
به گزارش طنین سنتر؛ مسعود پزشکیان و ولادیمیر پوتین، روسای جمهور ایران و روسیه، در جریان نشستی مشترک در مسکو، توافق مشارکت راهبردی در قالب روابط دوجانبه ایران و روسیه را به امضا رساندند. توافقی که به اذعان منابع آگاه چیزی در حدود ۳ سال روی مفاد مختلف آن کار شده بود و اکنون به مرحله امضا شدن رسیده است. این توافق ۴۷ بند دارد و نقشه راه همکاریهای راهبردی در قالب روابط دوجانبه تهران-مسکو را مشخص میکند.
تنها اندکی پس از انتشار خبر امضای توافق مذکور، شمار قابل توجهی از تحلیلگران و رسانههای مختلف با دیدگاههای گوناگون، اقام به ارائه تحلیل و تفسیر در مورد این توافق و ابعاد و پیامدهای مختلف آن کردند. روندی که البته همچنان نیز ادامه دارد. از این رو، اینطور به نظر میرسد که توافق مشارکت راهبردی ایران و روسیه از ۳ منظر، به معنای واقعی کلمه یک رویداد مهم و قابل تامل است که مخصوصا در راستای منافع ملی ایران قرار دارد.
اول اینکه در قالب این توافق شاهد تشدید و تعمیق هر چه بیشتر پیوندهای نظامی و امنیتی میان ایران و روسیه خواهیم بود. پیش از این برخی منابع آگاه تاکید داشتند که امضای توافق مشارکت راهبردی میان ایران و روسیه میتواند موانع زیادی را از سر راه همکاریهای دو جانبه کشور به ویژه در حوزه نظامی و امنیتی بر دارد. آنها حتی به این نکته اشاره داشته اند که در مسئله تحویل جنگندههای پیشرفته سوخو ۳۵ روسی که به گفته منابع روس، ۱۵ فروند آن تحویل ایران شده، امضای توافق مشارکت راهبردی ایران و روسیه میتواند روند تحویل دیگر جنگندهها را به کشورمان تسریع کند.
در حقیقت، امضای توافق مذکور بسیاری از موانع درمسیر اوج گیری و صعود روابط ایران و روسیه را رفع میکند. در عین حال، انتظار میرود که این توافق، بر شدت و گستره همکاریهای اطلاعاتی و امنیتی ایران و روسیه نیز بیفزاید.
نکته دوم اینکه روسیه پس از آغاز جنگ اوکراین به شدت به موقعیت ارتباطی ایران نیاز دارد. این کشور با مسدود شدن راههای ارتباطی تجاری خود با غرب جهان رو به رو است و ایران میتواند فرصتهای ارتباطی بینظیری را برای دسترسی روسیه به ویژه به آبهای گرم جنوب یعنی خلیج فارس و دریای عمان و دیگر آبهای آزاد بینالمللی فراهم سازد.
از این رو، با امضای توافق مشارکت راهبردی در قالب روابط ایران و روسیه، پیوندهای تجاری و اقتصادی میان ایران و روسیه نیز ماهیت عمیقتر و معنادارتری را به خود خواهد گرفت و دو طرف میتوانند از مزایای راهبردی این مساله استفاده کنند.
و در نهایت سوم اینکه امضای توافق مشارکت راهبردی ایران و روسیه، به معنای قدرت گیری بلوک قدرتهای نوظهور در جهان در برابر بلوک قدرتهای غربی که خود را قدرتهای مستقر نظام بین الملل میدانند نیز بایستی ارزیابی شود. در واقع، این توافق در قالب یک چهارچوب و چشم انداز کلی و کلان هم معنا و مفهوم پیدا میکند. موضوعی که آن نیز میتواند در ارتقای موقعیت بین المللی کشورمان چه در سطح منطقه و چه در سطح کلان نظام بین الملل، ایفای نقش جدی داشته باشد.
در این میان، با در توجه به در پیش بودن مذاکرات اتمی با غرب و به طور خاص دولت آمریکا، امضای توافق مشارکت راهبردی در قالب روابط ایران و روسیه، عملاً سبب خواهد شد تا کشورمان با دست پُر و با اهرمهای متنوع بر سر میز مذاکره حاضر شود. موضوعی که میتواند برای ایران دستاوردساز باشد.