در بسیاری از جنگ‌ها، پیروزی به معنای شکست دشمن نیست. گاهی اوقات عدم موفقیت دشمن در دستیابی به اهدافش می‌تواند پیروزی طرف مقابل تلقی شود. این موضوع به ویژه در جنگ‌های نامتقارن مشهود است. بدون تردید اهداف اصلی اسرائیل در عملیات نظامی علیه غزه، نابودی حماس و آزادی گروگان ها بود. آتش بس بدون تحقق این دو نشان می دهد که این رژیم در دستیابی به اهداف کلیدی خود شکست خورده است.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در تحلیل طوفان الاقصی و تحولات اخیر منطقه روند شکل‌گیری، رشد، بلوغ و بالندگی جریان مقاومت و شکست مکرر اراده دشمن در حذف یا مهار آن را محور مباحث خویش قرار می‌دهند و ضمن پرهیز از پرداختن به تحلیل نقطه‌ای، به تحلیل روند‌های موجود می‌پردازند. تحلیل نقطه‌ای یک تصویر لحظه‌ای از تحولات آن هم بدون نگاه به پیشینه آنها به ما ارائه می‌کند و به همین علت نمی‌تواند برآورد جامعی نسبت به آینده داشته باشد. اما تحلیل روندی بر خلاف تحلیل نقطه‌ای، به رغم نگاه نقادانه و آسیب شناسانه به وضع موجود، به شناسایی و بررسی روند‌های بلندمدت با توجه به پیشینه تاریخی آنها می‌پردازد. در تحلیل روندی طوفان الاقصی به این نتیجه می‌رسیم که پیروزی‌های تاکتیکی نه تنها نتوانسته شکست‌های راهبردی رژیم را جبران کند؛ بلکه حتی توان پرکردن خلأ پیروزی‌های راهبردی را هم نداشته است. رهبر معظم انقلاب مبتنی بر همین منطق و با ذکر مثال‌های متعدد از وضعیت گروه‌های مقاومت از جمله حماس و حزب‌الله سعی کرده اند خطای تحلیلی برخی تحلیلگران را اصلاح نمایند. ایشان علاوه بر طرح استدلال در این زمینه، از مثال‌های روشنی استفاده می‌کنند که در نوع خود جالب توجه است. مبتنی بر همین منطق، ترور سیدحسن نصرالله و فرماندهان ارشد حزب‌الله اگر چه یک پیروزی تاکتیکی برای رژیم محسوب می‌شود، اما به لحاظ راهبردی تأثیر ملموس و محسوسی در میدان نداشته؛ بلکه به تعبیر رهبر معظم انقلاب، حملات و قدرت و مشت محکم حزب الله بعد از این ترورها، بیشتر هم شده است. البته این به معنای عدم نیاز به آسیب شناسی میدانی جبهه خودی نیست. اشتباه فاحش آن است که آسیب شناسی و تمرکز بر ضعف‌ها و نارسایی‌ها و خطا‌های احتمالی جبهه خودی به عنوان "همه‌ی ماجرا" و "روایت غالب" و "تحلیل نهایی" تحویل مخاطب گردد. 

روسیه به عنوان حامی اصلی سوریه، درگیر جنگ اوکراین شده و ائتلافی که در دوره 2015-2020 برای حمایت از نظام سوریه شامل نیروهای منظم و نامنظم روسیه (به ویژه گروه واگنر) به وجود آمد، توان سابق خود را از دست داد. این توضیح دهنده واکنش ضعیف روسیه به پیشروی سریع جناح های تروریست ها و فروپاشی سریع نیروهای نظام در نتیجه عدم پوشش هوایی روسیه است. همچنین محور مقاومت که در کمک به نظام بشار اسد و آزادی مناطقی از جمله حلب در سال 2016 نقش برجسته ای داشتند، اما در مقطع پس از عملیات طوفان الاقصی در مهرماه سال گذشته تمرکز محور مقاومت معطوف به جنگ در نوار غزه شد و به ویژه حزب الله لبنان تعداد زیادی از اعضای خود را که در حومه ‌های حلب و ادلب مستقر بودند، به سمت لبنان یا جنوب سوریه در نزدیکی جولان و در منطقه قلمون در امتداد مرز سوریه و لبنان بازگرداند. از طرفی، حملات مستمر رژیم صهیونیستی علیه سوریه جهت تضعیف زیرساخت محور مقاومت در این کشور به دنبال جنگ غزه و لبنان افزایش چشمگیری یافت. تعداد این حملات که آشکارا حاکی از همسویی اسرائیل و گروه های تکفیری می باشد، از ابتدای سال 2024 تاکنون بیش از 155 حمله بوده است که تنها 86 حمله تنها در ماه های اکتبر و نوامبر انجام شده است و عمدتا شامل مراکز حزب الله و پایگاه های سپاه پاسداران ایران و سایر گروه های مقاومت بوده است؛ از جمله حمله شدید اسرائیل علیه مقرهای نیروهای مقاومت عراقی در 20 نوامبر در شهر تدمر که موجب تلفات و خسارت های قابل توجهی شد. این در حالی است که ارتش سوریه نیز پس از حدود 14 سال جنگ و درگیری، دچار فرسودگی زیادی شده و از طرفی، بحران منابع انسانی و مالی به ویژه طی سال گذشته موجب شده است که این ارتش فاقد کارآیی لازم در میدان باشد. بنا بر این ارتش سوریه به ویژه با نبود متحدان در زمین و نیروی هوایی روسیه در آسمان قادر به مقابل برق آسای گروه های تروریستی نشد، خصوصا آنکه این گروه ها به ویژه تحریرالشام طی این سال ها با کمک های خارجی، به بازسازی و تقویت بنیه خود از نظر سازمانی و تسلیحاتی پرداخته و برای نمونه در عملیات اخیر از سلاح پهپاد به خوبی استفاده کردند. و در پایان نظام سوریه با توجه به فشارهای متعدد در مرحله پسا جنگ به ویژه تحریم های کمرشکن غرب و آمریکا خصوصا قانون سزار (قیصر) دچار ضعف و ناکارآمدی زیادی شده بود و قادر به بازسازی نهادها و به طور خاص ارتش در مرحله پس از جنگ نشد. ساختار بسته و تک حزبی حاکمیت نیز به این امر دامن زد و زمینه ای برای اصلاح و بازسازی ایجاد نکرد. همچنین معضلات اقتصادی موجبات نارضایتی مردمی در بسیاری از مناطق به ویژه مناطق اهل سنت را فراهم ساخت و به همین دلیل با ورود شورشی ها به شهرهایی چون حلب، حماه و حمص شاهد مقاومت از سوی مردم نبودیم. از طرفی، گفته می شود رفتار حساب شده این گروه ها و پرهیز از خشونت نیز در جلب مردم موثر بوده است.

پُر واضح است که جمهوری اسلامی ایران به رژیم صهیونیستی پاسخ قاطعی خواهد داد اما پاسخ ایران دوراندیشانه و مبتنی بر عقلانیت و شجاعت خواهد بود تا ایران را وارد زمین طراحی شده رژیم آپارتاید نکند. در شرایط کنونی جنگ کنترل نشده و مستقیم ایران با اسرائیل، خواسته صهیونیست‌ها به ویژه شخص نتانیاهو این است که آمریکا و ائتلافی از کشورها را وارد جنگی علیه جمهوری اسلامی ایران کنند که در این صورت عملأ شاهد گسترش جنگ منطقه ای و حتی شاید در سطح بین الملل باشیم.

هدف نتانیاهو از بالابردن سطح تنش با جمهوری اسلامی ایران کاهش انتقادات جامعه جهانی به خاطر شرایط وخیم انسانی در غزه، امتحان کردن شانس درگیری مستقیم میان سنتکام و محور مقاومت، جلب کمک‌های مالی- نظامی کشورهای غربی، دریافت چراغ سبز حمله به رفح و ایجاد اجماع جهانی- منطقه‌ای علیه تهران بوده است.

ناظران و تحلیلگران مختلف بر این باورند که حمله به شهر رفح، چیزی شبیه به خودکشی سیاسی برای صهیونیست‌ها است.

فرهنگ مقاومت در میان فلسطینی ها به رغم حملات سنگین و تحریم و فشار و محاصره به خمودی نگراییده و تنها امید نخست وزیر مستأصل رژیم صهیونیستی کسب یک دستاورد نظامی هر چند محدود در نبرد غزه است تا بدین وسیله موقعیت خود را نزد افکار عمومی داخلی تقویت کرده و خود را از سقوط حتمی رهایی بخشد.

بایدن به نتانیاهو برای حمله به رفح چراغ سبز نشان داده است و آمریکا و انگلیس در نسل کُشی در غزه سهیم هستند و اگر این دو کشور نبودند نتانیاهو هرگز نمی توانست با زیر پا گذاشتن قوانین بین المللی، دست به چنین جنایاتی بزند و افکار عمومی جهان و رای دادگاه بین المللی را نادیده بگیرد و اختلاف مورد ادعا منتشر شده در روزنامه واشنگتن پست بین بایدن و نتانیاهو بیشتر بر روش نسل کُشی است و در عالم واقع حکایت از آن دارد که هیچ نشانه ای دال بر وقوع تحول استراتژیک در مواضع دولت آمریکا در قبال رژیم صهیونیستی در غزه دیده نمی شود.

«در مدت اخیر شمار قابل توجهی از نشریات صهیونیستی به صراحت اشاره کرده اند که این "یحیی سنوار" و "محمد ضیف" فرماندهان حماس در نوار غزه هستند که مدیریت آتی جنگ غزه را در دست دارند و اسرائیل در این زمینه صرفاً یک بازیگر منفعل است.»

هرچند که آمریکایی‌ها ادعای رویکرد میانجی‌گری برای آتش‌بس را سر می‌دهند، اما در عمل همچنان اقدام به تسلیح و کمک‌های نظامی به رژیم صهیونیستی می‌کنند

گرچه رژیم صهیونیستی و کشورهای غربی- عربی مترصد نقش آفرینی در آینده غزه هستند ولی عملیات طوفان الاقصی نشان داد که رژیم صهیونیسیتی به همراه حامیان غربی خود به ویژه آمریکا توانایی مقابله با مقاومت فلسطین را نداشته و این مقاومت فلسطین بوده است که علاوه بر ضربات متعدد به پیکره نظامی و ساختاری رژیم صهیونیستی ، همچنان به حیات خود ادامه داده و رژیم صهیونیستی تا کنون نتوانسته است به اهداف خود در غزه برسد لذا تعیین سرنوشت آینده غزه نیز در دست مردمان فلسطین خواهد بود.

به نظر می رسد روند تحولات منطقه ای به ویژه با توجه به آنچه در میدان های جنگ غزه می گذرد، به نقطه‌ای حساس و تعیین کننده رسیده است. در این راستا، کنشگران محور مقاومت در منطقه نظیر حزب‌الله لبنان، انصار الله یمن و البته گروه های مقاومت عراقی، هر کدام در حال تشدید حملات خود علیه رژیم اشغالگر قدس و آمریکا هستند و در این رابطه جسورانه‌تر و صریح‌تر از قبل رفتار می کنند.

دولت نتانیاهو که در باتلاق غزه گرفتار آمده و در جبهه شمال نیز از ضربات حزب‌الله آسیب زیادی متحمل شده در صدد فرافکنی از طریق انجام عملیات روانی برآمده است، به این امید که با خرید زمان، ضمن پنهان سازی شکست خود، تداوم حضور خود را در قدرت تثبیت کند.

هیچ بعید نیست که اسرائیل بخواهد با تسلط بر محور فیلادلفیا در نوار غزه، به نوعی زمینه را برای تداوم حضور خود در نوار غزه و اعمال فشار بر مردم و مقاومت فلسطینی هموار سازد. در عین حال این احتمال نیز وجود دارد که اسرائیل از این طریق بخواهد زمینه را برای اخراج شمار قابل توجهی از ساکنان نوار غزه این منطقه فراهم کند و آن ها را با استفاده از قوه قهریه و زور به سمت صحرای سینا مصر کوچ دهد.

اگر دادگاه بین‌المللی دادگستری در کنار اقدامات تأمینی، به آتش‌بس در غزه نیز حکم می‌داد، بهترین رأیی بود که می‌توانست صادر کند اما با این حال، در نظام جهانی که لابی صهیونیست وزن زیادی دارد و آمریکا به عنوان مهم‌ترین حامی رژیم صهیونیستی ، اعمال نفوذ زیادی می‌کند، حکم اولیه دادگاه بین‌المللی دادگستری را می‌توان یک «پیروزی بزرگ» برای فلسطین، یک «شکست راهبردی» برای رژیم صهیونیستی و یک نقطه عطف مهم برای «عدالت» دانست

براساس آمارهای منتشر شده از سوی بانک مرکزی اسرائیل بیش از 90 درصد واردات این رژیم از طریق بنادر اشدود، حیفا، عسقلان و ایلات وارد می‌شود. حال تل‌آویو برای عبور از این بحران اقتصادی تصمیم گرفته است تا به جای خط دریایی خلیج فارس- باب‌المندب- سوئز، محموله‌های مورد نیاز خود را از طریق کریدور زمینی خلیج فارس- عربستان سعودی- اردن وارد می‌کند.