امداد غیبی

حمله تروریستی رژیم صهیونیستی به دوحه، بیش از آنکه یک عملیات اطلاعاتی و نظامی باشد، یک بیانیه راهبردی از سوی دشمن بود که نشان می‌دهد میدان نبرد وارد مرحله‌ای نوین و بی‌مرز شده است. این رویداد، یک نقطه عطف در معماری جنگ است که ثابت می‌کند دشمن در استیصال کامل، به دنبال حذف تمایز میان «خط مقدم» در غزه و لبنان و «عُمق راهبردی» مقاومت در سراسر منطقه است. این اقدام، اعتراف صریح دشمن به شکست در میدان‌های رویارویی مستقیم و پناه بردن به جنگ سایه‌ها و ترور بزدلانه در پایتخت‌های جهان اسلام است. آنچه در این عملیات بیش از هر چیز خودنمایی کرد، تقابل آشکار «فناوری مادی» دشمن با «امداد غیبی» الهی بود. دشمن با تکیه بر سیگنال‌های تلفن همراه و محاسبات دقیق اطلاعاتی، به دنبال یک ضربه مهلک و تعیین‌کننده بود؛ اما تقدیر الهی بر آن شد که رهبران مقاومت درست در لحظه حمله، برای اقامه نماز جماعت، از محل مورد نظر فاصله بگیرند. این رویداد معجزه‌آسا، یک درس بزرگ برای جبهه مقاومت است: در این نبرد، اتکای نهایی ما نه به پروتکل‌های حفاظتی، که به نصرت و حمایت پروردگار است. شکست طرح پیچیده دشمن در برابر یک فریضه الهی، نشان داد که در محاسبات این میدان، متغیری به نام «ایمان» وجود دارد که در هیچ‌یک از سامانه‌های اطلاعاتی دشمن قابل رصد و پیش‌بینی نیست.