آمریکا و بازی معنادار با مهره اوکراین

طنین سنتر-یکی از نکاتی که از زمان آغاز جنگ اوکراین همواره مطرح بوده، اهمیت تداوم یافتن کمک های مالی و تسلیحاتی آمریکا به دولت اوکراین جهت مدیریت میدان های جنگ با ارتش روسیه بوده است. در این راستا، بسیاری از ناظران و تحلیلگران مسائل راهبردی و نظامی تاکید داشته اند که اگر این حمایت ها نباشد، اوکراینی‌ها به هیچ عنوان قادر به مقاومت در برابر ارتش روسیه نخواهند بود.

در این رابطه، حتی دولت های اروپایی نیز اعتراف کرده اند که قادر به تامین کلیه نیازهای اوکراینی ها نیستند و همین مساله سبب شده تا از ابتدای جنگ مذکور، بخش اعظم بارِ حمایت از اوکراین، به دوش دولت آمریکا باشد. در این راستا، همانطور که جو بایدن رئیس جمهور آمریکا به تازگی اعلام کرده، این کشور در سال جاری در قالب بسته های مختلف کمک مالی و تسلیحاتی، چیزی در حدود 24 میلیارد دلار را به اوکراینی ها اختصاص داده است.

با این حال، فرسایشی شدن جنگ اوکراین و اوج گیری مخالفت ها با تداوم یافتن کمک های آمریکا به این کشور، سبب شده تا دولت بایدن در روزهای اخیر، دچار یک تغییر لحن معنادار با محوریت جنگ اوکراین و حمایت های خود از کیِف شود. در این راستا، دولت بایدن اعلام کرده که "تا جایی که بتواند"، به حمایت از اوکراینی ها ادامه می دهد. این در حالی است که در آغاز جنگ اوکراین، دولت بایدن اعلام کرده بود که "این جنگ تا هر زمان ادامه پیدا کند"، آمریکا نیز از اوکراین حمایت خواهد کرد.

آشکار شدن این تناقض صریح در موضع گیری دولت بایدن با محوریت جنگ اوکراین سبب شده تا بسیاری به این نکته اشاره کنند که دولت آمریکا عملا در حال ارسال این پالس به اوکراینی ها است که بهتر است به سمت مذاکرات صلح و آتش بس با روسیه حرکت کنند و در شرایط کنونی صرفا موضع خود در چهارچوب مذاکره با طرفِ روسی را تقویت کنند.

این معادله در کلیت خود حامل دو پیام عمده و محوری است.

اولا، اینطور به نظر می رسد که تاریخ مصرف اوکراین برای دولت آمریکا خاتمه یافته و واشینگتن دیگر حمایت از اوکراین را در راستای منافع راهبردی خود نمی بیند. از این رو، عملا در حال پایان دادن به حمایت های خود از این کشور است. این در حالی است که اوکراین خود بزرگترین قربانی مطامع و سیاست های مخرب جهان غرب و دولت آمریکا بوده است کما اینکه اگر رویه های این دسته از کنشگران نبود و آن ها بر گسترش ناتو به سمت مرزهای روسیه تاکید نداشتند، بعید بود اوکراین و روسیه وارد جنگی خونین شوند.

جنگی که آمریکایی ها در قالب آن از خون سربازان و مردم اوکراین هزینه کردند تا شاید بتوانند روسیه را در باتلاق اوکراین گرفتار کنند و هزینه های راهبردی را به آن در قالب رقابت های کلان خود با کرملین در عرصه نظام بین الملل تحمیل کنند.

نکته دوم اینکه نوعِ بازیگری دولت آمریکا در جریان جنگ اوکراین به خوبی این نکته را آشکار ساخته که به هیچ عنوان نمی توان به موضع گیری ها و وعده و وعید دادن های آمریکایی ها در مورد مسائل مختلف بین المللی، اعتماد کرد. موضوعی که البته تاکنون نمودهای عینی خود را در قالب رویدادهای مختلف بین المللی به نمایش گذاشته است با این حال، جنگ اوکراین عملا به یکی از خونین ترین نمودهای این جنس از رویکردهای مخرب واشینگتن تبدیل شده است.

مساله ای که نشان می دهد اساسا آمریکا در ائتلاف سازی های خود در عرصه بین المللی و یا به طور کلی در رابطه با متحدانش، بیش از آنکه وفاداری را مد نظر داشته باشد، منفعت محور است و نمی توان روی وعده های آن حساب باز کرد. موضوعی که در نوع خود می تواند حامل آسیب ها و خسارات جدی به اعتبار بین المللیِ متصور دولت آمریکا باشد.