عقب نشینی

سویدا، شهری با اکثریت جمعیت دروزی می باشد. این اقلیت که بیش از 3 درصد جمعیت سوریه را تشکیل می دهند یک فرقه مذهبی است که به ‌عنوان شاخه ‌ای از اسلام شیعه در قرن دهم میلادی شکل گرفته است. این جامعه 700 هزار نفری عمدتاً در استان جنوبی سویدا و برخی از حومه‌های دمشق، عمدتاً در جرمانا و اشرفیه ساکن هستند. برخی ناظران نیز دلیل تاآرامی در جنوب را به خشونت ورزی نیروهای دولتی و نیز ناکامی دولت جدید سوریه در ارایه یک نسخه سیاسی فراگیر و در نتیجه نارضایتی عمومی در این منطقه نسبت می دهند. در بحبوحه این درگیری ها، ارتش رژیم صهیونیستی بامداد چهارشنبه 25 تیرماه 1404 ساختمان وزارت دفاع سوریه و اطراف کاخ ریاست‌ جمهوری در دمشق را هدف حملاتی قرار داد که در نوع خود بی سابقه محسوب می شود. این حملات تنها چند ساعت پس از تهدید تل‌آویو به اقدام نظامی در صورت عدم عقب ‌نشینی نیروهای دولتی سوریه از سویدا صورت گرفت. نهایتاً در سویدا اعلام آتش بس شد و وزارت دفاع این کشور گفت که پس از چند روز درگیری مرگبار با قبایل بدوی، با شخصیت های برجسته و سرشناس شهر به توافق رسیده است. پیش از این نیز درگیری ها در این شهر به توافق آتش بس منجر شده بود. رژیم صهیونیستی دروزی‌ها را به عنوان متحدان بالقوه خود در سوریه می‌داند و مدعی است برای محافظت از آنان مداخله کرده است. اما این رژیم اهداف پنهانی دیگری را دنبال می کند از جمله: • مقابله با دولت جدید سوریه، به ویژه جناح‌های اسلامی افراطی، و ممانعت از تثبیت کامل اقتدار این دولت و جلوگیری از بازسازی قابلیت‌های نظامی در این کشور • توسعه طلبی و اشغال نظامی سوریه در قالب طرح «کریدور داوود» در جهت ایجاد منطقه‌ای پیوسته میان سرزمین‌های اشغالی و مناطق تحت کنترل نیروهای کرد جدایی‌ طلب به منظور جلوگیری از نفوذ ترکیه و ایران در سوریه. • ایجاد یک منطقه خودمختار دروزی در استان سویدا که از دمشق مستقل باشد و بتواند به عنوان منطقه حائل عمل کرده و امنیت بلندی‌های جولان را تضمین کند. همکاری دیرین دروزی‌ها با اسرائیل در چارچوب این ساختار منطقه‌ای جدید در جنوب سوریه قابل ارزیابی است.

«شرایط میدانی حاکی از این مساله است که عقب نشینی اخیر نیروهای ارتش اسرائیل از نوار غزه و به طور خاص شهر خان یونس، بیش از آنکه از موضع قدرت و آماده سازی برای تحرکات تازه باشد، در وضعیتی انجام شده که صهیونیست ها به شدت دچار ضعف و رکود هستند.»

داده‌های میدانی نشان می‌دهد اسرائیل هرکاری که می‌توانست برای کسب دستاورد نظامی در جنگ غزه انجام داد و اکنون در پیدا کردن راهکار سیاسی و نظامی برای خروج از این باتلاق ناکام مانده است. همچنین همه شواهد حاکی از فرسایشی بودن جنگ است و حتی اگر این جنگ چند ماه دیگر نیز طول بکشد تغییری در وضعیت آن ایجاد نمی‌شود و به نفع اسرائیل است که هرچه زودتر از این جنگ خارج شود.