روسیه به عنوان حامی اصلی سوریه، درگیر جنگ اوکراین شده و ائتلافی که در دوره 2015-2020 برای حمایت از نظام سوریه شامل نیروهای منظم و نامنظم روسیه (به ویژه گروه واگنر) به وجود آمد، توان سابق خود را از دست داد. این توضیح دهنده واکنش ضعیف روسیه به پیشروی سریع جناح های تروریست ها و فروپاشی سریع نیروهای نظام در نتیجه عدم پوشش هوایی روسیه است. همچنین محور مقاومت که در کمک به نظام بشار اسد و آزادی مناطقی از جمله حلب در سال 2016 نقش برجسته ای داشتند، اما در مقطع پس از عملیات طوفان الاقصی در مهرماه سال گذشته تمرکز محور مقاومت معطوف به جنگ در نوار غزه شد و به ویژه حزب الله لبنان تعداد زیادی از اعضای خود را که در حومه ‌های حلب و ادلب مستقر بودند، به سمت لبنان یا جنوب سوریه در نزدیکی جولان و در منطقه قلمون در امتداد مرز سوریه و لبنان بازگرداند. از طرفی، حملات مستمر رژیم صهیونیستی علیه سوریه جهت تضعیف زیرساخت محور مقاومت در این کشور به دنبال جنگ غزه و لبنان افزایش چشمگیری یافت. تعداد این حملات که آشکارا حاکی از همسویی اسرائیل و گروه های تکفیری می باشد، از ابتدای سال 2024 تاکنون بیش از 155 حمله بوده است که تنها 86 حمله تنها در ماه های اکتبر و نوامبر انجام شده است و عمدتا شامل مراکز حزب الله و پایگاه های سپاه پاسداران ایران و سایر گروه های مقاومت بوده است؛ از جمله حمله شدید اسرائیل علیه مقرهای نیروهای مقاومت عراقی در 20 نوامبر در شهر تدمر که موجب تلفات و خسارت های قابل توجهی شد. این در حالی است که ارتش سوریه نیز پس از حدود 14 سال جنگ و درگیری، دچار فرسودگی زیادی شده و از طرفی، بحران منابع انسانی و مالی به ویژه طی سال گذشته موجب شده است که این ارتش فاقد کارآیی لازم در میدان باشد. بنا بر این ارتش سوریه به ویژه با نبود متحدان در زمین و نیروی هوایی روسیه در آسمان قادر به مقابل برق آسای گروه های تروریستی نشد، خصوصا آنکه این گروه ها به ویژه تحریرالشام طی این سال ها با کمک های خارجی، به بازسازی و تقویت بنیه خود از نظر سازمانی و تسلیحاتی پرداخته و برای نمونه در عملیات اخیر از سلاح پهپاد به خوبی استفاده کردند. و در پایان نظام سوریه با توجه به فشارهای متعدد در مرحله پسا جنگ به ویژه تحریم های کمرشکن غرب و آمریکا خصوصا قانون سزار (قیصر) دچار ضعف و ناکارآمدی زیادی شده بود و قادر به بازسازی نهادها و به طور خاص ارتش در مرحله پس از جنگ نشد. ساختار بسته و تک حزبی حاکمیت نیز به این امر دامن زد و زمینه ای برای اصلاح و بازسازی ایجاد نکرد. همچنین معضلات اقتصادی موجبات نارضایتی مردمی در بسیاری از مناطق به ویژه مناطق اهل سنت را فراهم ساخت و به همین دلیل با ورود شورشی ها به شهرهایی چون حلب، حماه و حمص شاهد مقاومت از سوی مردم نبودیم. از طرفی، گفته می شود رفتار حساب شده این گروه ها و پرهیز از خشونت نیز در جلب مردم موثر بوده است.

تحریر الشام از سال ها پیش با تثبیت موقعیت خود در ادلب و تشکیل حاکمیت خودمختار تحت عنوان «دولت نجات سوریه»، در صدد توسعه طلبی در شمال بوده و با حمایت های خارجی از یک سو و سوء استفاده از برخی نارضایتی ها در داخل، حملات خود را از بامداد چهارشنبه گذشته کلید زد و در سایه ضعف و غافلگیری ارتش سوریه پیشروی های قابل توجهی انجام داد. وضعیت کنونی در شمال سوریه در چهارچوب ادامه پروژه تضعیف مقاومت پس از جنگ غزه و لبنان قابل ارزیابی بوده و در همین راستا برخی ناظران از آن به عنوان پیش درآمد فشار حداکثری دولت جدید آمریکا علیه کانون مقاومت یعنی جمهوری اسلامی ایران تعبیر کرده اند. تروریست ها و حامیانشان از عملیات روانی و جنگ رسانه ای غافل نبوده و تلاش دارند چنین القا کنند که کار سوریه و بشار اسد تمام است؛ غافل از آنکه کشوری که با کمک متحدان خود بیش از 10 سال در برابر سخت ترین حملات تروریست ها پایداری کرد، با یک حمله در شمال دست به عقب نشینی نخواهد زد و بلکه به زودی معادلات را تغییر خواهد داد. کم و کیف بازگرداندن معادله اما نیاز به زمان داشته و منوط به روند تحولات آتی و میزان توانایی و نقش آفرینی بازیگران موجود در این معرکه می باشد.

اغلب کسانی که ترامپ آنها را به عنوان متحدان اصلی در دولت جدیدش معرفی کرده است، سابقه خدمات خاصی در عرصه سیاسی ندارند. افراد معرفی شده برای کابینه از سوی ترامپ، بیشتر از آنکه تعهد خود را به آمریکا نشان دهند، از تعهدات عمیق خود نسبت به دونالد ترامپ حمایت می کنند. وفاداری بی حد و اندازه گزینه های پیشنهادی نسبت به ترامپ در شرایطی که کنگره آمریکا نیز به نفع جمهوری خواهان است، می تواند راه را برای ظهور مجدد سیاست های غیرعاقلانه و نادرست ترامپ بار دیگر در دولت جدیدش هموار سازد. از طرفی انتخاب چنین افراد تندرویی در سمت های کلیدی دولت ترامپ می تواند، نوید دهنده سیاست های غیرصلح آمیز وی در دوران ریاست جمهوری اش باشد. موضوعی که کاملاً خلاف شعارهای انتخاباتی است که وی برای جلب آرای رای دهندگان آمریکا یی مطرح می کرد و این امر می‌تواند خلاف خواسته حامیانش باشد.

یکی از مهم‌ترین موضوعات مورد اختلاف دو کشور، حمایت آمریکا از نیروهای کُرد در شمال سوریه است. ترکیه امیدوار است در دوره جدید ترامپ، آمریکا نیروهای خود را از شرق فرات خارج کند و حمایت از یگان‌های مدافع خلق را کاهش دهد. در حوزه نظامی، خرید سامانه دفاع موشکی اس-۴۰۰ از روسیه همچنان یکی از موانع اصلی در روابط دو کشور است. هرچند آمریکا اخیراً با فروش جنگنده‌های اف-۱۶ به ترکیه موافقت کرده، اما بازگشت ترکیه به برنامه جنگنده های اف-۳۵ منوط به کنار گذاشتن سامانه روسی است. در زمینه اقتصادی، ترکیه امیدوار است روابط تجاری با آمریکا که در حال حاضر حدود ۳۰ میلیارد دلار است، گسترش یابد. البته نگرانی‌هایی در مورد سیاست‌های حمایت‌گرایانه ترامپ و احتمال اعمال تحریم‌های جدید وجود دارد.

رصد محافل سیاسی و رسانه‌ای رژیم اسرائیل هم نشان می‌دهد، نخست وزیر رژیم‌صهیونیستی قصد دارد طرح الحاق کرانه باختری و اِعمال حاکمیت بر آن را پس از ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید در دستور کار کابینه قرار دهد. این نشان می دهد که مقامات تل‌آویو حساب ویژه‌ای روی حمایت ترامپ از پیشبرد این ایده دارند، با این پیش‌فرض که با موانع و یا چالش‌های بین‌المللی و منطقه‌ای مواجه نخواهند شد. به‌ویژه اینکه ترامپ در دوره قبلی از حامیان اصلی الحاق کرانه باختری، به رسمیت شناختن حاکمیت رژیم‌صهیونیستی بر جولان اشغالی و انتقال سفارت آمریکا به قدس اشغالی بود. این درحالی است که برخلاف تصور مقامات صهیونیستی، الحاق کرانه باختری با توجه به ماهیت و روند تحولات منطقه در یک سال گذشته کار آسانی نیست، چرا که طرح مذکور در سه سطح داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی با موانع و چالش‌های جدی مواجه است. جبهه مقاومت اسلامی در قبال اجرای چنین طرح‌هایی ساکت ننشسته و و رژیم را در معرض «پیامدهای ویران‌گری» قرار می‌دهند. این اقدام رژیم را در معرض وضعیتی به مراتب سخت‌تر از آنچه که در غزه و شمال فلسطین اشغالی با آن مواجه است، قرار می‌دهد که تبعات آن دامن آمریکا و کشورهای غربی را هم می‌گیرد. این مسئله به‌قدری خطرناک است که «ریچارد هاس»، نظریه‌پرداز آمریکا یی در گفتگویی نسبت به طرح چنین ادعاهایی اظهار داشته است؛ موضوع الحاق کرانه باختری تحت هیچ شرایطی و به‌هیچ‌عنوان به نفع رژیم‌صهیونیستی و روابط مستحکم آن با آمریکا نیست.

به نظر می‌رسد دولت ترامپ نیز به دلیل افزایش هزینه‌های انسانی و مادی خود چندان تمایلی به تداوم حضور رزمی خود در عراق نداشته و به احتمال زیاد بر توافق بایدن با بغداد مبنی برخروج نظامی از عراق پایبند باشد. ایالات متحده تلاش می‌کند تا با افزایش فشار دیپلماتیک بر عراق و تشویق این کشور به اتخاذ سیاست‌های مستقل‌تر، نفوذ ایران را در عراق کاهش دهد. واشنگتن همچنین به نهادهای مدنی و سازمان‌های غیردولتی عراقی در آستانه انتخابات 2025 پارلمانی عراق کمک بسیاری خواهد کرد تا ظرفیت‌های نظارتی خود را تقویت کرده و سعی نمایند چهره‌های سکولار و غربگرا را راهی پارلمان این کشور کنند. از طرفی عراق همچنان به نفت به عنوان منبع اصلی درآمد خود وابسته است بنابراین آمریکا در دوره ترامپ همچنان به کمک‌های اقتصادی خود به عراق ادامه داده و به ویژه در زمینه توسعه زیرساخت‌ها و انرژی، روابط اقتصادی خود را با هدف تسهیل صادرات نفت به آمریکا تقویت نماید.

پروژه ایران هراسی، ریشه در انقلاب اسلامی ایران، آغاز مبارزات ایشان علیه استکبار جهانی و ترس مستکبران جهان از گرایش مسلمانان و کشورهای آزادی‌خواه به ایران دارد. ایران هراسی در افغانستان ازجمله پازل‌های این پروژه (ایران هراسی) است که با افزایش کنشگری ایران در افغانستان و اشغال این کشور توسط ایالات متحده آمریکا ، به موازات پروژه افغان هراسی در ایران، به عنوان یکی از مهمترین گام‌های تحقق پروژه ایران هراسی تعریف شده است. پروژه ایران هراسی در افغانستان اگرچه با بهره‌گیری و اغراق در برخی رخداد‌های محلی شعله‌ور می‌شود، اما نقش مؤلفه‌های خارجی در این پروژه بسیار محسوس است.

در تحلیل افزایش حملات تروریستی در پاکستان از خاک افغانستان، نمی‌توان یک عامل یا متغیر را عامل موثر و تعیین کننده دانست، بدون شک نقش انگلیسی‌ها در تعین مرز اختلاف برانگیز دیورند، مداخله قدرت‌های بیگانه به ویژه آمریکا در امور افغانستان و پاکستان، رقابت بازیگران منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای، سیاست‌های دوگانه پاکستان و آمریکا و...، هر کدام تاثیر بسزایی داشته است، اما نکته اساسی را باید در عدم درک درست از دوست و دشمن است و همین مساله موجب شده تا آمریکا و غرب به راحتی در کشورهای منطقه نفوذ کرده و با ایجاد و مدیریت تروریسم، عملاً اسلام را طبق گفتمان هانتینگتون نبرد تمدنها بدنام معرفی کنند.

محور مقاومت با "دکترین وحدت میادین" قدرت ژئوپلیتیکی خود را به منتهی الیه دریای سرخ و خلیج عقبه توسعه داده و تثبیت کرده به گونه ای که فرمانده اسپیدس، وزیر دفاع آلمان و فرمانده سنتکام در نامه به وزیر جنگ آمریکا تاکید می کنند که نتوانستند حملات انصارالله را مهار کنند و محاصره دریایی بندر راهبردی ایلات در جنوب سرزمین های اشغالی را بشکنند و عملاً عجز قدرت غربی در این هماورد عیان گردید.

اکثر کشورهای اروپایی به خاطر وجهه خود، از آغاز جنگ غزه به صورت اعلانی منتقد جنایات اسرائیل در غزه و به خصوص کرانه بودند اما در سیاست اعمالی، حامی رژیم صهیونی بودند و در عمل نیز هیچ اقدام موثری برای توقف جنگ نکردند پس اروپا به دورویی حداکثری روی آورده است.البته حکم بازدشت نتانیاهو از این منظر که رژیم منزوی و منفور است اثرگذاری جهانی در بعد افکار عمومی دارد اما بعید به نظر می رسد باعث تغییر محاسبات رژیم و نتانیاهو گردد پس عملاً کمکی به کاهش درد و رنج مردم فلسطین نخواهد کرد.دولت پنهان آمریکا تحولات کلان را مدیریت می کند و این دولت اجازه نخواهد داد در روند استراتژیک جنگ اختلال ایجاد شود مگر اینکه از پیروزی ناامید و از شکست حداکثری واهمه داشته باشد. پس رژیم صهیونی را باید در میدان به زانو در آورد.

تجربه یک ساله مذاکرات آتش بس نشان دهنده یک روند ثابت است: ۱. در مرحله اول دشمن فشار آتش زمینی و هوایی خود را تشدید می‌کند. 2. سپس میان آمریکا ، اسرائیل و میانجی‌ها مذاکراتی صورت گرفته و این طرف‌ها بین خودشان به توافق رسیده و البته جوسازی مثبت کاذب را نیز ایجاد می‌کنند در حالی که یک طرف درگیری مقاومت بوده و هیچ پیشنهادی با آن ها رد و بدل نمی‌شود. بند «حق دفاع از خود»، کاملاً مبهم است. تفسیر و تحلیلی که لبنانی‌ها از این بند دارند این است که رژیم به دنبال کسب حق آزادی عمل کامل است تا هر وقت که دلش خواست، به بهانه دفاع از خود، به لبنان یورش برد. در بند کمیته نظارت نیز ابهامات فوق‌العاده زیادی وجود دارد چه از حیث ماهیت، سازوکار، میزان اختیارات، ابزارها و ... . بخشی از پاسخ لبنان، به پرسش از این بند اختصاص دارد. احتمالاً دشمن به دنبال تشکیل یونیفل هوایی توسط کشورهای کمیته نظارت مانند یونیفل دریایی باشد، هم از حیث اختیارات که می‌توان گفت عملاً اختیارات شورای امنیت به این کمیته منتقل شده و هم از این حیث که سازوکار عمل آن بر اساس داده‌ها و اطلاعات دریافتی از اسرائیل است. این مسئله برای دشمن راهبردی است زیرا می‌داند تنها راه ممانعت از بازسازی حزب الله، نظارت هوایی است لذا با بند «حق دفاع» اصل فوق را قانونی کرده و سازوکار اجرایی آن در کمیته نظارت انجام می‌شود.

تسریع در ایجاد دولت یهود در کرانه باختری، ضمیمه کردن غزه به فلسطین اشغالی، توسعه دیوار امنیتی به عمق لبنان و افزایش سطح و عمق درگیری از اهدافی است که کابینه آخرالزمانی اسرائیل دنبال می‌کند. کابینه رژیم صهیونیستی در حال برنامه ریزی پیشروی به عمق لبنان و در صورت تثبیت حضور در جنوب لیتانی، جنگ را به سوریه و عراق گسترش خواهند داد تا بستر را برای وارد شدن دولت جدید آمریکا به درگیری با ایران فراهم کند. ترامپ به شدت تحت تأثیر مسیحیان صهیونیست است که داری اعتقادات افراطی و آخرالزمانی هستند و معتقدند احیای ارض موعود برای اسرائیل بزرگ و تصرف نیل تا فرات توسط رژیم مقدمه بازگشت مسیح است."بازی آتش بس" فریب استراتژیک در راستای تحمیل اراده بر مقاومت است و تجربه مذاکرات بی‌حاصل دوحه و قاهره اثبات می‌کند که رژیم به دنبال آتش بس و توقف جنگ نیست. به عبارتی دیگر، گزاره تکراری آتش بس، خرید زمان برای کسب دستاورد میدانی و بر هم زدن نظام محاسباتی مقاومت است. کابینه نتانیاهو احتمالاً در پی آن است از فضای انتقال قدرت در آمریکا به دولت جدید استفاده کند و پیش از روی کار آمدن ترامپ، سطح تنش را افزایش دهد و ریسک های عملیاتی بزرگی انجام دهد تا بتواند در شرایط فعلی با توازن قدرت، تغییر سیاسی و استراتژیک را رقم بزند و عمق امنیتی رژیم را تا لیتانی توسعه دهد.از طرفی دیگر، سوریه ستون مقاومت محسوب می گردد که رژیم با "تصعید تدریجی حملات" ضد مواضع مقاومت در این کشور به دنبال "توسعه سطح درگیری" است تا عقبه لجستیکی مقاومت لبنان را با چالش اساسی مواجه نماید."سرهای داغ" در تل‌آویو و واشنگتن، باید با «شوک‌های مبتکرانه عملیاتی»، «دیپلماسی نهضتی»، «تقویت وحدت ملی و تک صدایی حول محور رهبری»؛« افشای طرح ها و راهبردهای خطرناک دشمن» "سرد" شوند. بنابراین باید به استراتژی دشمن حمله شود.ترامپ تقابل با ایران را تا لبه جنگ مستقیم ادامه خواهد داد اما اینکه وارد جنگ همه جانبه با ایران شود، در دور از ذهن است. شواهد و قرائن حاکی از آن است دوره ترامپ، زمان فروپاشی اسرائیل خواهد بود. رژیم نمی‌تواند از نفرین دهه 80 و حلقه آتش مقاومت و جنگ اراده مردم منطقه به سلامت عبور کند. این جنگ در صورت استمرار برای مقاومت هزینه راهبردی و برای رژیم صهیونی هزینه موجودیتی و برای امریکا هزینه اخراج از منطقه را بردارد.

ترامپ در روزهای گذشته افرادی را به سِمت های مهم در دولت خود در حوزه های سیاست خارجی و امنیت ملی آمریکا و منصوب کرده که عیناً در نقطه مقابل شعارهای دور و دراز وی مبنی بر اراده اش جهت برقراری صلح و ثبات در جهان در دوره جدیدِ حضور او در قدرت هستند. آمریکا ی کنونی تا حد زیادی موقعیت خود در عرصه بین المللی را رو به افول و زوال می بیند. از این رو، این کشور جنجال افکنی در جهان را تلاشی برای احیای هژمونی بین المللی خودش ارزیابی می کند و به نوعی سعی دارد از وقوع واقعیت های تلخی که علیه آن و منافعش رخ خواهند داد، جلوگیری کند. حال در یکچنین شرایطی، ثبات و آرامش در جهان بیش از آنکه به نفع نظام حکمرانی در آمریکا باشد، عملاً به ضرر آن است و فردی نظیر ترامپ هم به خوبی این را می داند.

امروزه بستر اصلی جنگ و صلح، عمدتاً افکار و اذهان عمومی است و پیروزی در عرصه‌های میدانی در هر سطحی که باشد بدون همراه‌سازی افکار عمومی ارزش راهبردی ندارد.اتفاقات اخیر در آمستردام پایتخت هلند و همچنین درگیری‌هایی که در فرانسه میان شهروندان این کشور با یهودیان حامی اسرائیل به وجود آمده است به خوبی نشان می‌دهد اصرار رژیم صهیونیستی بر ادامه جنگ در غزه، به تدریج در حال تهدید امنیت حامیان این رژیم و یهودیان در کشورهای مختلف جهان شده است. اگر این روند ادامه پیدا کند، ضمن گسترش «یهودستیزی» همانند آنچه که در دهه 1940 در اروپا شاهد بودیم، جوامع و مراکز وابسته صهیونیستی در کشورهای غربی از ناحیه افکار عمومی با مسائل جدی مواجه خواهند شد که این مسأله قطعاً امنیت و منافع ملی کشورهای میزبان را تحت‌الشعاع قرار خواهد داد.

تجربه بیش از 70 سال مبارزه نشان داده است، مقاومت اسلامی در فلسطین اشغالی از سیاست کاملاً مشخص و تعریف ‌شده‌ای پیروی می‌کند و تحت تأثیر تغییرات سیاسی در آمریکا یا رژیم صهیونیستی و کشورهای دشمن قرار نمی‌گیرد؛ همچنانکه در هفته‌های اخیر، حماس و حزب‌الله و گروه‌های مختلف مقاومت در منطقه اعلام کرده‌اند که مقاومت فلسطین و لبنان به «میدان» تکیه خواهند کرد، نه تغییرات سیاسی و جابجایی رؤسای جمهور در آمریکا .

شکست انتخاباتی کامالا هریس در رقابت‌های ریاست‌جمهوری 2024 آمریکا در حالی رقم خورد که پیش از آغاز رسمی انتخابات شانس پیروزی وی در انتخابات، طبق نظرسنجی‌های انجام گرفته شده بسیار بالا بود. بسیاری از کارشناسان آمریکا یی، مهم ترین عامل شکست هریس را نقش دولت بایدن دانسته و عنوان می کنند شاید اگر هریس تلاش بیشتری برای جدا کردن راهش از بایدن به کار گرفته بود، احتمال پیروزی اش در برابر دونالد ترامپ تا حد زیادی افزایش پیدا می کرد.

ترامپ در حالی به عنوان رئیس‌جمهور وارد کاخ سفید می شود که کارنامه سیاسی اش در چهار سال اول ریاست‌جمهوری اش با اما و اگرها و انتقادات زیادی از سوی رهبران جامعه جهانی همراه شده است. یکی از مهم ترین بخش های فعالیت های تبلیغاتی ترامپ مربوط به اعلام مواضعش در مورد سیاست خارجی آمریکا بوده است. او در تشریح برنامه هایش در این حوزه سعی کرده است دو مورد مهم را مد نظر قرار دهد: اول اینکه در عرصه سیاست خارجی اش، راهی متفاوت از دولت بایدن را در پیش بگیرد. دوم اینکه در عرصه سیاست خارجی، حتی به ظاهر مواضع جدیدی را نسبت به مواضع دوران پیشین ریاست‌جمهوری اش اعلام و اتخاذ نماید.

انتخاب شدن هریس یا ترامپ هر دو به معنای دو روی یک سکه است و تفاوت چندانی در اصل قضایا و سیاست‌های ایالات متحده ایجاد نمی‌کند. تنها این روش‌ها و شیوه‌های سیاست ورزی است که ممکن است کمی با همدیگر تفاوت داشته باشد. ترامپ اعتقاد به روش‌های با بازدهی سریع و کوتاه دارد اما در مقابل هریس به دنبال گام به گام جلو رفتن و روش‌های با بازدهی بلند مدت و در عین حال کم تنش‌تر دارد.