طرح 20 بندی

طرح موسوم به «طرح صلح ۲۰ بندی ترامپ» که با تبلیغات گسترده کاخ سفید و تل‌آویو رونمایی شد، در ظاهر با عنوان «صلح» به جهان معرفی گردید، اما در حقیقت بیش از هر چیز سندی است بر بن‌بست نظامی و شکست سیاست خشونت‌محور رژیم صهیونیستی. آنچه آمریکا و اسرائیل از آن به‌عنوان ابتکاری تازه یاد می‌کنند، نه محصول تغییر رویکرد یا اعتراف به حقوق تاریخی ملت فلسطین، بلکه ابزاری است برای بازتعریف قیمومیت، کنترل و مدیریت خارجی سرزمینی که دهه‌ها طعم اشغال و تبعیض را چشیده است. این طرح زمانی مطرح می‌شود که ارتش تا بن‌دندان مسلح اسرائیل، پس از دو سال و نیم عملیات خونین ویرانگر، نه تنها نتوانسته معادله را به سود خود تغییر دهد بلکه در آستانه فرسایش و استیصال قرار گرفته است. وقتی یک ارتش تا بن دندان مسلح بعد از دو سال و نیم کشتار محاصره و ویرانی ناچار می‌شود سر میز چاره جویانه بشیند و طرحی رو بپذیرد که بیش از همه ساختار مدیریت غزه رو به ناظران و تکنوکرات‌های بین المللی واگذار می‌کند باید این رخداد رو نه به عنوان پیروزی دیپلماتیک بلکه به مثابه اعتراف تلخ به شکست راهبرد صرفاً نظامی و خشونت محور دانست. طرح 20 بندی که کاخ سفید و تل اویو در واشنگتن رونمایی کردند در اصل پاسخی هست به یک واقعیت ساده، آچمز شدن ماشین نظامی ای که فکر می‌کرد با خشونت بی محدودیت می‌تواند مساله را حل کند. درحالیکه ادامه اشغال گری و ادامه خشونت گرایی تقویت کننده و توجیه کننده مقاومت و ایستادگی است. فلذا برای از بین بردن مقاومت باید ابتدا اشغال گری و خشونت از بین برود. این طرح با وعده‌هایی مثل خلع سلاح حماس، دولت موقت تکنوکرات، نیروی بین المللی ثبات و منطقه اقتصادی ویژه عرضه شده است. ترکیبی که در عمل چیزی جز نسخه‌ای جدید برای قیمومیت پنهان غزه نیست. حذف نقش سیاسی و اداری جنبش‌های محلی، تحمیل ناظران خارجی و شرط گذاشتن آینده سیاسی فلسطینیان به اصلاحات مبهم و مشروط نشان می‌دهد که هدف اصلی این چارچوب قبل از هرچیز تضمین امنیت رژیم اشغالگر و بازسازی وضعیتی هست که مدیریت آن سپرده شود به بازیگران خارجی نه تحقق حقوق ملی مردم فلسطین.