tanincenter.ir

در شرایطی که فضای کشور بار دیگر به تقاطع مطالبات، گلایه‌ها، نقدها و توقعات از دولت جدید رسیده، رهبر معظم انقلاب در مراسم عزاداری شهادت امام رضا(ع) در تاریخ ۲ مرداد ۱۴۰۴، جملاتی بر زبان آوردند که باید نه در سطح رسانه، بلکه در عمق راهبرد مورد واکاوی قرار گیرد: «سپر پولادین اتحاد مردم و مسئولان و نیروهای مسلح نباید خدشه‌دار شود... باید از خدمتگزاران کشور، به‌ویژه رئیس‌جمهور پرکار و پرتلاش، حمایت شود.

❇️ برای ساخت یک مدل بازدارندگی علمی در شرایط پساجنگ، هر یک از شش عامل کلیدی را می‌توان با دیدگاه یکی از اندیشمندان برجسته حوزه امنیت و جنگ توضیح داد: ⬅️ ۱. سیستم اطلاعاتی قوی – سان تزو نویسنده «هنر جنگ» تأکید می‌کند که «شناخت دشمن و شناخت خود، اساس پیروزی است». او اهمیت جاسوسان و اشراف اطلاعاتی را مهم‌تر از قدرت نظامی صرف می‌داند. ⬅️۲. طرح‌ریزی اطلاعاتی بالا – کارل فون کلاوزویتس در کتاب «درباره جنگ»، طرح‌ریزی و سازماندهی اطلاعاتی را بستر اصلی پیوند دادن داده‌ها با عملیات می‌داند؛ بدون طرح‌ریزی، جنگ به آشوب بدل می‌شود. ⬅️۳. تجزیه و تحلیل شایسته – شِرمن کنت از پیشگامان تحلیل اطلاعاتی در آمریکا که بنیان‌گذار نگاه «تحلیل استراتژیک» در سازمان سیا بود. او معتقد بود ارزش اطلاعات نه در جمع‌آوری، بلکه در تحلیل دقیق و به‌موقع آن است. ❇️با تکیه بر آموزه‌های این اندیشمندان، شش عنصر اصلی بازدارندگی ایران در شرایط تهدید دوم آمریکا و اسرائیل، چارچوبی منسجم می‌سازد که هم بُعد نظامی دارد و هم بُعد اطلاعاتی و روانی. چنین مدلی دشمن را در محاسبه هزینه ـ فایده به نقطه بازدارندگی کامل می‌رساند.

✅نشست آلاسکا میان ترامپ و پوتین اگرچه به آتش‌بس منتهی نشد، اما نشان داد مسکو راهبرد خود را بر تثبیت امر واقع سرزمینی در شرق اوکراین متمرکز کرده است. اصرار پوتین بر دونباس نه صرفاً مطالبه‌ای تاکتیکی، بلکه تلاشی برای ایجاد عمق دفاعی پیرامون کریمه و ارائه یک «پیروزی حداقلی» به داخل روسیه است. ❇️با این حال، در چارچوب بازدارندگی محدود، هیچ‌یک از سه بازیگر اصلی خواهان تغییر رسمی مرزها نیستند: اوکراین آن را شکست ملی می‌بیند؛ غرب مشروعیت‌بخشی به تجدیدنظرطلبی سرزمینی را خطری برای نظم امنیتی خود می‌داند؛ و روسیه نیز می‌داند شناسایی رسمی دست‌نیافتنی است، لذا به تثبیت خطوط تماس بدون شناسایی حقوقی رضایت می‌دهد.

«یکی از اهداف اصلی دولت آمریکا از اعزام ناوشکن های خود به مجاورت آبهای ونزوئلا، جلوگیری از گسترش نفوذ کشورهای رقیب مثل چین و روسیه در آمریکای لاتین است. ونزوئلا به عنوان کشوری که روابط نزدیکی با این قدرت‌ها دارد، تهدیدی برای سلطه آمریکا محسوب می‌شود. ارسال ناوهای جنگی به این منطقه، در واقع نمایشی از قدرت نظامی آمریکا برای هشدار به این کشورها و حفظ هژمونی ادعایی واشینگتن در منطقه است.» طنین‌سنتر؛ دولت آمریکا به تازگی اقدام به ارسال شماری از ناوشکن های خود به آب های پیرامونی کشور ونزوئلا کرده است. دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا و اعضای ارشد تیم امنیت ملی و سیاست خارجی دولت وی مدعی هستند که این اقدام آن ها در راستای تامین منافع و امنیت ملی آمریکا است. حتی برخی مقام های آمریکایی هشدار داده اند که امکان دارد ادوات و نیروهای نظامی بیشتری را نیز به مجاورت سواحل ونزوئلا ارسال کنند و حتی دست به حملات هدفمند در خاک این کشور بزنند. پیش از این، دولت ترامپ برای دستگیری نیکلاس مادورو رئیس جمهور ونزوئلا یک جایزه نقدی را نیز تعیین کرده بود. با این حال، دولت ونزوئلا اعلام کرده که آماده مقابله با ماجراجویی های احتمالی دولت آمریکا است و البته که نیروهای نظامی این کشور نیز در بالاترین سطح از آمادگی به سر می برند.

❇️نشست ۱۸ اوت ۲۰۲۵ در کاخ سفید با حضور ترامپ، زلنسکی و رهبران هفت کشور اروپایی در پی دیدار ترامپ و پوتین در آلاسکا برگزار شد. هدف اصلی، بررسی طرح صلح برای اوکراین و آماده‌سازی مقدمات نشست سه‌جانبه با پوتین بود. ترامپ ادعا کرد پوتین با ارائه تضمین‌های امنیتی به اوکراین موافق است. با این حال، پیشنهادات بحث‌برانگیز ترامپ درباره واگذاری کریمه و دونباس، فضای نشست را تحت‌الشعاع قرار داد. ❇️در میان نقاط توافق، تعهد به تضمین امنیتی مشابه ماده ۵ ناتو برای اوکراین برجسته بود. رهبران اروپایی مانند استارمر انگلیسی و ماکرون فرانسوی بر پیوند امنیت اوکراین با امنیت قاره تأکید کردند. زلنسکی نیز از این طرح استقبال نمود اما خواستار صلح پایدار به‌جای توافق‌های موقت شد. در مقابل، اختلافات عمیقی آشکار بود: ترامپ خواستار بحث درباره واگذاری اراضی از جمله مناطق تحت تصرف روسها شامل کریمه، دونباس و مناطق دفاعی دونتسک شد که با مخالفت شدید زلنسکی مواجه گردید. همچنین درخواست رهبران اروپایی برای آتش‌بس فوری با مخالفت ترامپ که آن را غیرضروری خواند، روبه‌رو شد.

❇️ نتانیاهو هفته گذشته از ایده «اسرائیل بزرگ» سخن گفت؛ مفهومی که شامل تصاحب سرزمین‌ها و منابع کشورهای اطراف فلسطین است. در این طرح، کنترل حدود ۵۰۰ میلیارد بشکه نفت (۲۹ درصد ذخایر جهان)، ۷ درصد گاز دنیا، و مسیرهای حیاتی مانند کانال سوئز و خط لوله سومد در اختیار تل‌آویو قرار می‌گیرد. ❇️ جمع‌بندی: «اسرائیل بزرگ» نه طرحی برای همکاری، بلکه راهبردی برای سلطه است. امروز، تنها مسیر مطمئن و امن در ترانزیت منطقه‌ای، فعال‌سازی ظرفیت‌های ایران است؛ مسیری که می‌تواند رؤیای تل‌آویو برای تبدیل شدن به پل اصلی هند _ اروپا را به حاشیه براند و نشان دهد که تکیه بر رژیم صهیونیستی چیزی جز یک سراب نیست.

❇️ رهبر معظم انقلاب : «این دولت‌ها که اطراف ما هستند، باید بدانند آمریکا قابل اعتماد نیست، آمریکا به این‌ها به چشم ابزار نگاه می‌کند؛ ابزار حفظ رژیم صهیونیستی و حفظ خوی و منافع استکباری خود آمریکا در منطقه.» (۱۳۹۵/۰۵/۱۱) ❇️ سیاست خارجی ایالات متحده در غرب آسیا، همواره بر پایه اولویت‌های استراتژیک و منافع بلندمدت واشنگتن و شرکای واقعی آن، یعنی رژیم صهیونیستی و شبکه سلطه جهانی شکل گرفته است. در این چارچوب، دولت‌های منطقه نه به‌عنوان شریک، بلکه به‌ مثابه ابزار اجرایی پروژه‌های کلان آمریکا دیده می‌شوند. این رویکرد، پیامدهای چندلایه سیاسی، اقتصادی و امنیتی برای منطقه داشته است: ❇️ جمع‌بندی: نگاه ابزاری آمریکا، ساختار امنیتی منطقه را در وضعیتی ناپایدار و شکننده نگاه داشته و بی‌اعتمادی راهبردی میان ملت‌ها و دولت‌ها را تعمیق کرده است. دولت‌های منطقه اگر سیاست‌های خود را بر حمایت واشنگتن بنا کنند، دیر یا زود با چرخش ناگهانی و پرهزینه آمریکا مواجه خواهند شد. راهبرد واقعی، حرکت به سمت معماری امنیت و توسعه بر پایه استقلال، توازن و هم‌گرایی منطقه‌ای است تا ابزار بودن به شریک بودن تبدیل شود.

✅بنیامین نتانیاهو در سال‌های اخیر بحران آب را به‌عنوان ابزاری برای تخریب وجهه حکمرانی ایران برجسته کرده و آن را نشانه‌ای از ناکارآمدی معرفی کرده است. اما بررسی دانش هیدروپولیتیک و نظر اندیشمندان این حوزه نشان می‌دهد که برخلاف این تصویرسازی تبلیغاتی، موقعیت ایران در مدیریت منابع آبی و ظرفیت‌های دیپلماسی آب، به‌مراتب مطلوب‌تر از رژیم صهیونیستی است. ✳️ جایگاه جغرافیایی و ظرفیت منابع ایران با قرار گرفتن در چندین حوضه مشترک (هیرمند، ارس، دجله و فرات) نه‌تنها چالش‌های متنوعی دارد بلکه امکان نهادسازی و دیپلماسی منطقه‌ای گسترده‌تری نیز در اختیارش است. این در حالی است که اسرائیل تنها در حوضه کوچک اردن و منابع محدود داخلی گرفتار است و حتی برای تأمین نیازهای پایه‌ای به واردات آب مجازی و فناوری‌های پرهزینه شیرین‌سازی متکی می‌باشد. ✳️دیپلماسی آب و همکاری‌های منطقه‌ای ایران با آذربایجان و ارمنستان در حوضه ارس، الگوهای همکاری موفقی مانند نیروگاه برق‌آبی مشترک و مدیریت سیلاب داشته است؛ همچنین در مرز غربی با عراق، ظرفیت گفت‌وگو بر سر دجله و فرات وجود دارد. حتی مناقشات هیرمند با افغانستان نیز نشان‌دهنده وجود چارچوب حقوقی (معاهده ۱۳۵۱) است که امکان بازتعریف و تقویت دارد. اسرائیل اما به دلیل اشغالگری و عدم اعتمادسازی، از ایجاد یک نهاد منطقه‌ای واقعی در حوضه اردن عاجز مانده و بحران حق‌آبه فلسطین و اردن را به نقطه مناقشه دائمی رسانده است. ✳️ امنیت ملی و مدیریت پایدار در ایران، بحران‌های آبی هرچند جدی هستند، اما در چارچوب سیاست‌های امنیت ملی و توسعه پایدار بررسی می‌شوند و همواره بخشی از گفتمان منطقه‌ای و جهانی بوده‌اند. در مقابل، اسرائیل بحران آب را به‌عنوان ابزار فشار علیه فلسطینیان به کار گرفته و همین امر آن را به نقطه ضعف ژئوپلیتیک تبدیل کرده است، چرا که نهادهای بین‌المللی این رویکرد را ناقض عدالت محیطی می‌دانند. ❇️اگرچه ایران با چالش‌های اقلیمی و مدیریتی جدی روبه‌رو است، اما ظرفیت‌های ژئوپلیتیک، موقعیت حوضه‌های مشترک، و تجربه‌های موفق دیپلماسی آبی، جایگاه هیدروپولیتیک ایران را بسیار مطلوب‌تر از اسرائیل می‌سازد. برخلاف تبلیغات نتانیاهو، ایران می‌تواند از آب نه به‌عنوان نقطه ضعف، بلکه به‌عنوان پل همکاری منطقه‌ای و اهرم مشروع قدرت نرم بهره گیرد، در حالی که رژیم صهیونیستی همچنان در دام بحران‌های ساختاری ناشی از سیاست‌های اشغالگرانه خود گرفتار است.

✅ایالات متحده از آغاز ریاست‌جمهوری ترامپ تا دوره دوم در ۲۰۲۵، در پی بازسازی الگوی جهان تک‌قطبی بود؛ الگویی که پس از جنگ سرد تا یازدهم سپتامبر در سایه هژمونی نظامی، مالی و تکنولوژیک آمریکا تجربه شد. اما تحولات پس از ۲۰۰۱ روند افول هژمونیک این کشور را شتاب بخشید. سرمایه‌گذاری‌های سنگین در جنگ‌های فرسایشی، ناکامی در مهندسی اجتماعی خاورمیانه و سپس بحران‌های مالی ۲۰۰۸ و پاندمی، آمریکا را از منظر نظریات امپریالیسم متأخر (به روایت والرشتاین و هاروی) وارد فاز انباشت ناپایدار کرد. ❇️در برابر این افول نسبی، قدرت‌های نوظهور همچون چین و روسیه توانستند با تکیه بر نوسازی نهادی و گسترش ظرفیت‌های تولیدی ـ فناورانه، از حاشیه نظام جهانی خارج شوند. شکل‌گیری بلوک‌های چندجانبه‌ای چون بریکس، شانگهای، گروه ۲۰ و اتحادیه اروپا نیز نشانه‌ای از چندقطبی شدن نظام بین‌الملل و گذار از انحصار دلار به سمت تنوع پولی (یورو، یوان، روبل) است. ❇️در مجموع، ترامپ در تلاش برای بازسازی هژمونی تک‌قطبی، درگیر پارادوکس امپریالیستی شد: از یک‌سو نیاز به نمایش سلطه جهانی، و از سوی دیگر، فقدان ظرفیت‌های اقتصادی ـ نهادی برای بازتولید آن. این وضعیت، آینده آمریکا را بیش از پیش در مسیر افول تدریجی هژمونیک و تثبیت الگوی چندقطبی قرار می‌دهد.

❇️یکی از مهم‌ترین درس‌های جنگ اوکراین، نشان دادن حقیقتی تلخ درباره «فقر قدرت» در سیاست خارجی است. کشوری که منابع قدرت خود را به‌درستی مدیریت نکند، حتی اگر مورد حمایت خارجی قرار گیرد، در نهایت به بازیچه قدرت‌های بزرگ بدل خواهد شد. اوکراین دقیقاً نمونه‌ای است که می‌توان آن را در سه سطح قدرت سخت، نرم و هوشمند بررسی کرد. ✳️ فقر قدرت سخت ✳️ فقر قدرت نرم ✳️ فقر قدرت هوشمند ❇️اوکراین نشان داد که کشوری که دچار فقر قدرت باشد، نه تنها در میدان جنگ که در میز مذاکره هم جایی نخواهد داشت. اگر منابع قدرت سخت، نرم و هوشمند به‌طور متوازن ساخته نشود، تصمیمات استراتژیک در جای دیگری گرفته می‌شود. درست همان‌طور که اکنون آینده اوکراین در گفت‌وگوهای واشنگتن، مسکو و حتی نشست آلاسکا رقم می‌خورد، بی‌آنکه مردم کی‌یف نقشی در تعیین سرنوشت خود داشته باشند.

در تاریخ پرفراز و نشیب جنگ‌های اشغالگرانه، یک واقعیت تلخ همواره تکرار شده است: هرگاه ملتی خلع سلاح شده، کنترل سرنوشت سیاسی خود را نیز از دست داده است. خلع سلاح به معنای حذف کامل «توان بازیگری ملت‌ها» در بحبوحه تحولات سرنوشت‌ساز منطقه‌ای و جهانی است. این حقیقت تلخ به‌طور چشمگیری در فلسطین، لبنان، یمن و عراق مشهود است. در دل این تجارب تاریخی، "اسلحه مقاومت" نه تنها یک تهدید امنیتی، بلکه تنها مؤلفه باقی‌مانده از قدرت مستقل ملت‌های اشغال‌دیده است. امروزه، پروژه‌ی هدفمند خلع سلاح مقاومت با فشار سیاسی، امنیتی، رسانه‌ای و حتی تهدید مستقیم رهبران مقاومت دنبال می‌شود. بنابراین، ضروری است پرونده‌های گذشته و معادلات کنونی را در یک چارچوب راهبردی و فعالانه مورد بازخوانی قرار دهیم. بر این اساس، اسلحه مقاومت را می‌توان در سه سطح کلیدی تحلیل کرد: ۱. کارکرد موازنه‌ساز درونی در میدان امت‌محور ۲. نقش بازدارنده اسلحه مقاومت در مقابل جنگ‌های هیبریدی ۳. راهبرد تضعیف سلاح مقاومت؛ ابزاری برای مهندسی نظم پساایران‌هراسی اسلحه مقاومت، به درستی، «خط قرمز امنیت تمدنی» در منطق دفاعی جمهوری اسلامی تلقی می‌شود. هیچ نسخه‌ای از امنیت منطقه‌ای که بر پایه خلع سلاح مقاومت بنا شده باشد، از نگاه ایران مشروع، مؤثر و ماندگار نیست. این اصلی است که چه از زبان فرماندهان سپاه بشنویم و چه از زبان دیپلمات‌های امنیتی، ثابت باقی می‌ماند. شهید حاج قاسم سلیمانی به زیبایی این اصل را بیان کرد: "اگر مقاومت سلاح نداشت، دشمن ترمز نمی‌زد." مقاومت در منطقه، بدون سلاح، مترادف با بازگشت اشغال، عقب‌نشینی تاریخی و بسته‌شدن افق‌های استقلال تمدنی است. اسلحه باقی خواهد ماند، زیرا تهدید همچنان پابرجاست. اما مهم‌تر از آن، اسلحه باقی می‌ماند، زیرا فهم سیاسی امت عمیق‌تر از آن است که تجربه تلخ خلع سلاح یاسر عرفات را بار دیگر تکرار کند.

❇️از نگاه مسکو، پایان جنگ اوکراین تنها با تحقق سه شرط امکان‌پذیر است: بی‌طرفی دائمی کی‌یف، به‌رسمیت شناخته‌شدن مناطق الحاقی به روسیه، و عقب‌نشینی نظامی غرب از مرزهای روسیه. این شروط برای اروپا و اوکراین غیرقابل‌قبول است، اما پوتین حاضر به کوتاه‌آمدن از آن‌ها نیست و در آلاسکا نیز همین خطوط قرمز را تکرار خواهد کرد. ❇️در سوی مقابل، ولودیمیر زلنسکی هرگونه توافقی که به حفظ دستاوردهای ارضی روسیه مشروعیت دهد رد کرده و خواستار بازگشت به مرزهای پیش از ۲۰۱۴ است. برای او، این نشست بیش از آنکه فرصتی برای مصالحه باشد، محکی برای ارزیابی عزم ترامپ در حمایت از اوکراین است؛ آن‌هم در شرایطی که انتظار دارد واشینگتن از تعهدات نظامی‌اش عقب ننشیند. ❇️ترامپ این گفت‌وگو را به «بازی شطرنج» تشبیه کرده و می‌کوشد تصویر رهبر باهوشی را ارائه دهد که چند حرکت جلوتر فکر می‌کند. اما همین اعلام احتمال شکست، پیامی روشن هم دارد: اگر توافقی شکل نگیرد، آمریکا آماده اعمال تحریم‌های شدیدتر علیه روسیه است؛ اقدامی که می‌تواند تنش را به سطحی خطرناک‌تر برساند.

❇️جنگ ۱۲ روزه، طرح مشترک آمریکا و اسرائیل برای مهندسی معکوس ساختار قدرت و ضربه به زیرساخت دانشی ایران، به‌جای فروپاشی، به الگویی از مقاومت بومی و بسیج اجتماعی بدل شد. ✳️بسیج از پایین به بالا شبکه‌های مردمی و کمیته‌های جهادی از مقیاس محلی به یک اکوسیستم بسیج ملی ارتقا یافتند و معادله «مرکز ـ پیرامون» را به نفع یک شبکه توزیع‌شده مقاومت تغییر دادند. ✳️کادر‌سازی میدانی بحران، به زایش نخبگان از دل میدان انجامید؛ چهره‌هایی که بعدها در سیاست و امنیت نقش‌آفرین شدند. ✳️ تثبیت دشمن مشترک تهاجم مستقیم، مفهوم تهدید هستی‌شناختی را فعال کرد و با ایجاد وحدت اضطراری، اصطکاک‌های داخلی را به‌طور مقطعی کاهش داد. ✳️بازتولید قدرت نرم روایت‌های میدانی از همبستگی و کارآمدی، در رسانه‌های محور مقاومت و افکار عمومی جهان اسلام، شکست فشار حداکثری را به نمایش گذاشت. ❇️جنگ ۱۲ روزه نمونه‌ای از تبدیل تهدید به مزیت راهبردی بود: بازسازی حافظه‌اجتماعی، تقویت شبکه‌های مردمی و بازآرایی موازنه قوا. تجربه نشان داد که در عصر جنگ‌های هیبریدی، «بسیج اجتماعی از پایین» ستون فقرات بازدارندگی ملی ایران است.

❇️ این موضع روسیه تنها یک پیام حمایتی به تهران نیست، بلکه نشانه شکل‌گیری جبهه‌ای جدید در برابر فشارهای یکجانبه غرب است. تجربه طولانی مسکو و پکن در مقابله با تحریم‌ها، زمینه اتحاد بیشتری را ایجاد کرده و در صورت مخالفت رسمی چین، آمریکا و اروپا با بن‌بست جدی در اعمال تحریم‌های رسمی سازمان ملل روبه‌رو خواهند شد. ❇️ در نگاه غرب، مکانیسم ماشه آخرین اهرم فشار برای وادار کردن ایران به پایبندی کامل به برجام بود. اما بدون پشتوانه شورای امنیت، این ابزار بیشتر یک نمایش سیاسی خواهد بود تا یک اقدام مؤثر. در نتیجه، کشورهای مخالف قادر خواهند بود از خلأ ایجاد شده برای افزایش روابط اقتصادی و امنیتی با شرق بهره‌برداری کنند. ❇️ این وضعیت تصویری روشن از روند شتاب‌گرفته «دوقطبی شدن جهان» ارائه می‌دهد: در یک سوی این شکاف ایالات متحده، اروپا و متحدان آسیای شرقی، و در سوی دیگر چین، روسیه، ایران و برخی کشورهای مستقل یا منتقد نظم تحت رهبری غرب قرار دارند. ماجرای مکانیسم ماشه به موضوع هسته‌ای ایران محدود نمی‌شود و به بخشی از رقابت گسترده‌تر بر سر بازتعریف قواعد نظم جهانی تبدیل شده است.

از نگاه روانشناسی سیاسی، پافشاری نتانیاهو بر ایده‌ای که بارها در تاریخ مشابه آن با شکست روبه‌رو شده، ترکیبی از چند عامل شخصیتی و محیطی است: ✳️ خودشیفتگی سیاسی (Political Narcissism) – رهبران خودشیفته باور دارند که برخلاف گذشتگان، آنان «استثنا» هستند و قوانین تاریخ شامل حالشان نمی‌شود. ✳️ اثر موفقیت‌های پیشین – نتانیاهو در طول دوران سیاسی خود چندین بار از بحران‌ها جان سالم به در برده و این امر باعث تقویت «توهم مصونیت از شکست» در او شده است. ✳️سرمایه‌گذاری عاطفی در روایت ایدئولوژیک – ایده «اسرائیل بزرگ» در گفتمان راست‌گرای صهیونیستی نه فقط یک هدف سیاسی بلکه بخشی از هویت و مشروعیت شخصی رهبر به‌شمار می‌رود. می‌گویند در روزگار تیمور، یکی از فرماندهانش اصرار داشت که دژ مستحکمی را که پیش‌تر ده‌ها سپاه در فتحش شکست خورده بودند، حتماً بگیرد. تیمور به او هشدار داد: «اگر همه پیش از تو شکست خوردند، یا دشمن جاودانه است، یا راه تو همان راه خطاست.» فرمانده گوش نداد، سپاهش را فرستاد و همان روز، نیمی از نیروهایش نابود شد. تیمور به او گفت: «تاریخ را نخواندی تا پیروز شوی، خواندی تا تکرار کنی.» نتانیاهو نیز، با نادیده گرفتن درس‌های تاریخ، در مسیری گام می‌زند که پیشینیان بسیاری در آن به بن‌بست رسیده‌اند.

از نگاه روانشناسی سیاسی، پافشاری نتانیاهو بر ایده‌ای که بارها در تاریخ مشابه آن با شکست روبه‌رو شده، ترکیبی از چند عامل شخصیتی و محیطی است: ✳️ خودشیفتگی سیاسی (Political Narcissism) – رهبران خودشیفته باور دارند که برخلاف گذشتگان، آنان «استثنا» هستند و قوانین تاریخ شامل حالشان نمی‌شود. ✳️ اثر موفقیت‌های پیشین – نتانیاهو در طول دوران سیاسی خود چندین بار از بحران‌ها جان سالم به در برده و این امر باعث تقویت «توهم مصونیت از شکست» در او شده است. ✳️سرمایه‌گذاری عاطفی در روایت ایدئولوژیک – ایده «اسرائیل بزرگ» در گفتمان راست‌گرای صهیونیستی نه فقط یک هدف سیاسی بلکه بخشی از هویت و مشروعیت شخصی رهبر به‌شمار می‌رود. می‌گویند در روزگار تیمور، یکی از فرماندهانش اصرار داشت که دژ مستحکمی را که پیش‌تر ده‌ها سپاه در فتحش شکست خورده بودند، حتماً بگیرد. تیمور به او هشدار داد: «اگر همه پیش از تو شکست خوردند، یا دشمن جاودانه است، یا راه تو همان راه خطاست.» فرمانده گوش نداد، سپاهش را فرستاد و همان روز، نیمی از نیروهایش نابود شد. تیمور به او گفت: «تاریخ را نخواندی تا پیروز شوی، خواندی تا تکرار کنی.» نتانیاهو نیز، با نادیده گرفتن درس‌های تاریخ، در مسیری گام می‌زند که پیشینیان بسیاری در آن به بن‌بست رسیده‌اند.

جمهوری اسلامی ایران بر اساس رویکرد اصولی خود تاکید دارد که راه رسیدن منطقه به ثبات و امنیت پایدار، عدم دخالت بیگانگان و ایجاد وحدت زیر پرچم حمایت از فلسطین و با تکیه بر تمام امکانات از جمله سلاح مقاومت است. با توجه به این امر، سفر منطقه‌ای لاریجانی به عنوان یک چهره باسابقه سیاسی و در عین حال معتدل، در راستای ادامه سیاست همگرایی منطقه‌ای ایران با تکیه بر توسعه مناسبات اقتصادی و سیاسی و امنیت بومی شده قابل ارزیابی است که می‌تواند مقدمه ساز تحولاتی تازه و مهم در معادلات منطقه گردد.

ایالات متحده با استفاده از خلأ قدرت روسیه در قفقاز جنوبی، در حال تثبیت نفوذ خود از طریق کنترل کریدور زنگزور و مدیریت روابط بین جمهوری آذربایجان، ارمنستان و گرجستان است؛ طرحی که اهداف اقتصادی، ژئوپلیتیک و امنیتی واشنگتن را در رقابت با روسیه، چین و ایران دنبال می‌کند.

مجلس عراق در حال مشغول بررسی قانون تثبیت جایگاه رسمی حشدالشعبی و تقویت رابطه ارتش با این سازمان مردم نهاد است. این موضوع اعتراض آمریکا ر ابرانگیخته و واشنگتن با تصویب قانون نیروهای حشد شعبی مخالف است و این موضوع را به «محمد شیاع السودانی» نخست وزیر عراق اطلاع داده است. «مارکو روبیو»، وزیر امور خارجه ایالات متحده، در گفت‌وگو با نخست وزیر عراق، نگرانی «عمیق» ایالات متحده را در مورد پیش‌نویس قانون نیروهای حشد شعبی که در حال حاضر در پارلمان است، ابراز کرد. او ادعا کرد که چنین قانونی، به گفته او، نفوذ ایران و گروه‌های مسلحی را که حاکمیت عراق را تضعیف می‌کنند، تثبیت می‌کند. این قانون حقوق مبارزان نیروهای حشد شعبی را حفظ، فعالیت آنها را تنظیم و برنامه‌ها و فعالیت‌های نیروهای حشد شعبی را قانونی‌تر می‌کند. کمیته امنیت و دفاع پارلمان توصیه کرد که پیش‌نویس قانون نیروهای حشد شعبی برای رأی‌گیری به پارلمان عراق ارائه شود. محمد شیاع السودانی نخست وزیر عراق از قانون پیشنهادی دفاع کرد و اذعان کرد که این بخشی از تلاش برای اطمینان از کنترل سلاح‌ ها توسط دولت است. به گفته او سازمان‌های امنیتی باید تحت قوانین عمل کنند و تابع آنها بوده و پاسخگو باشند. شایان ذکر است، نیروهای بسیج مردمی حشدالشعبی یک سازمان نظامی و بخشی از نیروهای مسلح عراق است که وابسته به فرماندهی کل قوا است، اما چون طبق قانون ماهیت مستقل خود را حفظ کرده، از وزیر دفاع یا رئیس ستاد کل نیروهای مسلح دستور مستقیم دریافت نمی کند.

مقاومت یمن با محوریت جنبش انصارالله همچنان در دفاع از غزه بر عهد خود ایستاده و با سیطره هوایی و دریایی دشمنان غربی و صهیونیستی را در تنگنای سختی قرار داده است. عبدالملک بدرالدین حوثی رهبر انصارالله یمن رهبر انصار الله در آخرین سخنرانی خود ضکم تاکید بر ادامه محاصره دریایی در دریای سرخ، خلیج عدن و تنگه باب‌المندب اعلام کرد عبور و مرور کشتی‌ها به مقصد فلسطین اشغالی و بالعکس ممنوع است. در این حال، ارتش یمن از آغاز مرحله چهارم محاصره دریایی علیه رژیم صهیونیستی خبر داده و دستورالعمل‌هایی را برای شرکت‌های کشیرانی صادر کرده است. برخی ناظران بر این باورند که دوره آینده می‌تواند شاهد اختلال گسترده در ترافیک کشتیرانی و افزایش عدم اطمینان در مورد امنیت خطوط کشتیرانی به دلیل وضعیت ناپایدار در دریای سرخ و تنگه باب المندب باشد؛ به ویژه اینکه انتظار می‌رود یمنی ‌ها با اعلام آغاز مرحله چهارم محاصره دریایی علیه اسرائیل، عملیات‌های خود را به طور قابل توجهی تشدید کنند. علاوه بر عملیات های دریایی، شلیک موشک های بالستیک به اراضی اشغالی فلسطین نیز توسط مقاومت یمن همچنان ادامه دارد و رژیم غاصب و متحدان غربی آن را در تنگنا قرار داده است. به گفته مقامات ارشد امنیتی اسرائیل حوثی ها (انصارالله) تقریبا هر روز به سمت اسرائیل موشک و پهپاد شلیک می کنند. به همین دلیل اسرائیل کاتس، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی به نهادهای نظامی دستور داده است که روند آمادگی یک عملیات گسترده علیه حوثی ها را تسریع کنند. در این راستا، عملیات اطلاعاتی سازمانهای امنیتی موساد و سیا برای شناسایی شخصیت های مهم یمنی از ماه ها پیش شروع شده است. با توجه به تداوم پرواز هواپیماهای ترابری آمریکایی و اروپایی به فرودگاه بن گوریون به نظر می ‌رسد که عملیات نظامی اسرائیل علیه یمن در آینده نزدیک اجرا شود. رسانه‌های صهیونیستی سید عبدالملک بدرالدین الحوثی، مهدی المشاط، محمد علی الحوثی و تعدادی از فرماندهان نظامی نیروهای مسلح و مقامات سیاسی دولتی یمن را جز لیست ترور خود در یمن ذکر کرده ‌اند. افزایش عملیات‌های نظامی یمن و تنگ‌تر کردن حلقه محاصره دریایی علیه رژیم صهیونیستی، در سایه تحولات فلسطین به ویژه نوار غزه و تداوم و تشدید جنگ نسل کشی و گرسنگی رژیم اشغالگر ضد این باریکه، در سایه سکوت شرم آور عربی، اسلامی و بین‌المللی صورت می‌گیرد.