اهمیت مراسم تشییع شهید سید حسن نصرالله و شهید سید هاشم صفی الدین مراسم از چند جهت قابل توجه است: - سید حسن نصرالله نه تنها یک شخصیت لبنانی و منطقه ای، بلکه یک چهره بین المللی شناخته شده و تاثیرگذار بود. وی با درایت و هوشمندی خاص خود موفق شد سازمان حزب‌الله را مدیریت کرده و به مراحل بالایی از بلوغ و بالندگی و اقتدار برساند و در این راستا دستاوردهای بزرگی در مبارزه با اشغالگری رژیم صهیونیستی کسب نمود و عملاً موفق شد معادلات نظامی، امنیتی و سیاسی در منطقه را دچار تغییر اساسی نماید. از جمله این دستاوردها شکست رژیم غاصب در سال 2000 و عقب نشینی مفتضحانه از جنوب لبنان و نیز جنگ 33 روزه در سال 2006 بود که با ناکامی اسرائیل و حامیانش به ویژه ایالات متحده آمریکا و پیروزی حزب الله به پایان رسید. از این منظر تشییع پیکر سید حسن نصرالله در واقع وداع با شخصیتی سترگ و تاثیرگذار در منطقه و جهان است که حتی دشمن به عظمت او اعتراف کرده و طراحی برای ترور او حاکی از احساس خطر اسرائیل از این شخصیت مهم بوده است. حتی در داخل لبنان و برخی کشورهای منطقه با آنکه بسیاری از افراد و جریان ها مخالف نصرالله بودند، اما در عین حال عظمت و شجاعت و درایت او را می ستودند. - آنچه مربوط به حزب الله به طور خاص و محور مقاومت به شکل عام می شود این است که تشییع جنازه دبیرکل شهید حزب الله متضمن پیام معنوی بلندی است که در وهله اول نوعی تجدید عهد با راه سید نصرالله محسوب می شود و در مرحله بعد اعلام این پیام مهم به جهانیان و به ویژه دشمنان است که شهادت نصرالله به معنای پایان حزب الله و مقاومت نیست، بلکه خون او حیات تازه ای در رگ های مقاومت می دمد و عزم بازماندگان و پیروان دبیرکل شهید را برای ادامه مسیر جزم خواهد کرد. چنین تجربه ای را در تشییع پیکر رهبران سابق حزب الله به ویژه سید عباس موسوی در سال 1992 شاهد بودیم که خیل عظیمی از لبنانی ها با او وداع و همزمان با وی بیعت کردند و خون آن شهید بزرگ منشا تحولات شگرفی در حزب الله و روند کلی محور مقاومت در منطقه شد. -دشمنان که از تاثیر معنوی حضور پرشمار تشییع کنندگان داخلی و خارجی در این مراسم آگاه هستند، هجمه تبلیغاتی گسترده ای را برای خنثی کردن این مراسم و مهار تاثیرات آن بر افکار عمومی جهانیان انجام داده و می توان گفت یک کارزار بین المللی با هدف جلوگیری از حرکت جمعیت به بیروت آغاز شده است. در واقع کسانی که مدعی بودند پس از ضربات سختی که به حزب الله و کادر آن وارد شد، مقاومت شکست خورده و محبوبیت و مشروعیت خود را از دست داده است، اکنون نگران تشییع جنازه پرشکوه نصرالله هستند، زیرا حضور انبوه مردم در این مراسم نشان مشروعیت و محبوبیت حزب الله و دبیرکل شهید آن می باشد. در پایان باید گفت تشییع پیکر پرشکوه رهبران شهید حزب الله به ویژه شهید سید حسن نصرالله به مثابه یک جنگ نرم جدید علیه دشمن است، نوعی نمایش اقتدار در معرکه ای است که هنوز به پایان نرسیده و اهل مقاومت به دشمن این پیام را ارسال می کنند که فقدان رهبران کلیدی در محور مقاومت نه تنها موجب عقب نشینی این محور نمی شود، بلکه روحیه و انگیزه جدیدی می‌آفریند تا نبرد سرنوشت ساز را تا نابودی اسرائیل و پیروزی آرمان فلسطین ادامه دهند.

دولت جدید لبنان به ‌طور رسمی اعلام کرد ورود پروازهای جمهوری اسلامی ایران به فرودگاه بیروت حداقل تا 30 بهمن ماه ممنوع است. این تصمیم زمانی عملی شد که دولت لبنان مجوز صدور پرواز شرکت ماهان در روز پنجشنبه ۲۵ بهمن را صادر نکرد. این امر اعتراضاتی را در مسیرهای منتهی به فرودگاه بین ‌المللی رفیق حریری به وجود آورد و حزب الله اقدام دولت نواف سلام را محکوم کرده و تاکید کرد لبنانی‌ هایی که به فعالیت نهادهای قانونی کشور امیدوار شده ‌اند، اکنون از دولت انتظار دارند که برای تضمین حاکمیت و استقلال کشور اقدامات لازم را برای اعمال حاکمیت بر همه نهادها و مراکز عمومی از جمله مهمترین آنها یعنی فرودگاه انجام دهد تا دشمن فکر نکند که می‌تواند هر طور که بخواهد، حاکمیت لبنان را نقض کند. اعمال فشار اسرائیل و آمریکا علیه مقاومت و خصوصاً حزب‌الله لبنان همچنان ادامه دارد و قصد دشمنان این است که با خشکاندن منابع حمایتی به حزب الله حتی در زمینه مالی، موجبات تضعیف هر چه بیشتر این جنبش را فراهم آورند تا به زعم خود از تهدیدات آینده مقاومت علیه خود در امان بمانند. در این میان، متاسفانه حاکمیت جدید لبنان به همسویی با دشمن پرداخته و احتمالاً تسلیم تهدیدات مقامات اسرائیل شده است که تهدید کرده بودند در صورت فرود هواپیماهای ایران فرودگاه بیروت را بمباران خواهند کد. به نظر می رسد حزب الله ضمن آنکه با شرایط دشواری در داخل لبنان مواجه است، اما با استفاده از ظرفیت هایی که دارد می تواند ابتکار عمل را در دست گرفته و به مدیریت این وضعیت بپردازد. امید می رود با هوشمندی حزب الله و در کنار پیگیری های جمهوری اسلامی ایران، نهایتاً پروازها به شرایط عادی خود باز خواهد گشت.

سیاست های مداخله جویانه و اعمال نفوذ ایالات متحده آمریکا در کشور لبنان سابقه دیرینه ای دارد. دلیل این امر از یک سو به ساختار ضعیف سیاسی لبنان بازمی گردد که از دیرباز زمینه دخالت های منطقه ای و بین المللی را در این کشور کوچک در اقصی نقاط غرب آسیا فراهم کرده است. از دیگر سو، تعهد خاص واشنگتن نسبت به کیان و امنیت رژیم غاصب موجب شده است، مقامات آمریکایی همواره حزب الله را به عنوان نماد مقاومت علیه اشغالگری اسرائیل تحت فشار قرار دهند. در شرایط فعلی که حزب الله در اثر جنگ ویرانگر رژیم صهیونیستی دچار آسیب شده است، دولت جدید ترامپ به زعم خود فرصت مناسبی یافته تا پروژه فشار سیاسی بر حزب الله را پس از فشارهای امنیتی و نظامی توسط تل آویو، تکمیل نماید. سفر شتابزده اورتگاس، نماینده ترامپ به بیروت برای تشکیل دولت جدید لبنان و اظهارات نسنجیده و مداخله جویانه او در دیدار با مقامات لبنان در این راستا قابل ارزیابی است. از نظر آمریکا حضور حزب الله در دولت خط قرمز محسوب می شود. با این حال موج محکومیت گسترده از سوی جریان های سیاسی و مردمی لبنان علیه معاون فرستاده آمریکا به خاورمیانه، مانع تاثیرگذاری جدی و عملی کاخ سفید در روند تشکیل دولت جدید لبنان شد. از این منظر دولت افراطی ترامپ در ابتدای کار خود در پرونده لبنان یک ناکامی تازه سیاسی را آزمود. در واقع حاکمان جدید کاخ سفید گویی نمی دانند که حزب الله نه تنها یک سازمان مقاومت مردمی است؛ بلکه طی سه دهه گذشته وارد روند سیاسی شده و با توجه به دارا بودن پایگاه گسترده اجتماعی، با شرکت در انتخابات پارلمانی، چندین کرسی نمایندگی و همچنین سابقه حضور در دولت های مختلف را داشته است. در این راستا به رغم فشارهای غربی، حزب ‌الله و جنبش امل هم در دولت جدید حضور خواهند داشت و شیعیان حداقل ۵ وزیر خواهند داشت و این شکست دیگری برای سیاست های مداخله جویانه آمریکا درلبنان است.

سفر شتابزده نتانیاهو به واشنگتن حاکی از تلاش نخست وزیر رژیم صهیونیستی برای نمایش اتحاد راهبردی آمریکا و اسرائیل در شرایط پساجنگ و شکنندگی دولت اوست و در عین حال به دنبال ایجاد هماهنگی و کسب حمایت ویژه ترامپ در پرونده های مختلف، از وضعیت آتش بس و نوار غزه گرفته تا روند عادی سازی و نیز تهدید جمهوری اسلامی ایران می باشد. اما مطابق معمول، هم نتانیاهو و هم ترامپ دچار اشتباه محاسباتی شده و گمان می کنند قادر به ایجاد نظم نوین منطقه ای بدون مقاومت هستند. لذا سفر نتانیاهو چیزی فراتر از یک مانور سیاسی و تبلیغاتی نبوده و دستاورد عملی قابل توجهی برای رژیم غاصب در بر نخواهد داشت.

توافق آتش بس با حزب الله و جنبش حماس، نقطه عطف مهمی در روند منازعه و درگیری بین مقاومت و اشغالگران صهیونیستی محسوب می شود؛ زیرا نخستین پیام آن اعتراف به شکست در برابر دشمنانی است که رژیم غاصب قصد نابودی آنها را داشت. از این منظر اسرائیل در مرحله پسا جنگ با چالش های متعددی در ابعاد مختلف سیاسی ـ اجتماعی، نظامی ـ امنیتی و اقتصادی مواجه است که عبور از آن کار آسانی نخواهد بود. مهمترین چالش سیاسی رژیم صهیونیستی در مرحله پساجنگ تشدید شکاف های داخلی است. احتمال فروپاشی کابینه افراطی بنیامین نتانیاهو، تشکیل کمیته تحقیقات جنگ و نیز کاهش اعتماد جامعه به دولت و شخص نتانیاهو به دلیل ناکارآمدی و ناکامی در تحقق وعده های خود در جنگ (شامل نابودی حماس و حزب الله، آزادی یک جانبه اسرا، کوچ اجباری اهالی غزه و...) از جمله چالش های دشوار رژیم غاصب پس از توافق آتش بس می باشد، به گونه ای که برخی ناظران در موفقیت نتانیاهو در مدیریت مرحله جدید تردید جدی دارند. مهمترین چالش امنیتی رژیم صهیونیستی، قوام و دوام مقاومت چه در لبنان و چه در نوار غزه است. همچنین جنگ اخیر که با درگیری‌های شدید با حماس در نوار غزه آغاز شده و دامنه آن تا درگیری با لبنان کشیده شد، مشکلات اقتصادی متعددی برای اقتصاد رژیم صهیونیستی در پی داشته است. طبق آمار داخلی رژیم صهیونیستی، جنگ اخیر حداقل هزینه مستقیم ۶۶ میلیارد دلاری روی دست تل آویو گذاشته است.

برخلاف دوران جنگ که غالباً موجب نوعی همگرایی در جبهه درونی جامعه صهیونستی شده بود، مرحله آتش بس و پایان جنگ، به تدریج زمینه های از سرگیری اختلاف و ظهور گسست های داخلی را فراهم می آورد. نخستین چالش مهم نتانیاهو احتمال فروپاشی دولت او می باشد. ائتلاف کنونی در پارلمان (کنست) 62 کرسی در اختیار دارد که 32 کرسی آن متعلق به حزب لیکود به رهبری نتانیاهو می باشد. در این میان، حزب بن گویر یعنی «قدرت یهود» ۶ کرسی را در اختیار دارد، اما بدون این حزب نیز همچنان ائتلاف فعلی می ‌تواند اکثریت پارلمان را تحت کنترل داشته باشد. بن گویر و هم حزبی هایش در اعتراض به توافق آتش بس استعفا داده اند، اما مشکل اصلی نتانیاهو بن گویر نیست، بلکه اسموتریچ است. حزب اسموتریچ ۱۴ کرسی در اختیار دارد و اگر وی نیز از ائتلاف خارج شود، نتانیاهو هیچ شانسی برای حفظ دولت ائتلافی نخواهد داشت. از هم پاشیدگی جامعه صهیونیستی، تخریب بسیاری از زیرساخت ها، آسیب های اقتصادی، فشارهای روانی ناشی از جنگ و خصوصا احساس تحقیر، آوارگی صدها هزار اسرائیلی و نیز پدیده مهاجرت معکوس نیز از جمله چالش هایی است که نه تنها نخست وزیر مستاصل اسرائیل، بلکه مجموعه حاکمیت و دولت بعدی را درگیر خود نموده و طبیعی است که عبور از این چالش ها برای رژیمی که بیش از 15 ماه خود را درگیر یک نبرد سخت و وحشیانه در جبهه غزه نمود، کار آسانی نخواهد بود. از طرفی بازسازی و تقویت ساختار نظامی و تسلیحاتی حماس، کابوس تازه ای را برای صهیونیست ها مبنی بر تکرار طوفانی دیگر همچون طوفان الاقصی ایجاد کرده است.

پذیرش توافق آتش بس در نوار غزه از سوی رژیم صهیونیستی در وهله اول حاکی از شکست این رژیم در تحقق اهداف اولیه پس از نزدیک به ۱۶ ماه محسوب می‌شود؛ از جمله هدف نابودی حماس و آزادسازی یک جانبه اسرا؛ وگرنه تن به آتش بس نمی‌داد و مطابق گذشته سعی می‌کرد جنگ را ادامه دهد. در وهله بعد آتش بس به معنای پیروزی مقاومت و به ویژه جنبش حماس قلمداد می‌شود؛ زیرا اسرائیل نهایتا تن به مذاکره با دشمن اصلی خود در عرصه مقاومت فلسطین داده و حاضر به عقب نشینی شده است. در واقع، تبدیل نوار غزه به ویرانه و کشتار بیش از ۵۵ هزار نفر و آوارگی بیش از یک میلیون فلسطینی در باریکه غزه، نه تنها برای رژیم غاصب دستاورد و پیروزی محسوب نمی‌شود، بلکه پرونده تازه‌ای به سوابق جنایات جنگی این رژیم افزوده شده است.در مقابل، مقاومت فلسطین به رغم آنکه در یک جنگ نابرابر و در مقابل یک دشمن متوحش و بی‌رحم قرار داشت، اما از آرمان و مقاومت خود عقب نشینی نکرد و اکنون که دشمن تن به آتش بس داده است، مردم غزه به رغم آسیب‌های سختی که متحمل شده اند، پیروزی جدید خود را جشن خواهند گرفت.

روسیه به عنوان حامی اصلی سوریه، درگیر جنگ اوکراین شده و ائتلافی که در دوره 2015-2020 برای حمایت از نظام سوریه شامل نیروهای منظم و نامنظم روسیه (به ویژه گروه واگنر) به وجود آمد، توان سابق خود را از دست داد. این توضیح دهنده واکنش ضعیف روسیه به پیشروی سریع جناح های تروریست ها و فروپاشی سریع نیروهای نظام در نتیجه عدم پوشش هوایی روسیه است. همچنین محور مقاومت که در کمک به نظام بشار اسد و آزادی مناطقی از جمله حلب در سال 2016 نقش برجسته ای داشتند، اما در مقطع پس از عملیات طوفان الاقصی در مهرماه سال گذشته تمرکز محور مقاومت معطوف به جنگ در نوار غزه شد و به ویژه حزب الله لبنان تعداد زیادی از اعضای خود را که در حومه ‌های حلب و ادلب مستقر بودند، به سمت لبنان یا جنوب سوریه در نزدیکی جولان و در منطقه قلمون در امتداد مرز سوریه و لبنان بازگرداند. از طرفی، حملات مستمر رژیم صهیونیستی علیه سوریه جهت تضعیف زیرساخت محور مقاومت در این کشور به دنبال جنگ غزه و لبنان افزایش چشمگیری یافت. تعداد این حملات که آشکارا حاکی از همسویی اسرائیل و گروه های تکفیری می باشد، از ابتدای سال 2024 تاکنون بیش از 155 حمله بوده است که تنها 86 حمله تنها در ماه های اکتبر و نوامبر انجام شده است و عمدتا شامل مراکز حزب الله و پایگاه های سپاه پاسداران ایران و سایر گروه های مقاومت بوده است؛ از جمله حمله شدید اسرائیل علیه مقرهای نیروهای مقاومت عراقی در 20 نوامبر در شهر تدمر که موجب تلفات و خسارت های قابل توجهی شد. این در حالی است که ارتش سوریه نیز پس از حدود 14 سال جنگ و درگیری، دچار فرسودگی زیادی شده و از طرفی، بحران منابع انسانی و مالی به ویژه طی سال گذشته موجب شده است که این ارتش فاقد کارآیی لازم در میدان باشد. بنا بر این ارتش سوریه به ویژه با نبود متحدان در زمین و نیروی هوایی روسیه در آسمان قادر به مقابل برق آسای گروه های تروریستی نشد، خصوصا آنکه این گروه ها به ویژه تحریرالشام طی این سال ها با کمک های خارجی، به بازسازی و تقویت بنیه خود از نظر سازمانی و تسلیحاتی پرداخته و برای نمونه در عملیات اخیر از سلاح پهپاد به خوبی استفاده کردند. و در پایان نظام سوریه با توجه به فشارهای متعدد در مرحله پسا جنگ به ویژه تحریم های کمرشکن غرب و آمریکا خصوصا قانون سزار (قیصر) دچار ضعف و ناکارآمدی زیادی شده بود و قادر به بازسازی نهادها و به طور خاص ارتش در مرحله پس از جنگ نشد. ساختار بسته و تک حزبی حاکمیت نیز به این امر دامن زد و زمینه ای برای اصلاح و بازسازی ایجاد نکرد. همچنین معضلات اقتصادی موجبات نارضایتی مردمی در بسیاری از مناطق به ویژه مناطق اهل سنت را فراهم ساخت و به همین دلیل با ورود شورشی ها به شهرهایی چون حلب، حماه و حمص شاهد مقاومت از سوی مردم نبودیم. از طرفی، گفته می شود رفتار حساب شده این گروه ها و پرهیز از خشونت نیز در جلب مردم موثر بوده است.

تحریر الشام از سال ها پیش با تثبیت موقعیت خود در ادلب و تشکیل حاکمیت خودمختار تحت عنوان «دولت نجات سوریه»، در صدد توسعه طلبی در شمال بوده و با حمایت های خارجی از یک سو و سوء استفاده از برخی نارضایتی ها در داخل، حملات خود را از بامداد چهارشنبه گذشته کلید زد و در سایه ضعف و غافلگیری ارتش سوریه پیشروی های قابل توجهی انجام داد. وضعیت کنونی در شمال سوریه در چهارچوب ادامه پروژه تضعیف مقاومت پس از جنگ غزه و لبنان قابل ارزیابی بوده و در همین راستا برخی ناظران از آن به عنوان پیش درآمد فشار حداکثری دولت جدید آمریکا علیه کانون مقاومت یعنی جمهوری اسلامی ایران تعبیر کرده اند. تروریست ها و حامیانشان از عملیات روانی و جنگ رسانه ای غافل نبوده و تلاش دارند چنین القا کنند که کار سوریه و بشار اسد تمام است؛ غافل از آنکه کشوری که با کمک متحدان خود بیش از 10 سال در برابر سخت ترین حملات تروریست ها پایداری کرد، با یک حمله در شمال دست به عقب نشینی نخواهد زد و بلکه به زودی معادلات را تغییر خواهد داد. کم و کیف بازگرداندن معادله اما نیاز به زمان داشته و منوط به روند تحولات آتی و میزان توانایی و نقش آفرینی بازیگران موجود در این معرکه می باشد.

معادلات میدانی و سیاسی یمن، همچنان به نفع مقاومت این کشور رقم می‌خورد. پیشروی ارتش و کمیته‌های مقاومت مردمی در مأرب به عنوان آخرین دژ راهبردی ائتلاف سعودی در این کشور، نگرانی عربستان و حامیانش را برانگیخته ...