✅در هندسه نوین منطقهای پساجنگ ایران با آمریکا و اسرائیل، پاکستان بهعنوان قدرت هستهای جهان اسلام و کشوری با سیاست رسمی ضدعادیسازی، نقشی کانونی در تقویت جبهه مقاومت ایفا میکند. مواضع سنتی اسلامآباد در حمایت از فلسطین، نفوذ شیعیان در ساختار سیاسی و پراکندگی آنها در ایالات مختلف، بستری مهم برای همگرایی راهبردی با تهران فراهم کرده است.
❇️با گسترش روابط پاکستان با روسیه و چین، و خروج تدریجی این کشور از مدار غرب، زمینه برای یک اتحاد نوین غیرعرب در حمایت از آرمان فلسطین مهیا شده است. تقویت محور چابهار–گوادر–مکران، با هدف ایجاد کریدور مستقل اقتصادی و ژئوپلتیک، نقطه ثقل این همگرایی خواهد بود.
❇️فرید زکریا، تحلیلگر سرشناس روابط بینالملل، درباره اهمیت پاکستان مینویسد:
«پاکستان، بهدلیل موقعیت ژئواستراتژیک، جمعیت بزرگ مسلمان، و توان هستهایاش، بازیگری است که هرگونه تغییر جهت آن، موازنه قدرت در غرب آسیا و شبهقاره را بهطور جدی دگرگون میکند.»
❇️سفر پیشروی رئیسجمهور ایران به اسلامآباد، در چنین بستری از اهمیت بالایی برخوردار است؛ بهویژه در تقویت همکاری بندری، مهار نفوذ هند و آمریکا در منطقه، و صدور پیام مشترک ضدصهیونیستی در جنوب آسیا.
❇️اگر تهران و اسلامآباد در پیوند ژئواکونومیک خود به اجماع استراتژیک برسند، میتوانند سکویی تازه برای نظم چندقطبی و مقاومت نوین منطقهای بنیانگذارند.