران تمدن غرب وحشی جستجوکرد. آنجا که نتانیاهو بی پرده سخن از تحقق اسرائیل بزرگ به میان آورد و فتح سایر کشورهای عربی را نوید داد و یا وزیر جنگ آمریکا باوقاحت تمام حرف از ایجادصلح مورد نظر آمریکا با اعمال زور و قدرت را اعلام کرد،دولت های اسلامی می بایست با تامل بیشتری این اظهارات را واکاوی می کردند. حمله اسرائیل به قطر که خود از پیشگامان عادی‌سازی روابط با این رژیم بود، یک نقطه عطف راهبردی است. این حمله یک پیام واضح برای تمام کشورهای عربی، به ویژه امارات و بحرین، ارسال می‌کند: تحت هیچ شرایطی امنیت یا حاکمیت شما از سوی اسرائیل به رسمیت شناخته نمی‌شود، حتی با وجود برقراری رابطه. سکوت یا واکنش ضعیف در برابر این حمله، نه تنها نشان‌دهنده ترس و دنباله‌روی مطلق خواهد بود، بلکه مشروعیت هرگونه توافق امنیتی آتی این کشورها با بازیگران خارجی را زیر سؤال خواهد برد. آینده استقلال سیاسی و امنیت ملی آن‌ها در گرو پاسخ به این تحرک تهاجمی است.